ΒLOG MANIFESTO

Δεν είμαι ιδεολόγος. Ένα από τα ζητήματα που με ενδιαφέρουν είναι το Επαναστατικό, με την έννοια της τομής, του νέου, αυτού που ξεπερνάει το υπάρχον και δεδομένο.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το blogging πολύ πρόσφατα, έχοντας για κάποιο λόγο κάτι τέτοιο στο μυαλό μου. Πολύ σύντομα διαψεύστηκα. Κάθε μέρα συνειδητοποιώ ότι η blogόσφαιρα είναι (άλλη) μία κοινωνία ανθρώπων, δίχως σώμα αυτή τη φορά. Μία ψηφιακή αποικόνιση της καθημερινότητας, με τους κατοίκους της, τις υπηρεσίες της, δικηγόρο, γιατρό, μικρές αγγελίες και που ΄σαι ακόμα. Υπέροχα. Δεν παραπονιέμαι, συμβαίνει και είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό. Οι άνθρωποι άλλωστε έχουν την εξόχως εγωιστική τάση, να μεταφέρουν το μικρόκοσμό τους παντού, στο βουνό, στην παραλία και τώρα τελευταία, μέσω των blogs, στο διαδίκτιο.
Ως εδώ όλα καλά ή μήπως όχί? Πραγματικά δε θα έγραφα τίποτε και θα συνέχιζα να το ξύνω (join the scratchers.com) αμέριμνος, πάντοτε αραχτός στην πολυθρόνα μου με φουλ καλοριφέρ ενώ έξω έχει ψύχος, αν δεν είχα μία ένσταση. Αυτό που με προβληματίζει είναι, ότι αυτή η κοινωνία που σταδιακά εισάγουμε στο διαδίκτιο, δεν είναι κάποια τυχαία, είναι η δική μας εξωτερική fucking κοινωνία, η δομημένη στα σκατά του άγχους, της ανασφάλειας, της εξουσίας, της κατανάλωσης και της τηλεθέασης. Υπέυθυνοι για την ύπαρξη, διατήρηση και διαιώνησή της είμαστε όλοι.
Όταν μπαίνω σε blogs και βλέπω να επαναλαμβάνονται οι ίδιες κοινότοπες ιδέες, που κάθε μέρα όλη μέρα με κατακλύζουν, εκνευρίζομαι. Όταν διαβάζω posts ξεπατικοτούρες δημοσιογραφικών στήλεων και τηλεοπτικών ειδήσεων, τα παίρνω, ενώ όταν ανοίγω link που με παραπέμπει στο ημερολόγιο του τάδε, ο οποίος με γλαφυρότητα και κάθε λεπτομέρεια μου εξιστορεί, πώς πέρασε σήμερα στη σχολή, με τον γκόμενο, στον οφθαλμίατρο, ε, εκεί πια βγάζω αφρούς και σάλια (πράσινα). Έχουμε από τη μία τους μεν που επιδιώκουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας, που τους αναλογούν, έστω και ψηφιακά, τους δε που θα ήθελαν να είναι Χατζηνικολάου στη θέση του Χατζηνικολάου και τους τελευταίους που επειδή δεν τους πήραν στο Big Brother ξεσπαθώνουν πάνω μας (γιατί τι άλλο, αν όχι Bigbrotherισμός, είναι η καταγραφή της καθημερινότητάς σου στο διαδίκτιο)?
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει και αυτό είναι σεβαστό και υπέροχο. Όπως επίσης σεβαστό και υπέροχο είναι να βαριέσαι, όταν διαβάζεις βλακείες και να απορείς, όταν βλέπεις 45 comments που να επικροτούν και να συμπάσχουν με την γκόμενα που που πήγε στον οδοντίατρο να βγάλει το φρονιμίτη της.
Σημεία των καιρών? Θα μπορούσε. Με τη μόνη όμως διαφορά, ότι πλέον οι καιροί μας δίνουν τη δυνατότητα να τη δούμε λίγο διαφορετικά και το μέσο μέσω του οποίου αυτό συμβαίνει ΕΙΝΑΙ το διαδίκτιο και τα blogs. Είναι η πρώτη φορά, που δίνεται η δυνατότητα στον οποιοδήποτε να γράφει ανοιχτά, ελεύθερα και αδιαμεσολάβητα ό,τι θέλει και αυτό που γράφει (σκέφτεται), να μεταφέρεται με τον ίδιο τρόπο και σε ασύλληπτες ταχύτητες παντού, προσβάσιμο από τον καθένα. Και αυτό είναι επαναστατικό. Γιατί λοιπόν να μην το χρησιμοποιήσουμε και επαναστατικά? Γιατί τα blogs να μην είναι πηγή και ποταμός νέων αντιλήψεων και σκέψεων, που τόσο απαραίτητα είναι στην εποχή μας? Γιατί στα blogs να μην εκφράζεται το διαφορετικό, το εναλλακτικό, το δημιουργικό, το οργισμένο, το όμορφο, που όλοι έχουμε μέσα μας και που ο καθένας για τους δικούς του λόγους μπλοκάρεται να το εξωτερικεύσει?
Είπαμε η Βlogόσφαιρα είναι μία κοινωνία, ίσως η πιο άμεση και ελεύθερη που υπήρξε ποτέ. Τα παραπάνω είναι οι σκέψεις μου για το πώς είναι, μα πιο πολύ για το πώς ΘΑ ΗΘΕΛΑ να είναι αυτή η κοινωνία. Είμαι σίγουρος ότι τα πάντα είναι μία ψευδαίσθηση, που οφείλουμε να ξεπεράσουμε. Οι καρικατούρες και τα κακέκτυπα είναι οι πιο ανίερες ψευδαισθήσεις.

Jesus loves you- Ι love you