Με κρότο...

Ένα από τα χαρίσματα του σύγχρονου ανθρώπου, όπως λένε, θεωρείται η ικανότητα για κριτική και δημιουργική σκέψη. Η δύναμη της σύνθεσης. Αντιλαμβάνομαι το μυαλό μου είτε σαν το Big Blank της προσωπικής μου κοινωνικό-τηλεοπτικής αφασίας είτε σαν μια χαοτική σύγκρουση εικόνων κ ιδεών, φαινομενικά ασύνδετες που πάντα θεωρώ ότι βρίσκονται πιο κοντά κ από ερωτευμένα ζευγάρια. Προσπαθώ να πιστεύω στο δεύτερο για να μην αισθάνομαι μαλάκας απέναντι στους φίλους μου.
Για κάθε θέση υπάρχει αντίθεση.
Για κάθε ναι, δύο όχι και αντίστροφα.
Θα μπορούσα να συζητάω μόνος μου για ώρες και να είμαι συγχρόνως ο Καμύ, ο Λεπέν, η Σούλα και ο Θουκυδίδης αλλά ότι κ αν ειπωθεί δεν θα καλύψει ποτέ σε αξία τη δύναμη της αυθόρμητης σκέψης.

TV 17/11/05 11:30 – 01:00
Ένας άνθρωπος πέθανε από πυρκαγιά στο κέντρο της Αθήνας. Άσχημος θάνατος.
Η διαδήλωση του πολυτεχνείου ήταν από τις πιο ήσυχες των τελευταίων ετών. Λόγω της βροχής λένε κάποιοι. Οι κύριοι της αστυνομίας το θεωρούν προσωπική τους επιτυχία λόγω της παρουσίας των δυνάμεων τους. Τα στρατευμένα φοιτητάκια τσακώνονται για μια σημαία με αίματα κ ποιος θα την κουβαλήσει. Κανένα σχόλιο προς το παρόν.
Δικαστικά θα συνεχιστεί η κόντρα Κοντομηνά – Κουρή. Ένας χοντρός κύριος, μεγαλοεπιχειρηματίας κ καναλάρχης, με γυαλιά βαρόνου κοκαΐνης τσακώνεται με έναν καναλαρχοεκδότη που φοράει ροζ πουκάμισα, για το ποιος είναι το μεγαλύτερο σκουπίδι.
Ένας εν δυνάμει “τρομοκράτης” από την Ινδονησία δηλώνει σε κάμερα την πρόθεση του για κάποιο μεγάλο χτύπημα. Σαν να βλέπεις επεισόδια του South Park.
Στον αγώνα Τουρκίας-Ελβετίας έπεσε ξύλο μεταξύ των παικτών γιατί η Τουρκία αποκλείστηκε . Ο Κος Μπλάτερ (πρόεδρος uefa, fifa κτλ) δήλωσε ότι δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι. Αντίστοιχα οι Τούρκοι δηλώνουν ότι ο ίδιος είναι φίλαθλος της Ελβετίας. Κοινώς να πάει να γαμηθεί. Αν σαν έλληνες είχαμε τον μισό τσαμπουκά των Τούρκων (γατί το άλλο μισό είναι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις) δεν θα θεωρούσαμε εθνική κατάκτηση την Eurovision.
Σε ανταγωνιστικό κανάλι ο judge “Μάκης” Dread προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποδείξει ότι η γυναίκα του Φυντανίδη έχει κλέψει απο το δημόσιο. Κύριε δικαστά inspector gadget, πάρτε την προσωπική και εκδοτική σας κόντρα και χώστε τη τόσο βαθιά στον κώλο σας που να ματώσει. Το πρόβλημα με τον συγκεκριμένο άνθρωπο είναι ότι αντιλαμβάνεται και χρησιμοποιεί με τον πιο σαφή και επικίνδυνο τρόπο την δύναμη του μέσου του, ώστε να κάνει τους αδαείς να παραληρούν για τον εθνικό τους ήρωα κ προστάτη και τους υπόλοιπους να ήθελαν να τον έχουν φίλο ώστε να τους καλύπτει.
Στο μουσικό κανάλι της χώρας, ένα μαλακισμένο πιτσιρίκι με το πιο “και καλά” μπλαζέ ύφος που υπάρχει και με εκνευριστικά κοφτή ομιλία που παραπέμπει σε ανθρώπους με σύνδρομο ντάουν (όπως και όλοι οι παρουσιαστές του καναλιού) προσπαθεί να με πείσει για την στεναχώρια του που αναβλήθηκε η συναυλία των coco Rosie. Ονειρεύομαι το American history-x και ματωμένα πεζοδρόμια.

Πριν μερικούς μήνες στο overdubzine.blogspot.com υπήρχε αυτό το link (μπείτε πρώτα) από το site του Κύριου Παπανδρέου. Θα αναπαράγω την κεντρική ιδέα του αντίστοιχου post χωρίς έγκριση, καθώς με εκφράζει απόλυτα και το έντυπο fanzine που κυκλοφορούσαν αυτοί οι άνθρωποι μου έχει αλλάξει τη ζωή. Ελπίζω μην τους πειράζει. Piano Magic, Sigur Ros, Mogwai, Blonde redhead, Labradford. Labradford? Γαμημένοι άνθρωποι της πολιτικής που θεωρείτε ότι τα πάντα αποτελούν το γαμημένο σας target group και θεωρείτε ότι μπορείτε να ισοπεδώνετε τα πάντα απο την σκατοθέση σας, οι ατέλειωτες ώρες κατάθλιψης που έχω περάσει με τους Labradford μεταξύ κρεβατιού, πατώματος, μπάνιου και ενός μπουκαλιού τζιν δεν περιλαμβάνονται στις πολιτικές σας εξαγγελίες και ούτε θα συμπεριληφθούν ποτέ. Η ικανότητα σας περιορίζεται σε συμβολικές κινήσεις τόσο κοινότυπες όσο το να πας γλυκά σε επίσκεψη σε εξηντάχρονη χήρα. Το να αφήνεις λουλούδια σε τάφους “ηρώων” έχει ίδια αξία με το να καις αυτοκίνητα τρίτων και να αφήνεις ηλίθια ανώνυμα comments σε αυτό το blog προσπαθώντας να αποδείξεις την αξία των θέσεων σου με τον πιο αντιπαραγωγικό τρόπο.

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι υπάρχει κόσμος που αντιλαμβάνεται τα πράγματα σαν μια σειρά ελαφρά ασύνδετων συμβάντων, συμπτώσεων ή όχι, για γέλια ή για κλάματα που συνθέτουν μια στρογγυλή μαλακία τόσο ενοχλητική και άβολη όσο ένα ελβετικό ρολόι στον κώλο σου. Είμαι και εγώ ένας απο αυτούς που μοναδική του ικανότητα είναι να κράζει και όχι να προτείνει. Θα ήθελα πάρα πολύ να παρευρίσκομαι κάθε χρόνο σε μια συνάντηση, ένα φεστιβάλ που σκοπό θα έχει να βρίσκονται στον ίδιο χώρο χαμένες, μαλακισμένες, άκυρες, ασύνδετες ιδέες τόσο φορτισμένες που το κλείσιμο της γιορτής να επισημοποιείται με μια μεγάλη έκρηξη τύπου scanners. Με κρότο.

Αυτά.