Αείμνηστο ΠΜΓΛΠ VS chalet de Caux

Γεια σας. Με λένε Ιωσηφίνα και μου φαίνεται δε θα γίνω ποτέ μέλος αυτού του μπλογκ.
Με το μπλογκ με συνδέουν αισθήματα αγάπης και φιλίας που τρέφω για τα περισσότερα μέλη του (για τα υπόλοιπα που δεν γνωρίζω, τρέφω και γι’αυτά, μου περισσέυει σήμερα). Εκτός από αγάπη, σήμερα έχω έρθει και με ένα αρκετά μεγάλο κείμενο, που δημοσιεύω μέσα από το στόμα του ψαρρά και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό το στόμα.


Αείμνηστο ΠΜΓΛΠ VS chalet de Caux

Περνώντας 15Αύγουστο σε ένα ομιχλώδες τοπίο της ορεινής Ελβετίας, προσβεβλημένη αυτή τη φορά από μία αιγυπτιακή γρίππη, η σκέψη μου τρέχει πίσω στο αείμνηστο Πειραματικό Μουσικό Γυμνάσιο Λύκειο Παλλήνης. το σχολείο των ονείρων.
Ο συνειρμός έχει ξεκάθαρα να κάνει με το παρόν, το μέρος που εργάζομαι και τον πυρετό μου.
Εργάζομαι στο châlet de Caux, κατασκήνωση για παιδιά και εφήβους μεσαίων προς πλούσιων Ελβετών, τα οποία έρχονται στο βουνό για να ‘πάρουν αέρα παίρνοντας τέχνη’ όπως λέει και το σλόγκαν στη μπροσούρα. Σε γενικές, γενικότατες γραμμές, τα παιδιά περνούν μία ή περισσότερες βδομάδες στη φύση, χωρίς κινητό, σε ένα πολύ μαγικό σπίτι, κάνοντας εξορμήσεις όποτε το επιτρέπει ο καιρός και κυρίως συμμετέχοντας σε καλλιτεχνικά εργαστήρια, του Μουσικού, του Συγγραφέα και του Ζωγράφου. Στόχος της κάθε βδομάδας είναι να πάρουν τα παιδιά μία γεύση από ένα τρίπτυχο ιδιοφυιών της κάθε κατηγορίας (πχ την βδομάδα αυτή πρόκειται για το τρίπτυχο Μότσαρτ-Ρουσσώ-Ρούμπενς)
Στην πράξη, καθώς πρόκειται και για την πρώτη φορά που λειτουργεί έτσι η κατασκήνωση, επικρατεί ένα ευχάριστο ντελίριο, ανήκουστο για ελβετικά δεδομένα, το οποίο κάνει για μένα τον Αύγουστο μακριά από τη θάλασσα μακράν πιο υποφερτό.
Πραγματικά, εάν εξαιρέσουμε ότι τις τελευταίες 5 μέρες έχω τεζάρει, έχω πραγματικά αυτιά και μάτια τεντωμένα και παρακολουθώ, μεταξύ άλλων, τον σοφό φιλέλληνα τρελό πιανίστα Emmanuel Lascaux να μεταμφιέζεται σε Μότσαρτ και να διηγείται την ιστορία της ζωής του (του Μότσαρτ όχι τη δική του, είπαμε) στα κουτσούβελα κοπανώντας στο πιάνο το Τουρκικό Μαρς ή τον Olivier Perrez, δικηγόρο μουσικό meditator και διαχειριστή της επιχείρησης, να μαζεύει τον κόσμο γύρω από το drum circle με ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ κρουστό που μπορεί να φανταστεί κανείς, στη διάθεσή του. Δεν είναι κι άσχημα.
Ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός, ότι τα πλάνα περιλαμβάνουν σκηνές γενικού χάους και μπουχαχά, ότι δεν υπάρχει πρόγραμμα, κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να συμβεί σε λίγο, τρώμε και κοιμόμαστε κάθε μέρα κι άλλη ώρα, κτλ .
Σε όλα αυτά να προσθέσω και τα γαστρονμίκ πιάτα που γευόμαστε καθημερινά, αφού βριζόμαστε φιλικά με τον ρέιβερ μάγειρα και τα γούστα του (φραουλόσουπα, σουβλάκι με γαρίδες και σολωμό, πληγούρι με σταφίδες και ένα λάχανικό που δεν είχα φάει ποτέ, κ.α.)

Τώρα όσον αφορά το σχολείο μου το ΠΜΓΛΠ. Το λεγόμενο Πουμουγουλουπού. ή αλλιώς απλά Μουσικό. Καταρχάς, ως μισή ελληνίδα παρατηρήτρια εδώ στο chalet, είναι λογικό να τρέχει η σκέψη μου στην αγαπημένη Ελλάδα και σε συλλογισμούς του τύπου, α ρε γμτ δεν γίνονται αυτά στη χώρα μας, ή πρικροχολίες του τύπου , α μόνο για τους λεφτάδες μια ζωή, ή ακόμα απορία, μα γιατί, όρεξη έχουμε, όραμα έχουμε, ωραία μάτια έχουμε, γιατί όμως βασιλεύει μια ησυχία ? και άλλα τέτοια.
Ένας μικρός εξαετής κρυφός παράδεισος ήταν τελικά για μένα η φοίτηση στο Μουσικό. Το συνειδητοποιώ τώρα, μια και αποτελώ και γω, σαν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, άτομο το οποίο αφότου πήρε το χαρτί και πέρασε τις πανελλήνιες, έριξε στο σχολείο του μαύρη πέτρα, ασυναίσθητα απομακρυνόμενη από ό,τι, λόγω ταμπέλας –σχολείο-- ενσάρκωνε την ιδέα της υποχρέωσης, της κοινωνικής καταπίεση, της ατσούμπαλης εφηβείας.
Νιώθω τώρα τρομερά υποχρεωμένη (σε βαθμό που το είδα στον ύπνο μου μεταξύ παραλληρήματος και πυρετού) να υπερασπιστώ το σχολείο και να μιλήσω για αυτό, έστω υποκειμενικά, από μέρος μου, σε άλλους: μπαμπάδες ή μαμάδες ή θείους ή φιλικούς προς τα παιδιά ή πιθανούς μέλλοντες αναπαραγωγούς του ανθρώπινου είδους ή ανθρώπους με τη συνείδηση ότι αν εξελιχθεί η φάση της Παιδείας θα εκπεμφθούν στην ατμόσφαιρα κύμματα σούπερ θετικά για τον πλανήτη και το κάρμα. όλους τους αναγνώστες του αρχίδιαμύδια δηλαδή,,,… J
Στο ΠΜΓΛΠ λοιπόν, παίρνουν σάρκα και οστά αρκετές από τις παραπάνω ελβετικές εικόνες, με το επιπρόσθετο πλεονέκτημα/μειονέκτημα που προσφέρει η έννοια του ΔΗΜΟΣΙΟΥ. Χμ, αν και όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο καταλήγω ότι στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε καθαρά για πλεονέκτημα. Το φανταστικό πλεονέκτημα της ανάμειξης ό,τι νά’ναι κοινωνικών τάξεων και καταστάσεων γύρω από το κοινό ενδιαφέρον αντικείμενο (τη μουσική). Επίσης, το πλεονέκτημα της αποφυγής ξενέρωτης και σε περιπτώσεις επικύνδινης ατμόσφαιρας που επικρατεί σε ιδιωτικά σχολεία .
Αντ’ αυτού στο Μουσικό επικρατεί μια χαρωπή χαώδης ατμόσφαιρα, με μαθητές χύμα παντού, άλλους με όργανα, άλλους ξάπλα, δεν διακρίνεις το μάθημα από το διάλειμμα, γενικά το κλίμα είναι χάι.
Η επίσημη διαφορά με ένα συμβατικό σχολείο είναι οι 3 ώρες παραπάνω μέχρι το σχόλασμα λόγω των έξτρα μαθημάτων όπως : σολφέζ, αρμονία, βυζαντινή μουσική, υποχρεωτικό μάθημα πιάνου, υποχρεωτικό μάθημα ταμπουρά (σάζι), υποχρεωτικό μάθημα οργάνου επιλογής, χορωδία (ευρωπαική και παραδοσιακή), ιστορία τέχνης, κ.α.
Όλα αυτά τα θέματα, θα σκεφτεί κανείς, είναι εξαιρετικά απαιτητικά και απαιτούν οργάνωση και χρόνο όπως και παιδική ιδιοφυία. Γενικά δεν έπαιζε κάτι από αυτά. Στις εξετάσεις για να μπούμε τραγουδούσαμε ένα τραγούδι, χτυπούσαμε και παλαμάκια κι άμα το κάναμε σωστά μας παίρνανε. Ντάξει, υπήρχαν μερικοί που δεν σου χάναν νότα, αλλά ο μέσος όρος σε νορμάλ επίπεδα. Και όλοι κατηγορούσαν όλους, μουσική δε μαθαίναμε σωστή, με τα άλλα μαθήματα δεν είχαμε χρόνο να ασχοληθούμε όπως πρέπει, το υπουργείο τρώει τα λεφτά αντί να τα δίνει στο σχολείο, τα πούλμαν ποτέ στην ώρα τους, το φαγητό χάλια, γκρίνια, γκρίνια,
γκρίνια ελληνική, γκρίνια αρχέτυπη.
Μετά από κάποια χρόνια έχω κάτι να αντι-πώ σε όλη αυτή τη γκρίνια. Σίγουρα, εάν ήθελες το παιδί σου να έχει κάτι από το νυχάκι του Μότσαρτ όταν γίνει 18, δεν το έστελνες στο Μουσικό, ή το έστελνες παράλληλα σε κάποιο ωδείο, ή του έδινες κάθε μέρα πάνω από το πιάνο ή το βιολί 20 μαστιγιές κ.ο.κ. (ιδιαίτερα ότι αφορά την κλασσική μουσική, πίσω από τους μεγάλους σολίστες σχεδόν πάντα ελλοχεύει περσόνα με μαστίγιο). Και ναι τα πούλμαν αργούσαν (θυμάμαι μια φορά που είχαμε μείνει μόνοι στο σχολείο με τα παιδιά του πούλμαν νο3 εώς το βράδυ, είχαμε περάσει ωραία, κάμπινγκ φάση, φωτιές και ψήναμε σάντουιτς και μουσική πάντα).
Στο Μουσικό στέλνεις το παιδί σου εάν θέλεις να ερεθίσεις λίγο τη φαντασία του, να του βάλεις κάτω από τη μύτη ερεθίσματα, (προσοχή ! να μην το σκάσεις, ούτε καν να το ικανοποιήσεις, απλά να το ερεθίσεις, να το γαργαλήσεις, ώστε να του δημιουργήσεις πιθανώς την ανάγκη να ψάξει μόνο του ή πιθανώς και όχι, δεν έχει σημασία). Επίσης για να το ρήξεις στη μέση ένός δυναμικού μπάχαους και να το αφήσεις να μάθει κολύμπι μόνο του.
Έχω την αίσθηση, από ότι βλεπω κι έδώ από το παιδαγωγικό σύστημα που βιώνω εδώ στο βουνό της Ελβετίας (οι ελβετοί γενικά σε ότι αφορά παιδεία είναι προπάτορες, βλ Ρουσσώ, Στάινερ κ.α. ) ότι αυτή η πληθώρα ερεθισμάτων δίχως ταξινόμηση και στρατηγική έχγυσης στο εγκέφαλο του παιδιού κάνει καλό. και η απλή συμβίωση με ανθρώπους που έχουν πάθη και είναι αρκετά τρελοί και αγαπούν τον ένα ή τον άλλο μεγάλο συνθέτη ή συγγραφέα κάνει καλό. κι ας μην σου μαθαίνει τίποτα συγγεκριμένο γι αυτούς, ας είναι απλά δίπλα σου ο μουρλός κι ας μελετάει πχ στο πιάνο συνέχεια τα αγαπημένα του κομμάτια με τις ώρες. Τυφλό σύστημα ή μάλλον μισοσκότεινο.
Γενικά η Γνώση μεταδίδεται μεταξυ ορατού και αοράτου. Στο ενδιάμεσο. εκεί που τίποτα δεν είναι σίγουρο κι όλα είναι ρευστά και δυναμικά, όπως στα όνειρα. Ο δάσκαλος στην ουσία είναι ονειροποιός.



Οι καθηγητές για να προσληφθούν στο ΠΜΓΛΠ, πρέπει να έχουν είτε κάποιο μεταπτυχιακό/διδακτορικό στον τομέα τους, είτε κάποια σχέση με τη μουσική. Πράγμα που τους περισσότερους (μουσικούς και υπόλοιπους) τους έκανε ή με κάποιο χάρισμα ή κάποιο κουσούρι, απρόβλεπτους, αυθόρμητους και αρκετά δημιουργικούς. Ίσως να είναι η περίπτωσή μου, αλλά θυμάμαι, ότι ακόμα και με τους πιο «δύσκολους» καθηγητές, υπήρχε διάλογος και προσωπική σχέση και όχι αιώνια κόντρα.
Θυμάμαι τον τύπο που μας έκανε φυσική… μπαίνει στην τάξη, αναστενάζει και αντί για μάθημα, πάει κατευθείαν στο πιάνο και παίζει μία ώρα τζαζ νοσταλγικές μελωδίες.
Όλες οι τάξεις είχανε μέσα ένα κακόμοιρο πιάνο, πάνω στο οποίο εκτονώναμε ως έφηβοι όλη την οργή και την δημιουργικότητά μας : κοπάνημα των πλήκτρων, πέταγμα σκουπιδιών στο εσωτερικό, σκάλισμα των αρχικών του γκόμενου/ας όπως και της αγαπημένης ομάδας και άλλους βανδαλισμούς.
Γενικά λέει πολύ σαν εικόνα, εκπαιδευτικά και ψυχολογικά, δίπλα στην έδρα να υπάρχει και ένα πιάνο.
Κι άλλες εικόνες : τσίκνισμα και μουσική λάιφ από τα παιδιά την τσικνοπέμπτη. Ο αγαπημένος μας κυλικειάρχης το οργάνωνε, τρελός, ο οποίος ερχόταν στην παλλήνη τζόγκινγκ από τα Πατήσια κάθε πρωί και επέμενε να φωνάζει το κυλικείο κα ψι μι και να πουλάει οικολογικό σάντουιτς και οικολογική μπουγάτσα. (στό τέλος του χρόνου του πήραμε ποδήλατο)
-Με τη χορωδία έξω στη φύση, ουρλιάζουμε τα Κάρμινα Μπουράνα.
-Κοπάνα. Με κιθάρα και κανονάκι, στο αχυρένιο καλυβάκι χτισμένο από επιδέξια λυκειόπαιδα, πλάι στο ποταμάκι, τραγουδώ. Τραγουδώ από Παύλο Σιδηρόπουλο μέχρι Μήλο μου κόκκινο και Τζιβαέρι.
-Κοπάνα. Άπειρη εξερεύνηση στη φύση που μας περιβάλλει.
- Κοπάνα. η ανεπίσημη πεμπτουσία της εκπαίδευσης.
-Στο σχολείο έχουμε άμεση πρόσβαση σε ότι όργανα θέλουμε, ευρωπαικά και παραδοσιακά και τα ερεθίσματα είναι άπειρα.
- Σκαρφαλωμένος μαθητής λυκείου, στη κεραμμυδένια στέγη, με βιολί, παριστάνει τον ομόνυμο ήρωα της ταινίας.
-Πρώτο φλερτ με την παραδοσιακή μουσική. Τί θα πει γύρισμα στη φωνή, τί θα πει ούτι, λάφτα, νέι, τί θα πει μόριο, τί θα πει δρόμος.
-Συζητήσεις στην τάξη δίχως αρχή και δίχως τέλος
-Ο τρελός διευθυντής οχήστρας και η ορχήστρα του σχολείου
-Μάθημα κάτω από τις ελιές (υποχρεωτικά εάν ο καιρός το επιτρέπει)
-Φουρνιές νεογέννητων κουταβιών περιδιαβαίνουν την τάξη κάθε άνοιξη.
-Το σύνθημα του σχολείου (στο λύκειο πια) : μου-σι-κό μου-σι-κό μου-ση-κώ-νε-ται. (αυτό για την παιδαγωγική σημασία του αυτοσαρκαστικού χιούμορ)

Τί να πω. Ότι πραγματικά (και είναι απίστευτο που τώρα το συνειδητοποιώ) το σχολείο αυτό με καθόρισε, μου εξασφάλισε άποψη για πολλά θέματα, μου έχτισε βάσεις. Το βλέπω τώρα, που παρατηρώ τα ελβετάκια, τί επίδραση έχει πάνω σε ένα παιδί να επικρατεί γύρω του αυτός ο καλλιτεχνικός αχταρμάς, πόσο εξαιρετικά γόνιμος είναι. Και βλέπω πόσο άνετα λειτουργώ εγώ εδώ, σε αυτό το εκπαιδευτικό πρότυπο, λόγω του σχολείου. Κάτι πιάνω από Ρούμπενς (δεν πήγαν στράφι οι ύπνωτικές προβολές σλάιτς του κ. Γιαννάκη, το εσωτερικό αυτί που δουλεύει όσο εσύ κοιμάσαι), κάτι μαθαίνω στα πιτσιρίκια στο πιάνο να τραγουδάνε τον τενόρο Παπαγγένο από τον Μαγεμένο Αυλό του Μότσαρτ καθώς επίσης και οριεντάλ τραγούδι (niktose horis fenggari παρακαλώ), κάτι τους γρατσουνάω στο τσέλο και ψαρώνουν, τέλος πάντων κουτσά στραβά λειτουργώ και νομίζω ότι προσφέρω με κι εγώ μέσα στο γενικό μπάχαλο, χάρη στο σχολείο.

Θα τελειώσω το εξαντλητικό μου αυτό πρώτο ποστ, αφιερώνοντας σε όσους το διαβάσανε μια ανακεφαλαίωση και ένα μικρό μανιφέστο (σε ένα):

η παιδεία είναι το παν
εν αρχή είναι η παιδεία
η εκπαίδευση οφείλει να είναι ζουμερή αστεία επαναστατική και άκυρη
η εκπαίδευση πρέπει να γίνεται στη φύση και κάτω από ελιές
τα μουσικά όργανα πρέπει να είναι διάχυτα
όποιος δεν έχει ή δεν θέλει αυτά που του προσφέρουν να φτιάχνει δικά του αυτοσχεδιαστικά
η κατσαρόλα έιναι μουσική
η μουσική είναι ανώτερη από όλες τις τέχνες
η κοπάνα είναι η κρυφή πεμπτουσία της εκπαίδευσης
η Παιδεία είναι το παν, η εκπαίδευση απλή διαδικασία
όλα τα σχολεία στη φύση, με κεραμμύδια τώρα.
ζώα στα σχολεία
μουσική μουσική μουσική

θα επανέλθω . J

Υ.Γ.1 Το ΠΜΓΛΠ περιγράφεται κατά τα σχολικά έτη ’95-2000. Τώρα το λύκειο έχει γίνει ΕΠΜΛΠ (ενιαίο δλδ) και αρκετοί μαθητές λυκείου αποχωρούν λόγω αυξημένης πίεσης των εξετάσιμων μαθημάτων και φροντηστηρίων. το καινούριο σύστημα έφερε ένα χτύπημα στο σχολείο, δεν το γκρέμισε όμως και το κλίμα παραμένει χάι, λένε κάποιες βάσιμες πηγές

Υ.Γ.2 Μια και είμαι καινούρια στο μπλογκ και αναλφάβητη σε σχέση με κομπιούτερ, ζητώ συγγνώμη που δεν διάνθισα το βαρετό κείμνο με φωτό των σχολείων και ζωγραφιές όπως το επιθυμούσα . Άφθονες φωτό από το chalet (και δικές μου και του μεθυσμένου ελβετού εν ώρα εργασίας !) στο site : www.chaletdecaux.sch εκεί που λέει contacts, στο vos enfants .