ΠΑΡΔAΛΑ ΚΑΤΣΙΚΙΑ ΞΑΝΑ

Είχα καιρό να βρεθώ σε αμιγώς ποδοσφαιρικό περιβάλλον και ομολογώ ότι μου ΄λειψε. Βουκολικό τοπίο. Σαρανταπεντάρες πλάσμα, Μολδαβοουκρανέζες σερβιτόρες, μπακουροπαρέες να χαζεύουν κωλαράκια, ο Μαραντόνα γκράφιτι να σνιφάρει τη μικρή περιοχή, σαμπγούφερ στη γωνία και γκοοολ. Ναι καλά. " Όποιο μουνόπανο γαύρος ξαναμιλήσει θα του γαμήσουμε ό,τι έχει και δεν έχει εδώ μέσα, μουνόπανα γαύροι". Παοκτζήδες... Τέτοιοι τύποι που χρησιμοποιούνε δύο φορές τη λέξη "μουνόπανο" στη φράση τους, συνήθως είναι πολύ τσαντισμένοι και αυτοί δε φαινόντουσαν για εξαίρεση. Από μηχανής θεοί φουσκωτοί με φραπόγαλα στο χέρι τους βάλαν βέβαια στη θέση τους, αλλά δεν υπήρχε κανένας λόγος να περιμένω το δεύτερο γκολ. Κάτι μοναχικούς τύπους σε λάθος μέρη σαν κι εμένα αυτοί οι λύκοι τους έχουν για πρωινό. Είχα κατέβει κι εγώ κάποτε μανιασμένος από το τότε πράσινο, παρέα μ' ένα ολόκληρο λεωφορείο να κυνηγάμε ένα πράσινο κασκώλ στους δρόμους του Μοσχάτου. Ένας θεός ξέρει τι τον έπιασε κι αυτόν να κάνει κωλοδάχτυλα σε λεωφορείο γεμάτο γαύρους δυό στάσεις από το Καραισκάκη. Μιά στάση παρακάτω βρέθηκε με τη μούρη στραπατσαρισμένη στο πεζοδρόμιο και το φλάιτ καμμένο. Έφυγα από την πίσω πόρτα άρον άρον. Ευτυχώς δεν μπήκε δεύτερο γκολ για να το χάσω.

                      (Στη φωτό η είσοδος στο Φαράγγι του Ενιπέα. Στο βάθος η κορυφή του Ολύμπου)

Στην τοπική Αντιεξουσιαστική Κίνηση πάλι το κλίμα ήταν διαφορετικό. Διήμερο αφιέρωμα στον Αγγελόπουλο με πρώτη μέρα προβολή τους Κυνηγούς. Περιέργως γεμάτη αίθουσα, σύντομα όμως οι μισοί αρχίσαν τα πατατάκια και τις κόκα κόλες. Το ψάρι φυσικά από το κεφάλι βρωμάει. Ο εκ των διαχειριστών από νωρίς διέτεινε πως "ε, είναι λίγο βαρύς ο Αγγελόπουλος" και όταν του κάναμε λίγο σήμα να δυναμώσει ο ήχος, απάντησε με μια σιγουριά πως γενικά οι ταινίες του Αγγελόπουλου έχουν κάποιο πρόβλημα στον ήχο. Ούτε υποψία βέβαια ευθύνης στη δικτατορία του λάπτοπ και στα ηχεία ψύρες σε αίθουσα τριάντα- σαράντα ατόμων. Το πτώμα του νεκρού αντάρτη δεν πρόλαβε να μεταφερθεί στο τραπέζι της μπουρζουαζίας και είχαμε μείνει οι μισοί. Με το πυρ της επανάστασης είμασταν έξι μετρημένοι. Άσχετοι αναρχικοί. Είδανε φως και μπήκαν.

Ωραίο πράγμα ένα εξάωρο τρέκινκ στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Το χιόνι ήταν τόσο πολύ, που με φαντάστηκα με παντόφλες και 5000 δολλάρια στον οδηγό μου, να περνάω απέναντι και αφού φάω πέντε εξι μήνες σε κάνα ναζιστικής εμπνεύσεως κέντρο κράτησης, να παίρνω την πράσινη κάρτα, να αλλάζω το όνομά μου σε Μπόικο και να γίνομαι επιτέλους πολίτης ευρωπαϊκής χώρας. Δεν το έκανα όμως. Αποφάσισα να μείνω σε αυτή την πατρίδα και να παλέψω. Καλώ λοιπόν το λαό του Arxedia Media να αντιληφθεί ΤΩΡΑ το πέρα από το σεξ, τα ναρκωτικά και το ροκ εν ρολ, νόημα της ζωής και να συντονιστεί με τους τοπικούς ορειβατικούς συλλόγους ώστε, να αδράξει τη μέρα, να νιώσει ζωντανός και να τρέξει ξανά στα βουνά και τα λιβάδια. Ε, ναι λοιπόν αναγνώστη, δε χρειάζεσαι πια αγχολυτικά ούτε τουίτερ. Με τρεις κυριακές το μήνα στο βουνό και κάνα θερμό λουτρό στο ενδιάμεσο και έγινες περδίκι. (Εδώ για επικοινωνία με τους ορειβατικούς). Εμπρός λοιπόν, αδέλφια, να πάρουμε κι εμείς τα άλογα και τα μουλάρια μας, να μιμηθούμε αυτούς τους πιτσιρικάδες που μας δείχνουν το δρόμο (εδώ και το blog τους) και να ξεκινήσουμε το μεγάλο πανδιεθνιστικό καραβάνι, που θα εγκαθιδρύσει την επί γης αγάπη, ειρήνη και ενότητα.