ΠΜ

Βέβαια, κι επιδίδομαι σε τούτη τη δημοσίευση επειδή πάνω απ' όλα θέλω να κατευνάσω εμένα. Καμιά φορά και κατ΄εξαίρεση έχουμε χρέος που κείται πέρα από το στενό μας υποκείμενο, να μοιραστούμε με απλότητα μερικές σκέψεις. Δε λέω, ο σολιψισμός είναι μια πολύ ταχτοποιημένη υπόθεση αλλά πολύ βαρετή για να την κάνεις ηθική φιλοσοφία. Αν και εφόσον σου επιτρέψει κάτι τέτοιο.

Η τύχη με έφερε να έχω διαβάσει τη "μητέρα του σκύλου" πριν γνωρίσω τον Μάτεσι. Η είσοδός του στο καφενείο εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου, μετά από τις πρώτες ανάκατες σκέψεις, με έφερε σε ένα γνώριμο τοπίο: αυτοί που κάποτε βρίσκονταν στη φαντασία μας μόνο ως πρόσωπα μυθικά, λίγο απρόσιτα, που βρίσκονταν περισσότερο με μια ιδιότητά τους παρά με την ίδια τους την πραγματικότητα (η συγγραφέα του τάδε βιβλίου, ο άλλος του δείνα), έσπαγαν στο εδώ και το τώρα, έπαιρναν υπόσταση. Θυμήθηκα πάλι την εξίσου τυχαία γνωριμία μου με τη Ζωγράφου στο υποκατάστημα της τράπεζας όπου δούλευε ο πατέρας μου.

Είναι πολύ γλυκιά η απομυθοποίηση όταν υποκαθίσται από έναν άνθρωπο αληθινό. Και ο Μάτεσις ήταν πραγματικός άνθρωπος, με έμφαση στο πραγματικός. Δεν άργησα να του μιλήσω, γνωριστήκαμε εύκολα. Καθόλου δε θυμάμαι πώς κύλησε η κουβέντα αλλά σίγουρα θυμάμαι να θέλει να μου προσφέρει μερικά από τα βιβλία του. Προτιμώ πολύ περισσότερο τους ανθρώπους που κάνουν ό,τι λένε. Θαυμάζω ακόμα πιο πολύ αυτούς που δεν λένε ό,τι κάνουν. Την επόμενη εβδομάδα ήρθε στο ίδιο καφενείο με έναν κίτρινο φάκελο αλληλογραφίας. Μέσα είχε τρία βιβλία του, όλα με μια διαφορετική αφιέρωση, για μένα.

Ήταν μεγάλη η χαρά που ένιωσα. Και επειδή με επέλεξε (ίσως και να τον εξώθησα - ποιος ξέρει;) και γιατί τήρησε την υπόσχεσή του. Η αξία του λόγου κατρακυλά συνεχώς από τότε που φύγαμε απ' τα χωριά μας κι ήρθαμε να μυρίσουμε τον Stadtluft, να νιωσουμε frei.

Τα βιβλία τα διάβασα με μια ενδόμυχη ελπίδα να τον ξαναδώ και να μιλήσουμε γι αυτά. Αδυνατώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να γνωρίσεις ένα έργο τέχνης ή λόγου. Αν διαιρέσουμε την ιστορία του έργου σε τρία μέρη, την επιτέλεση, τη δημοσίευση και την κριτική, τότε η επαφή με τον δημιουργό είναι το απόλυτο metadata του έργου. Γιατί ενώ βρίσκεσαι στο μέλλον του έργου, την περίοδο της κριτικής, μπορείς να μεταφερθείς στο χρόνο της επιτέλεσης μέσα από τα λόγια του άλλου. Δεν έγινε κάτι τέτοιο. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν Ιούνιος του 2008 στην Πανεπιστημίου, ενώ περπατούσαμε έξω από το Νομισματικό Μουσείο.

Παύλος Μάτεσις:

Όταν φύγω, θα προτιμούσα να έχουν καεί όλα τα βιβλία μου. Με ενδιαφέρουν τα έργα μου όσο ζω εδώ. Όταν δεν θα υπάρχω, θα προτιμούσα να μην υπάρχουν, να καούν.

[...] για δες να μην το έχω επισημάνει

πως η Ασκληπιού ήταν λιμάνι [...] 

Για τους πουλημένους
Βόλι δε χαλάμε
Με πέτρες και κοτρόνια
Τους πετροβολάμε

Ο άνδρας είναι άρχοντας
αγάπα τον και μη ρωτάς
Όπου χορεύει ο έρωτας
εκεί νικιέται ο χάροντας

Από εδώ