"Όχι στο μνημόνιο"

Εχω βαρεθεί λίγο να βλέπω όλο αυτό το αντι-μνημονιακό πράγμα -και αυτή τη στιγμή αναφέρομαι σε αυτούς που είναι απ΄την απεδώ πλευρά, όχι σε αυτούς που είναι από την απεκεί, διότι με αυτούς, με τους άλλους, προφανώς δεν υπάρχει συζήτηση. Αναφέρομαι στους απο δω. Είχα και μια τέτοια συζήτηση, τέτοια που ήταν μετά το 7ο ουίσκι χθες το βράδυ.. Κοιτάξτε:
Όλο αυτό το αντι-μνημονιακό πράγμα θα πρεπε να σας βάλει λίγο σε σκέψεις ότι οποιαδήποτε διατύπωση έχει τη δυνατότητα να εκφράσει εξίσου την Αλ. Παπαρήγα και τον Αντ. Σαμαρά πρέπει να είναι κενό γράμμα. Κάτι πάει στραβά.
Αυτό το οποίο είναι απαραίτητο να γίνει αντιληπτό είναι ότι οτιδήποτε συνθηματοποιείται με αυτόν τον τρόπο πάρα πολύ γρήγορα γίνεται αναποτελεσματικό. Δεν είναι ακριβώς αλήθεια εκείνη η παλιά παραδοχή που λέει ότι όλα πρέπει να γίνουν σύνθημα. Δεν πρέπει.

Κάποια στιγμή πρέπει να υπάρξει η συνειδητοποίηση ότι δεν κάνετε κριτική στο μνημόνιο, δεν κάνουμε κριτική στο μνημόνιο. Κάνουμε κριτική στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Κάνουμε κριτική στο πολίτευμα, στον τρόπο διακυβέρνησης, στον τρόπο οργάνωσης της ζωής.
Το να εξοβελίζετε την κριτική σας σε μία επανάληψη του πόσο άδικο είναι το μνημόνιο, ουσιαστικά παραδίδει τα όπλα. Διότι ο πόλεμος είναι να σας πείσουν ότι αυτή εδώ η οργάνωση που υπάρχει, αυτός εδώ ο τρόπος ζωής, έστω και αν δεν είναι τέλειος, είναι ο καλύτερος δυνατός. Κι αυτό εν πολλοίς το έχουν πετύχει.
Την "ιερότητα" της "δημοκρατίας" δεν την αμφισβητείτε. Λέτε "αυτό δεν είναι δημοκρατία". Τί είναι δημοκρατία λοιπόν; Πείτε μας, τί είναι δημοκρατία! Αν δεν μπορείτε να το πείτε αυτό, αν δεν μπορούν να βρεθούν καινούργιες διατυπώσεις για το "κοινό", το πιο καλό από όλα που χετε να κάνετε είναι να τα βροντήξετε και να φύγετε!

>> Απόσπασμα από την εκπομπή του Αυγουστίνου Ζενάκου "Τεχνηέντως" στο radiobubble (26:05 - 28:13)