Αγάπη

Έβαλα ένα ποτηράκι από το ουγγρικό ποτό καρύδι και άνοιξα δύο documents. Ένα γεμισμένο με λέξεις κι ένα blank. Δε μου αρέσει καθόλου που δε γράφω απευθείας στον blogger όπως συνηθίζω αλλά η ανάρτηση αυτή το απαιτεί. Πρέπει να βλέπω μια αριστερά και μια δεξία και να συρρικνώνω το κείμενο από αυτό που είναι σε αυτό που θα διαβάσεις. Την προκάτ μέρα των ερωτευμένων, εγώ θα γράψω για την αγάπη που τόσο διαφέρει απ’ αυτό που γιορτάζουνε. Αναγνωρίζω πλήρως τις μαρκετινίστικες προθέσεις που μπορεί να μου καταλογιστούν. Έχω όμως και ντοκουμέντα ότι το αριστερό doc μόλις τελείωσε και ότι μόνο ως συγκυρία μπορεί να δει κανείς το γεγονός ότι ανεβαίνει σήμερα. Είναι στη διάθεση οποιουδήποτε κακόβουλου επικριτή των αγνών προθέσεών μου, για τις οποίες άλλωστε αμφιβάλλουν μόνο ελάχιστα trolls.

Θα σου πω πώς έβλεπε ο Μπαρούχ Σπινόζα την αγάπη όπως αυτή περιγράφεται μέσα στις σελίδες της Ηθικής του, στις 251 αναφορές που κάνει σ’ αυτήν. Για να παρακολουθήσεις την ιστορία σού ζητώ μόνο να αποδεχτείς το θεμέλιο της φιλοσοφίας του πάνω στο οποίο θα χτίσουμε την περιγραφή της αγάπης.

Με απλά λόγια, κάθε πράγμα προσπαθεί, όσο εξαρτάται από το ίδιο, να εμμείνει στο είναι του. Εδώ που μιλάμε για την αγάπη, το κάθε πράγμα είσαι εσύ κι εγώ. Εμείς οι δύο κανονικοί άνθρωποι όπως ακριβώς μας καταλαβαίνεις. Θα συμφωνήσεις, φαντάζομαι, ότι ως τέτοια πράγματα διαθέτουμε συνείδηση, μπορούμε να φανταστούμε, να μισήσουμε, να θυμηθούμε, να υπολογίσουμε, να χαρούμε. Κι όχι μόνο να κάνουμε αυτές τις σκέψεις, αλλά και να γνωρίζουμε ότι τις κάνουμε καθε φορά. Για την ακρίβεια, οι μόνες σκέψεις που πράγματι μπορούμε να πούμε δικές μας, είναι αυτές που η συνείδησή μας τις εποπτεύει. Άρα η συνείδησή μας έχει μια διπλή λειτουργία μάνι μάνι. Μία να αντιλαμβάνεται και μία να σκέφτεται ότι αντιλαμβάνεται. Δε χαθήκαμε, έτσι;

Αφού βγούμε στον κόσμο αρχίζουμε να δεχόμαστε επιδράσεις από άλλα πράγματα, μεταξύ αυτών και από τους ανθρώπους. Ο τρόπος που το πράγμα-εγώ και το πράγμα-εσύ επιδιώκουμε να σκεφτόμαστε τον κόσμο είναι αξιωματικά τέτοιος ώστε τουλάχιστον να μας συντηρεί, αν όχι να μας δυναμώνει, που είναι και το ευκταίο. Έτσι επιθυμούμε να μας γυροφέρνουν πράγματα που δε φαίνεται, καθώς τα αναστοχαζόμαστε, να έρχονται σε αντίθεση με τη φύση μας. Δηλαδή πράγματα και ανθρώπους που η συνείδησή μας μας λέει «αυτό το πράγμα το θέλεις» κι εμείς να το ταξινομούμε στα καλά πράγματα και να το ορεγόμαστε. Αυτό που μας ταιριάζει, λοιπόν, βλέπουμε ότι μας δίνει χαρά ή αλλιώς (δες απόκομμα) ότι αφού, ρε φίλε, πρέπει σώνει και ντε να προσπαθώ, θέλω συμμάχους, κι όταν τους έχω, χαίρομαι.

Το σχήμα έχει σχεδόν διαμορφωθεί. Εσύ, εγώ, η συνείδησή μου, όλοι ριγμένοι στην υποχρεωτική ύπαρξη στον κόσμο των πραγμάτων και των ιδεών. Τι σημαίνει αγαπώ τότε;

Σε αγαπώ μόνο αν χαίρομαι και σε θεωρώ αίτιο αυτής της χαράς. Χαίρομαι και σε αγαπώ όταν η συνείδησή μου φέρνει την ιδέα σου μπροστά μου, είτε εσύ είσαι εδώ, είτε όχι. Για την ανάλυση του Σπινόζα δεν έχει καμία σημασία η φυσική παρουσία του πράγματος αφού αρκεί εγώ να σε φαντάζομαι, να έχω την ιδέα σου εδώ μέσα. To άμεσο αποτέλεσμα αυτής της αγάπης μου είναι ότι, υποχρεωτικά μαζί με μένα, ωθούμαι να συντηρώ κι εσένα ως αίτιο της χαράς που μου προσφέρεις. Να πόσο απλό είναι να αγαπάς.