Δικαί ωμά σας

Πριν περίπου τρία χρόνια κατηφόριζα με την μοτοσυκλέτα μου την οδό Σοφοκλέους και πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι από την Αθηνάς μέχρι την Πειραιώς.Στην διαδρομή αυτή παρατήρησα στο δεξί πεζοδρόμιο 3 τύπους από την Αφρική που περπάταγαν προς την Πειραιώς.Ο ήλιος ερχόταν κόντρα και το φως δημιουργούσε μια όμορφη, φωτογραφικά, εικόνα.Η φωτογραφική μου μηχανή βρισκόταν περασμένη στον λαιμό μου και έτσι καθώς είχα μικρή ταχύτητα αποφάσισα να αποθανατίσω την στιγμή, όπως και έκανα τελικά.Λίγο πιο κάτω στο φανάρι της Πειραιώς με έπιασε κόκκινο.Περιμένοντας λοιπόν στο φανάρι ξαφνικά εμφανίστηκε ο ένας απο τους τύπους δίπλα μου φωνάζοντας ακαταλαβίστικα και το μόνο που μπόρεσα να συγκρατήσω απο τις φωνές ήταν τη λέξη «φωτό».Τότε κατάλαβα πως είχε ενοχληθεί από το γεγονός πως τους τράβηξα φωτογραφία.Όντας σε μειονεκτική θέση, αφού ήμουν καβάλα σε μια μηχανή 170 κιλών και είχα και μια μηχανή επαγγελματική περασμένη στον λαιμό, αδράνησα.Την ίδια αυτή στιγμή ένιωσα το χέρι του τύπου να μου γρατζουνάει το πρόσωπο με φορά προς τα κάτω, με αποτέλεσμα να μου φύγουν τα γυαλιά.Παράλληλα είχε εξαφανιστεί και αυτός.Τότε άρχισα να κοιτάζω κάτω για να βρω τα γυαλιά μου και ένας τοξικομανής που καθόταν στο πεζοδρόμιο πιο δίπλα μου είπε με φωνή αργή και χαμηλόφωνη την εξής ατάκα που καθόρισε και την μετέπειτα εξέλιξη:«Σου τα πήρε τα γυαλιά...» Με ακαθόριστο θάρρος και λανθασμένα βέβαια, αποφάσισα να παρκάρω την μηχανή και εφοδιαζόμενος με την κλειδαριά του δισκόφρενου να περπατήσω την Σοφοκλέους προς τα πίσω για να τον βρω.Καθώς ανέβαινα τον δρόμο και πλησιάζοντας την Σωκράτους, στο γκέτο τους δηλαδή, άκουσα φωνές από μαζεμένο πλήθος και διέκρινα ένα τζιπ της αστυνομίας.Εστίασα στον πρώτο μπάτσο και πήγα να του πω τι είχε συμβεί.Την στιγμή που ξεκίναγα την εξιστόρηση ρίχνω μια ματιά στο πίσω κάθισμα του τζιπ και βλέπω τον φίλο μας με περασμένες χειροπέδες να με κοιτάει.«Α νάτος!», είπα..«Βρήκατε τα γυαλιά μου;», συνέχισα.«Κάπου πέσανε όταν τον πιάναμε», είπε ένας μπάτσος.Προφανώς τα μαύρα ρέϊ μπαν ήταν καλό κομμάτι για την μούρη ενός μπάτσου, σκέφτηκα.Επέμενα λοιπόν να μου πουν σε ποιό σημείο ακριβώς τον πιάσανε για να κοιτάξουμε αν είναι.Τότε, αφού κατάλαβαν πως θα επιμείνω πετάχτηκε ένας μπατσάκος κρατώντας τα γυαλιά και ρώτησε: -Αυτά είναι;-Ναι!», αναφώνησα..«Ωραία, πρέπει να έρθεις στο τμήμα για να υποβάλεις μήνυση για να τα πάρεις», είπε.Στο τμήμα ο Αφρικανός μου φώναζε:«we are brothers» και άλλα τέτοια.Τελικά αποδείχτηκε πως είχε κάνει κι’άλλες ληστείες καθώς βρέθηκαν πάνω του τρία ακριβά κινητά και δυόμιση περίπου χιλιάρικα. Έκανα την κατάθεση και μου είπαν να πάω σε κάποιον ιατροδικαστή για να βεβαιώσει την αμυχή στο πρόσωπο ώστε να προχωρήσει η δικαστική διαδικασία, πράγμα που δεν έκανα.

Και να’μαι τώρα, τρία περίπου χρόνια μετά, μάρτυρας σε δικάσιμο εναντίον του ληστή.Την πρώτη μέρα πήγα 9 το πρωί και ξεκίνησε το νούμερο ένα, εγώ ήμουν το δεκατέσσερα.Επρόκειτω για μια πολύπλοκη υπόθεση καθώς ο κατηγορούμενος, ένας Αρμένιος αν δεν κάνω λάθος, κατηγορούνταν για τριαντατρείς ληστείες σε σπίτια.Οι μάρτυρες για τις ληστείες ήταν περίπου ισάριθμοι.Δικηγόρος δεν υπήρχε για τον Αρμένιο και έπρεπε να ορίσει το δικαστήριο κάποιον απο τον σύλλογο. Προχώραγε λοιπόν η δικάσιμος σε πολύ αργούς ρυθμούς όταν κάποια στιγμή μπήκε κάποιος στην αίθουσα και είπε πως εκκενώνεται το κτήριο λόγω τηλεφωνήματος για μπόμπα.Δύο ώρες έξω λοιπόν, μέχρι να ψάξουν τα σκυλιά.Έπειτα συνεχίστηκε η υπόθεση αλλά διεκόπη καθώς δεν είχαν φέρει και κάποιον άλλον κρατούμενο.Έκαναν μία ή δύο άλλες υποθέσεις, έκαναν μία ή δύο ακόμα διακοπές για άλλους λόγους και έτσι τελείωσε η μέρα και πήραμε όλοι οι υπόλοιποι αναβολή για μία εβδομάδα μετά.

Μία εβδομάδα μετά νά’μαι πάλι, στις εννιάμιση αυτή τη φορά και σε άλλη αίθουσα, πιο μεγάλη.Ο ίδιος κρατούμενος στο εδώλιο πάλι, και η γυναίκα του, μια ταλαίπωρη με ένα παιδί στην αγκαλιά, να περιμένει με αγωνία στο ακροατήριο.Που και που οι μπάτσοι εν μέσω διακοπών άφηναν την γυναίκα του να πάει να του μιλήσει απο κοντά.Άρχισα λοιπόν να δείχνω ενδιαφέρον για την συγκεκριμένη υπόθεση, αφού βέβαια δεν έιχα και τίποτα άλλο να κάνω.Ο Αρμένιος είχε προσλάβει δικηγόρο αυτή τη φορά και μάλιστα κάποιον έμπειρο.Καθώς λοιπόν άρχισαν να έρχονται μάρτυρες για τις ληστείες και ένιωσα πως η υπόθεση έχει πολύ ενδιαφέρον, μπαίνει ένας στην αίθουσα πάλι , κάτι λέει στους δικαστάς και αυτοί είπαν πως πρέπει να εκκενωθεί το κτήριο λόγω τηλεφωνήματος για μπόμπα...!Ωραία... μία από τα ίδια..Στην συνέχεια, μετά απο δύο ώρες πάλι, η υπόθεσή μας έμπαινε στο ψητό.Μπροστά από τον δικαστή ήταν ένας μικρομπατσάκος της ομάδας διας και κατέθετε σε βάρος του Αρμένιου.Άλλα πράγματα έλεγε η γραπτή κατάθεση κατά την σύλληψη και άλλα έλεγε ο μπατσάκος.Συνεχώς απαντούσε στις ερωτήσεις του δραστήριου δικηγόρου λέγοντας πως δεν ξέρει και πως νομίζει πως είναι έτσι και άλλα τέτοια μασημένα.Η τραγική απόδειξη επήλθε μετά απο λίγο όταν για μία απο τις ληστείες που κατηγορούνταν ο Αρμένιος αποδείχτηκε πως είχε άλλοθι.Το άλλοθι ήταν πως κατα την διάρκεια της τάδε ληστείας ήταν κρατούμενος..!!Η τακτική απλή: Bαριεστημένοι μπάτσοι στο τμήμα συλλέγουν υποθέσεις για ληστείες μέσω τηλεφώνου και που και που στέλνουν και μια μονάδα να δει απο κοντά τι έγινε.Κάποιες απο αυτές εξιχνιάζονται είτε απο τύχη είτε επειδή βρέθηκε σε υπηρεσία κάποιος ορεξάτος αστυνομικός.Όταν λοιπόν οι υποθέσεις πιέζουν στα συρτάρια και βρίσκουν κάποιον Αρμένιο που έκανε μια ληστεία, τότε με αστείο τρόπο, συνδυάζοντας τον τρόπο που μπήκε ας πούμε, φορτώνουν όσες περισσότερες ληστείες σε αυτόν για να ανασάνουν από την ανικανότητα και τη βαρεμάρα τους.Και το χειρότερο, βαριούνται να πάνε οι ίδιοι να καταθέσουν και στέλνουν τον πρώτο τυχόντα μπατσάκο να καταθέσει χωρίς να γνωρίζει και πολλά για τις υποθέσεις.Η εξέλιξη άσχημη,αλλοδαποί μικροληστές που θα καταδικάζονταν για ένα χρόνο το πολύ, τρώνε μια καταδίκη για είκοσι εώς τριάντα χρόνια.Εκτός αν καταφέρουν βέβαια να βρουν κάποιον επίδοξο δικηγόρο που θα αποφασίσει να τα βάλει με το σύστημα. Από την πλευρά του ακροατήριου χειρότερα ίσως τα πράγματα.Ηλικιωμένοι μάρτυρες που περιμένουν, να λένε: «καλά τους κάνει η αστυνομία» και μπάτσοι μάρτυρες άλλων υποθέσεων να παροτρύνουν χαμηλόφωνα τον μπατσάκο μάρτυρα να πει πως δεν γνωρίζει για να τελειώνει..Η ερώτηση του δικηγόρου σε κάποιο σημείο ήταν πολύ φορτισμένη συναισθηματικά.«Κύριε μάρτυς, καταλαβαίνετε πως με το να λέτε δεν θυμάμαι και δεν ξέρω κρύβετε την αλήθεια με αποτέλεσμα να σαπίσει άδικα στην φυλακή ένας άνθρωπος;»και «βρισκόμαστε σε αυτήν την αίθουσα για να βρούμε την αλήθεια όλοι μαζί..» Η ερώτησή μου προς τον δικηγόρο αυτόν μετά ήταν γιατί δεν άσκησε ο εισαγγελέας την δίωξη του μπάτσου-ψευδομάρτυρα.Η απάντηση συνηθισμένη, αδυνατούν να τα βάλουν με μια κατάσταση που έχει καταντήσει πια τόσο χαοτική.Θα μπορούσε είπε να το ζητήσει και ο ίδιος αλλά δυσκολεύεται να το αποφασίσει καθώς οι επιπτώσεις σε αυτόν είναι άγνωστες. Πόσα λοιπόν τέτοια περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά ερήμην του κόσμου που επιθυμεί την διαφάνεια και το δίκαιο, πράγματα που έχει αφήσει να αναλάβουν η αστυνομία και το δικαστικό σύστημα;

Αυτήν την εβδομάδα θα βρίσκομαι πάλι εκεί για την συνέχεια της δίκης του Αρμένιου και πιθανώς για την ολοκλήρωση της δίκής* μου.Όποιος επιθυμεί μπορεί να έρθει να συμμετάσχει σε μια ακρόαση που θα τον κάνει να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι το πόσο διαπλεκόμενα λειτουργεί το τρίγωνο παρανομία-αστυνομία-δικαστικό σύστημα.

* δίκής μου = της δικής μου δίκης

Εναλλακτικός τίτλος: Μάμα Άφρικα, μάπα Ελλάντα

update: 6 χρόνια ερήμην για τον δικό μου, που δεν εμφανίστηκε και μια κλήση 40 ευρω για την μηχανή μου που πάρκαρα έξω απο τα δικαστήρια... Ο Γεωργιανός (τελικά) θα ακούσει την ποινή του στις 30-01-2013