ΤΡΙΓΩΝΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Πολύ ησυχία στο blog. Λογικό, πολύ ησυχία παντού. Σαν μία μεγάλη καταιγίδα να ήρθε και ξαφνικά να πέρασε. Παραδόξως το “ξαφνικά” αναφέρεται στο ότι πέρασε, όχι στο ότι ήρθε. Τόσες χιλιάδες άνθρωποι πριν κάποιους μήνες συντονισμένοι και τώρα πάλι μόνοι. Προφανώς και φοβόμαστε πρώτα απ' όλα την παρουσία μας, εμάς τους ίδιους, τους διπλανούς μας. Δεν είναι η αστυνομία το πρόβλημα. Ευτυχώς υπάρχει παγκόσμια κινητικότητα, παγκόσμιο ανακάτεμα της σούπας και δυστυχώς είμαστε καταδικασμένοι να αποτελούμε εδώ στην Ελλάδα την κορυφή της κουτάλας. Θέλουμε δε θέλουμε, θα ξεράσουμε απ' το πολύ πέρα δώθε.

Έβλεπα τις προάλλες με δέος ένα μη εκλεγμένο μεγαλοδημοσιογράφο, πλάι σ' ένα μη εκλεγμένο μεγαλοτραπεζίτη, εκπρόσωποι και οι δύο μιας μη εκλεγμένης κυβέρνησης, να μιλάνε εκ μέρους αυτής της χώρας. Όταν καμιά φορά η θεωρία εισβάλλει με τέτοια ωμότητα και τόσο ξεκάθαρα στην πραγματική ζωή, τρομάζω. Τα "σου τα 'λεγα εγώ" προφανώς και επιβεβαιώνονται, μα περισσεύουν. Το κάλλιο αργά παρά ποτέ τώρα δικαιώνεται. Η αποδοχή της πλειοψηφίας μου δίνει μία αίσθηση, πως στην πραγματικότητα βασιλιά θα θέλαμε να έχουμε. Έναν όμορφο, άχρονο, πλούσιο άντρα, ήρεμο και υπεράνω, με όλα τα κοινοβουλευτικά σκυλιά να σέρνονται ξοπίσω του, με τα σάλια να τρέχουν, για το ποιο θα κάνει την πιο εντυπωσιακή κωλοτούμπα. Μόνο που αυτά αφορούν την πλειοψηφία. Εμάς όμως δε μας αφορά η πλειοψηφία. Η πλειοψηφία πάντοτε ήταν σιωπηλή, αμέτοχη, αντικοινωνική. Η μελέτη της ιστορίας διδάσκει τη σημαντικότητα των εμπνευσμένων μειοψηφιών. Γι' αυτές είμαστε εδώ.

Παρακολούθησα τις προάλες μία διάλεξη για το ΕΑΜ, που διοργάνωσαν τα ΕΑΑΚ στο κοντινό πανεπιστήμιο. Το μοναδικό πράγμα που άξιζε να συγκρατηθεί, ήταν μία αποστροφή στο λόγο του ομιλητή, πως το ΕΑΜ δημιουργήθηκε σε συνθήκες, όπου η αριστερά είχε σκορπίσει. Κανένα μεγάλο συνέδριο, καμία πομπώδης διακήρυξη. Τέσσερα άτομα σ' ένα σπιτάκι στην Ιπποκράτους. Αναρωτήθηκα μέσα μου και ακόμα αναρωτιέμαι, αν αυτή η διαλυμένη Αριστερά ήταν τελικά πλεονέκτημα και ενδεχομένως μοναδική προϋπόθεση, για να δημιουργηθεί ένα κίνημα τόσο αξιομνημόνευτο όσο το ΕΑΜ. Και μετά σκέφτηκα τους Αμερικάνους με την ανύπαρκτη Αριστερά, που κατάφεραν να προκαλέσουν και να εξάγουν μεγάλα, σύγχρονα κινήματα όπως της δεκαετίας του '60 και της αντιπαγκοσμιοποίησης στο τέλος της δεκαετίας του '90. Καθόλου άσχημα για μία χώρα με ανύπαρκτη Αριστερά και τρέχει τώρα και το occupy της παναγιάς τα μάτια. Αρχίζω λοιπόν και αναρωτιέμαι πια μεγαλόφωνα, μήπως η Αριστερά, με όλη αυτή την κουλτούρα που τη διέπει, αποτελεί τροχοπέδι στη νέα ανάδυση των πραγμάτων; Μήπως σε αυτή τη χώρα είμαστε αρκετά “αριστεροί”, για να είμαστε αποτελεσματικοί; Θα με ενδιέφερε σε αυτό το σημείο από τους παρόντες στην πλατεία Συντάγματος, η μαρτυρία τους για το πώς λειτούργησε στον κόσμο και στο κίνημα εκείνες τις μέρες η επιρροή της Αριστεράς (αν υπήρχε βέβαια κάτι τέτοιο).

Υπάρχουν δυο τρία απλά πράγματα που μας συγκινούν όλους και υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που τα λένε καλά. Ας στρέψουμε την προσοχή μας προς τα εκεί. Ο φόβος του θανάτου καταρρέει, όταν πια έχουμε εξαντλήσει τα περιθώρια που μας δίνει η ζωή ή κάτι τέτοιο έλεγε προχθές ο Μπρόιερ στο "Όταν έκλαψε ο Νίτσε". Ποιος θα διαφωνήσει με αυτό; Και ποιος θέλει να φοβάται το θάνατο; Κι όλες αυτές οι κινήσεις παράλληλης underground οικονομίας και αλληλεγγύης δείχνουν ένα δρόμο. Κι εκείνος ο τύπος ο Αυγουστίνος Ζενάκος καλά το έγραψε στο UNFOLLOW, πως "έχουμε υποχρέωση να πάρουμε πίσω τις λέξεις που μας έκλεψαν", πολύ περισσότερο ενδεχομένως από το να δημιουργήσουμε νέες δικές μας στη θέση τους, θα πρόσθετα εγώ. Η επιστροφή του πραγματικού νοήματος στις παραποιημένες από την εξουσία λέξεις, είναι μία μορφή δικαιοσύνης και ένα όπλο στα χέρια μας. Για δημοκρατία μιλάνε αυτοί; Για δημοκρατία θα μιλήσουμε και εμείς. Πολιτική θέλουν; Πολιτική θα πάρουν. Αυτό το κείμενο επίσης περί άμεσης δημοκρατίας είναι καλό.

Νομίζω ότι είναι χρέος μας πλέον να εκφραζόμαστε και να εκφραζόμαστε για τα σκληρά, τα ουτοπικά. Νομίζω, ότι τώρα μας παίρνει.

Καλή χρονιά σε όλους. Το 2012 προβλέπεται...