Φιλολογική ανaλυση στο "Κάβλα στο λειβάδι με τις μαργαρίτες" (μερος Α)

θα ήθελα αρχικά πριν προxωρήσω στην ανάλυση αυτού του ποιήματος, να δωσω κάποιες εξηγήσεις γενικά για το μήνυμα της Ποίησης. Πέρα απο το οτι έχει τη χαμηλότερη χρέωση απο όλες τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, έχει και κάτι ακόμα. Την ικανότητα της αλληλοπεριχώρησης του υποκειμενικού του δημιουργού στο υποκειμενικό του αναγνώστη. Ετσι το ποίημα γενικά άσχετα με την τεχνοτροπια έχει προσωπική οντότητα που γίνεται αντιληπτή με διαφορετικούς τρόπους απο τον καθένα. Ενα ποίημα δεν είναι ηθικό. Είναι απλά όν. Στην παρακάτω ανάλυση θα σημειωθεί η υποκειμενική άποψη του δημιουργού του για αυτό.

Το "Κάβλα στο λειβάδι με τις μαργαρίτες" (για συντομία ΚσΛμτΜ) είναι μια κινούμενη εικόνα , ενας αεικίνητος συμβολισμός του εαυτού του. Αυτή η εικόνα περιγράφεται αφαιρετικά , δίνοντας την αίσθηση οτι δεν λέγονται τα αυτονόητα που λείπουν απο την περιγραφή αυτής της εικόνας. Η περιγραφή αυτής της εικόνας γίνεται με αποκρυφιστικό τρόπο σε τέσσερα μέρη.Τα τρία πρώτα μέρη έχουν ομοιομορφία στο σχήμα, πράγμα που τα διαχωρίζει τρόπον τινά απο το τέταρτο. Ξεκινάνε και τα τρία με τη φράση "Πολύ κάβλα στο λειβάδι με τις μαργαρίτες" (Πρώτο μερος στ 1-13, Δεύτερο μέρος στ14-24, τρίτο μέρος στ 25-35) . Το τέταρτο μέρος (στ 36-37)ολοκληρώνει την εικόνα που έχει δημιουργηθεί στα τρια προηγούμενα και τη μεταλλάσει σε μια καινούρια εικόνα που συνθέτει όλες τις προηγούμενες λεπτομέρειες της περιγραφής.

Το πρώτο μέρος (στίχοι 1-13)

Βρισκόμαστε σε ένα λειβάδι. Επικρατεί κάποια κάβλα. Το θέμα μάς παρουσιάζεται τόσο απλά όσο απλά πέφτει ο μπαλτάς του χασάπη στον πάγκο του χασάπη. Γίνεται δηλαδή απο την αρχή ενα ξεκαθάρισμα. Το θέμα είναι ο λαγός. Ο λαγός είναι ενας λαγός. Πιθανότατα ενα μπακακάου στο ασυνείδητο του καλλιτέχνη τον παρέπεμψε στον λαγό λόγω της ομοιότητας του με τον κούνελο. Η κουνέλα γενικά γεννάει σα κουνέλα. Αυτό μπορεί να σημαίνει οτι η κουνέλα για να γεννάει σα κουνέλα , πρέπει γενικά να έχει τρελές κάβλες. Εξού και ο πρώτος φορέας της αισθητικής της εικόνας του "ΚσΛμτΜ" . Ο καβλιάρης ο λαγός.
Ο λαγός πληροφορούμαστε οτι ξέρει να το κουνάει. Είναι προφανές για τι πράγμα μιλάμε. Βέβαια δεν δηλώνεται με σαφήνεια. Είναι ενας λυρικός ελιγμός του δημιουργού, που μας κάνει να σκεφτούμε οτι , ντάξει πρέπει να είναι και γαμώ τα άτομα ο τύπος. Αντί να δηλώσει με σαφήνεια το αυτονόητο , το καλύπτει με ένα πέπλο μυστηρίου σαν η αλήθεια που νομίζουμε οτι ξέρουμε να επρόκειτο για μια σκιά. Πραγματικά πολύ deep.
Ο λαγός λοιπόν φέρεται να είναι ανεβασμένος πανω σε ένα τραπέζι . Αυτό το τραπέζι βρίσκεται στην υπαίθρια τελετή του γάμου της Νύφης με κάποιον ο οποίος δεν εμφανίζεται ποτε. Πράγματι ο γαμπρός δεν περιγράφεται πουθενά. Ίσως ο γαμπρός να "είχε γίνει" λαγός αν δεν πληροφορούμασταν στον στ 3 οτι ο λαγός είναι απρόσκλητος πράγμα που αποκλείει να ήταν αυτός ο γαμπρός. Αυτό του δίνει εναν αέρα καμμένου τύπου που του αρέσει να πηγαίνει σε γάμους και να τα κάνει όλα πουτάνα. Παντού στο τοπίο της τελετής υπάρχουν λευκά πράματα κρεμασμένα στα δέντρα. Περα απο τον τόπο της τελετής εκτείνεται το λειβάδι με τις μαργαρίτες.Όλα είναι ήσυχα στο λειβάδι εκτός απο το σημείο τη τελετής.Παιδιά τρέχουν περα δώθε και πετάνε το ένα στο άλλο μουστάρδες , η μπάντα έχει αποκοιμηθεί , τα πλήθη έχουν ξεσαλώσει.
Ο λαγός συμπεριφέρεται βρώμικα. Μοιάζει να δίνει κάποια παράσταση ρεζιλεύοντας τον εαυτό του. Οι παριστάμενοι βρίσκονται γύρω απο το τραπέζι και τον επικροτούν για την τεχνική του. Φαίνεται να διασκεδάζουν όλοι (εκτός απο τη Νύφη όπως φαίνεται στον στ 11). Συνειδησιακά οι προσκεκκλημένοι και ο λαγός βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο και σε απόλυτη επικοινωνία. Αυτό που του αρέσει, αρέσει σε όλους και το ξέρει , και οι άλλοι το ξέρουν και εκείνος το ξέρει οτι το ξέρουν οτι το ξέρει και γενικά οκ. Παρόλα αυτά ο λαγός ανατρέπει αυτή την ιδανική συνειδησιακή φάση με τους άλλους για να κάνει μια ανοησία. Να φάει ένα κείμενο του Ραμπελαί. Δεν υπάρχουν ενδείξεις αν πρόκειται για χειρόγραφο ή φωτοαντίτυπο. Υπονοείται εδώ οτι όλα τα πράγματα αλλάζουν και ανατρέπονται . Ο λαγός αν και κύριος της διασκέδασης , ανατρέπει ο ίδιος την καλή του θέση σαν ενας γελωτοποιός ο οποίος αμείβεται απο το βασιλιά(τους προσκεκκλημένους) για τις βλακείες που κάνει.
Αυτή η ανατροπή σημαίνει και την αποκάλυψη ενος άλλου κομματιού της εικόνας που μεχρι τώρα αγνοούσαμε. Πίσω απο το λαγό έχει σκαρφαλώσει ο μάγειρας ο οποίος μάλλον είναι ο ίδιος ο Ραμπελαί ο οποίος παρουσιάζεται σα μάγειρας. Ο Ραμπελαί το 1521 έλαβε το χρίσμα του ιερομόναχου και αργότερα σπούδασε ιατρική με τους Βεβεδικτίνους "μαγειρεύοντας" έτσι θρησκεία και επιστήμη , πίστη και γνώση. Γενικά ο γνωστότερος ήρωας του Ραμπελαί είναι ο Γαργαντούα, ο αγαθός χαζούλης γίγαντας. Είναι το αρχέτυπο του κατεργάρη που σύμφωνα με τον Karl Yung είναι το αρχέτυπο που κάνει συνέχεια μπούρδες με αξιοθάυμαστα όμως αποτελέσματα παρά τη βλακεία του. Η μάλλον λόγω της βλακείας του.Ο γελωτοποιός , ο Μίμης ο Αναποδέας , ο Γαργαντούα , ο λαγός ακολουθούν όλοι τους , αυτή την αρχετυπική συμπεριφορά. Να λοιπόν, το δημιούργημα τρώει τον εαυτό του (ο λαγός-κατεργάρης τρώει ενα βιβλίο του Ραμπελαί που αναφέρεται σε αυτό το αρχέτυπο) .Με αυτόν τον τρόπο συγχέονται οι δύο κόσμοι του φανταστικού με τον πραγματικό χωρις να είμαστε σίγουροι ποιός είναι ποιός. Στην ουσία , αυτό που τρώει ο λαγός είναι τον ίδιο το Ραμπελαί καθώς και ένα φακό που του φέρνει στο κεφάλι ο μάγειρας Ραμπελαί προκαλώντας ευχάριστο συναίσθημα σύγχυσης του τι στο διάολο γίνεται.
Ο φακός που εμφανίζεται στα χέρια του μαγειρα εδώ , είναι ο φακός (φαλλικό σύμβολο) που χρησιμοποιέι ο Μπαμπάς Ραμπελαί για την δική του τέχνη. Ρίχνει με αυτόν φως στο σκοτάδι μεσα στο οποίο μαγειρεύει. Αυτό που μαγειρεύει είναι προφανώς χέλια , άλλο ενα φαλλικό σύμβολο της δημιουργικής ενέργειας, της αρσενικής θετικής αρχής. Το σκοτεινό τοπίο της μαγειρικης του Ραμπελαί ταιριάζει με τη εξώστρεφη φύση του χελιού, ενος όντος που κατοικεί στο νερό.Δηλώνονται με αυτόν τον τρόπο οι δύο φύσεις του χελιού της αληθινής γνώσης(ψάρι και φίδι) ενωμένες σε μία φύση. Ενεργητικό (το χελι μοιάζει με το φαλλικό φίδι) και παθητικό (απο το υγρό περιβάλλον στο οποίο ζεί το χέλι-ψάρι) Έτσι έχουμε το αμφίβιο αρσενοθύληκο συμβολο να ξεπηδάει απο τον πνευματικό κόσμο που χτίζει ο Ραμπελαί και να πετάγεται ξαφνικά (στ. 12-13) ολοζώντανο μεσα στην τελετή. Υπάρχει δηλαδή εδώ ενας καθρέφτης μεσα σε έναν καθρέφτη που εξελλίσσεται και κάνει τα μυαλά μας να κάνουν μπλόνγκ.
Με την κατάποση του Ραμπελαί , ο λαγός απελευθερώνει τη δημιουργική δύναμη του δημιουργού του στην δική του πραγματικότητα. Τα φοβιτσιάρικα χέλια ξεφεύγουν απο την κατσαρόλα τη στιγμή που ο Μάγειρας χτυπάει τον λαγό στο κεφάλι. Τρέχουν στο λειβάδι και τώρα όλοι οι προσκεκκλημένοι τα κυνηγάνε . Εξακολουθούν να διασκεδάζουν όλοι πάρα πολύ εκτός πάλι απο τη νύφη η οποία προφανώς αλλιώς είχε φανταστεί το γάμο της. Αυτό φαίνεται απο το στίχο 11 που πληροφορούμαστε οτι τα χέλια έρχονται σε επαφή με το νυφικό. Η γλίτσα και η λάσπη των φαλλικών χελιών σπιλώνει το καθαρό νυφικό (γεγονός που παραπέμπει στην εικόνα του ξεπαρθενέματος αν και κάτι τέτοιο δεν έχει συντελεστεί εδώ). Στο τέλος του πρώτου μερους δεν κατηγορούνται οι άνθρωποι για τις πράξεις τους αλλα οι ορμές τους. Ο λαγός έχει βάλει σε εφαρμογή το σχέδιό του το οποίο θα ολοκληρωθεί στα επόμενα μέρη προκειμένου να γίνει ακόμα πιο hot η ήδη kinky τελετή.