Ολογραφικό σύμπαν. Μέρος Α'

Υπάρχει αντικειμενική Πραγματικότητα ή το σύμπαν είναι ένα φάντασμα? 

(μην γελάτε από τώρα, δώστε μου λίγο χρόνο)

Κβαντική μη-τοπικότητα.

     To 1982 o Alain Aspect και η ομάδα του στο πανεπιστήμιο του Παρισιού διεξήγαν ένα πείραμα που μπορεί να αποδειχτεί ως ένα απο τα πιο σημαντικά του 20ου αιώνα. O Alain προσπαθούσε να αποδείξει ένα παράδοξο κβαντικό φαινόμενο γνωστό και ως quantum entanglement το οποίο και πρώτα διατυπώθηκε απο τους Einstein, Podolsky και Rosen. Με την επιτυχία του πειράματος ο Aspect απέδειξε για πρώτη φορά την κβαντική μη-τοπικότητα (Quantum Non-Lοcality) και κατέριψε την θεωρία του τοπικού ρεαλισμου (Local Realism) που θεωρεί πως τα φαινόμενα διαχωρίζονται απο τον χώρο και τον χρόνο και πως καμία πληροφορία (επιρροή) δεν μπορεί να ταξιδέψει γρηγορότερα απο τη ταχύτητα του φωτός.  

     Η ουσιαστική διαφορά των 2 θεωριών είναι πως ο μεν τοπικός ρεαλισμός απαιτεί 2 χωροχρονικά διαχωρισμένα συστήματα να μην ανταλλάσσουν μεταξύ τους πληροφορία (δηλαδή το ένα σύστημα να μην νιώθει την παρουσία του άλλου ούτε να επηρεάζεται από όποιες αλλαγές συμβαίνουν στο δεύτερο), ενω η Non-Locality (η αλλιώς Bell's inequality) καταρρίπτει αυτή την θεώρηση και προτείνει πως σε κβαντικό επίπεδο υπάρχει και εκδηλώνεται μια ολιστική διασύνδεση όλων ανεξαιρέτως των φυσικών συστημάτων ανεξάρτητα απο την σχετική τους απόσταση και τον βαθμό διαχωρισμού των.  

Αυτό ακριβώς κατάφερε να κάνει ο Aspect στο πείραμά του αποδεικνύοντας πως υποατομικά σωματίδια μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους ανεξάρτητα της απόστασης που τα χωρίζει είτε αυτή είναι 1m είτε ένα 1Km είτε όπως θα δούμε στα 2 άκρα του σύμπαντος. 

   Για να είμαστε όμως ακριβείς δεν απέδειξε πως υπάρχει πληροφορία ή οποία ταξιδεύει ταχύτερα απο το φως, αλλά πως σε ένα βαθύτερο επίπεδο πραγματικότητας, η ταχύτητα του φωτός ως ένα φυσικό περιοριστικό φράγμα στερείται σημασίας εφόσον τα φαινόμενα ακαριαία συνδέονται ανεξάρτητα της απόστασης.

     Nonlocality or nonseparability is asking us to revise completely our ideas about objects, to remove a pervasive projection we have upon nature. We can no longer consider objects as independently existing entities that can be localized in well-defined regions of spacetime. They are interconnected in ways not even conceivable using ideas from classical physics, which is largely a refinement and extrapolation from our normal macroscopic sense of functioning. 

(Mansfield, 1995, p.122).

 Η θεωρία μας καλεί να δεχτούμε πως αντικείμενα τα οποία κάποτε ήρθαν σε αλληλεπίδραση  αποτελούν κατά μια έννοια ένα ενιαίο σύστημα το οποίο αντιδρά από κοινού στα ερεθίσματα. Αν   όμως αναλογιστούμε πως το σύμπαν δημιουργήθηκε από μια λάμψη φωτός γνωστό και ως Big Bang τότε αναπόφευκτα οδηγούμαστε σε μια βαθύτατη κοσμολογική ολότητα, καθώς εφόσον τα σωματίδια διατηρούν αυτή τους την σύνδεση μέ όσα σωματίδια έχουν έρθει σε επαφή, τότε οποιοδήποτε σωματίδιο σε οποιοδήποτε γαλαξία αντιλαμβάνεται την ύπαρξη όλων των υπόλοιπων σωματιδίων  του σύμπαντος (Gribbin, 1984).

    Τα αποτελέσματα του Aspect παρόλο που δεν έχουν γίνει ευρέως γνωστά στο κοινό έχουν προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις στον επιστημονικό χώρο και έχουν από τότε επιβεβαιωθεί πολλές φορές με διαφορετικά πειράματα. Κοινώς οι ανα τον cosmos φυσικοί have gone completely Bananas προσπαθώντας να εξηγήσουν την βαθύτερη σημασία των ευρημάτων σε ένα σύμπαν που μάλλον δεν έχει την υφή που πιστεύαμε έως τώρα, καθώς η χωροχρονική μας θεώρηση πρέπει να αναθεωρηθεί.  Ένας από αυτούς τους φυσικούς είναι ο David Bohm, ο οποίος και υποστηρίζει πως η αντικειμενική  πραγματικότητα δεν υπάρχει και πως το σύμπαν στην καρδία του είναι ένα φάντασμα, ένα γιγαντιαίο και εξαιρετικά λεπτομερές ολόγραμμα.

Το ολόγραμμα. 

   Για να καταλάβουμε καλύτερα την ιδέα του Bohm είναι ουσιώδες να μιλήσουμε για την ίδια την φύση του ολογράμματος. Καθώς είναι ένα αρκετά πολύπλοκο θέμα θα δούμε κάποιες συγκεκριμένες  ιδιότητες που μας ενδιαφέρουν στο επόμενο μέρος καθώς και εξετάσουμε την θεωρία των David Bohm και Karl Pribram περί ολογραφικότητας του ανθρώπινου εγκέφαλου.