Homework

Ωραία. Και τώρα που αισθάνομαι εγκλωβισμένος, όμηρος, μόνος μου, μουγγός, μπορώ να γράψω με τα 2 μου ακροδάχτυλα :

Σαν τη σκηνή στο matrix που το στόμα γίνεται δέρμα.. Και νοιώθεις την αγωνία και τον πόνο, την απελπισία από το διαρκές γέμισμα-γέμισμα-γέμισμα και φούσκωμα-φούσκωμα-φούσκωμα εικόνων, νοημάτων, σκέψεων, ενορμήσεων, επιθυμιών, όλων αυτών που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου και πίσω απ΄αυτά που σωρεύονται στα στήθια σου και εξαφανίζονται μόνο με αναστεναγμούς, μια όμορφη σκηνή στο δρόμο ή έναν καλό ύπνο. Καταπίνω-καταπίνω-καταπίνω, μέρες.. Μπορώ μόνο με άνεση να κοιτάω το κενό. (σε κοιτάει στα μάτια: -Πού αρμενίζεις πουλάκι μου; -Πού να στα λέω γιαγιά..).daydreaming.

Θυμάμαι ένα ντοκυμαντέρ που είχα δει πριν 2-3 χρόνια δε θυμάμαι πού. Ήταν μια από αυτές τις εμπειρίες που έρχονται και σχηματοποιούν once and for all ένα δυνατό και πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα που πριν δεν μπορούσε να πάρει όνομα , που έψαχνε σημεία διαχείρησης, ένα από αυτά που θα το δεις κάποτε επιτέλους ειπωμένο με λέξεις σε ένα ποίημα και θα μουντζώνεσαι. Ήταν μία γκόμενα που γύρισε και έμεινε σπίτι της με τους γονείς της για ένα διάστημα τύπου 2 μηνών μετά από πολύ καιρό που έκανε τη ζωή της μπλεγμένη και με το πανεπιστήμιο κάπου αλλού, μακριά. Ίσως το video αυτό να ήταν και διδακτορικό, δε θυμάμαι καλά.
Το θέμα ήταν το εξής : Ο πατέρας της είχε μια νευρολογικής φύσης μάλλον ασθένεια που το αποτέλεσμά της ήταν ένας μπαμπάς σαν τον stephen hawkings (τον γνωστό φυσικό-cyborg που βρίσκεται καθισμένος ανάμεσα σε μια αναπηρική καρέκλα κι ένα σούπερ computer σύστημα). Μόνο που ο stephen hawkings μπορεί να κουνάει 2 ακροδάχτυλα και έτσι υπάρχει κάποιο output που στην περίπτωσή του μπορεί να μεταφραστεί από έναν υπολογιστή και όλοι να καταλάβουμε ότι πρόκειται πχ. για μια νέα θεωρία των κβάντα. Στην περίπτωση του μπαμπά μας όμως, εδώ και κάμποσα χρόνια, δεν υπήρχε το παραμικρό σημάδι επικοινωνίας (ακόμα και οι μυς του προσώπου ήταν ακινητοποιημένοι if u know what i mean), το παραμικρό response. Παρόλα αυτά η υγεία του ήταν μια χαρά και ο οργανισμός έδειχνε να λειτουργεί κανονικά. Δε θυμάμαι πώς έτρωγε και τέτοια αλλά πάντως θυμάμαι ότι μιλάμε για μια normal κατάσταση : καθαρός, ντυμένος κτλ, δλδ δεν ήταν με ορούς, μπέιμπιλίνα κ πάπιες. Η μαμά κ ο μπαμπάς παλιά αγαπιόντουσαν πολύ..
Το focus του ντοκυμαντέρ γινόταν όμως στη μάνα: H οποία ακροβατούσε διαρκώς σ ένα τριπ μεταξύ Πίστης και ψευδαίσθησης. Υπήρχαν φορές που τον φρόντιζε και τον φίλαγε και του μίλαγε και του έλεγε πώς πέρασε τη μέρα της ή αυτά που την προβλημάτιζαν και του δειχνε την αγάπη της και του το έλεγε και τον χάιδευε και τον άφηνε στο σαλόνι βάζοντάς του cd από ήχους τη φύσης ενώ εκείνη μαγείρευε κτλ.
Κι ήταν άλλες φορές που τα βράδια έκλεγε λέγοντας στην κόρη της και την ανοιχτή κάμερα: "Eίναι πολύ δύσκολο. Δεν παίρνω ποτέ καμία ανταπόκριση. Δεν ξέρω αν έχει τα μυαλά του, αν καταλαβαίνει ή αν είναι φυτό. Αν έχει αισθήματα ή αν έχει παραιτηθεί ακόμα κι από αυτό (αν έχει συνείδηση). Θέλει να ζει έτσι; Αντέχει να με βλέπει έτσι ή όχι; θέλει να μου πει κάτι και δεν μπορεί ή όχι; Αισθάνεται τον πόνο ότι θέλει να μου πει τόσα πολλά αλλά δεν μπορεί να μου φτάσει τίποτα και αισθάνεται εγκλωβισμένος όπως κ εγώ; Θέλει να μου πει ευχαριστώ; Ότι δεν αντέχει άλλο; θέλει να μου πει πως μ αγαπά; Ότι βαρέθηκε κ εμένα κ αυτή τη ζωή που κάνει; Έχει κατάθλιψη; Είναι τώρα όπως ένα μωρό;"
"Υπάρχουν φορές που απελπίζομαι. Κουράζομαι. Που παύω να πιστεύω. Δεν μπορώ.Δεν ξέρω αν κοροιδεύω τον εαυτό μου ή αν ζω την υπέρτατη πραγματικότητα. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό. Είναι πολύ σκληρό. Ύστερα πάλι, αισθάνομαι ότι τον προδίδω, ότι ίσως εγώ είμαι όλη η ζωή του, όπως και αυτός, και τελικά δεν μπορώ να τον αφήσω. Και έτσι κυλάει η ζωή μου. Μια από δω και μια από κει. Με χαρά και πόνο. Όπως η ζωές όλων των κανονικών ανθρώπων.. Δεν ξέρω αν κοροιδεύω τον εαυτό μου ή αν ζω την υπέρτατη πραγματικότητα. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό"