P-Art 2/4

Συνεχίζω με το δεύτερο μέρος της τετραλογίας P-Art (εδώ το 1/4). Θυμίζω ότι με bold είναι τα λόγια του δημιουργού. Οι δικές μου σκέψεις με regular. Το δεύτερο μέρος είναι μικρότερο, πιο μακάβριο και πιο αλέγκρο, ταυτόχρονα.

Δίπλα στο κορίτσι με το γαλάζιο φόρεμα υπάρχει το π και ο κύκλος, το 3,14 και πιο δίπλα ο νεκρός, ό,τι επέμεινε από εκείνον και την ύλη του για να θυμίζει το πνεύμα και τους κόπους του. Είναι το ίδιο πρόσωπο, όλα στην εικόνα είναι το ίδιο, το ένα. Το δίπολο ζωή - θάνατος αποτελεί αρχέγονο υπόδειγμα (pattern) και συνδέεται άρρηκτα με την κυκλικότητα που η εναλλαγή παρουσιάζει, προϊόντος του χρόνου. Με αυτή την έννοια, μπορούμε να θεωρήσουμε το χρόνο όχι ως γραμμικό άλλα ως κυκλικό. Όπως συνεχίζει ο φίλος: Aφού ο γραμμικός χρόνος δεν υφίσταται παρά μόνο ο κυκλικός. Εκεί που το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ενώνονται. Εδώ, θα ήθελα να μιλήσω για τα vanitas. Χαρακτηριστικό αντικείμενο στους πίνακες αυτούς ήταν η χρήση της κλεψύδρας (παράδειγμα 1, 2 3), που -ως γνωστόν- μετράει χρονικά διαστήματα. Η κεντρική ιδέα ήταν η επίδειξη της ματαιότητας της ύπαρξης που κάποια στιγμή θα παύσει. Η βεβαιότητα του θανάτου μας και η βεβαιότητα ότι η ζωή θα συνεχίσει χωρίς εμάς, καθήλωνε τους καλλιτέχνες σε μακάβρια μοτίβα. Σε πολλά έργα η συγχρονία παρουσιάζεται με τη θεματολογία dance macabre όπου ζώντες και νεκροί αλληλεπιδρούν, τήκοντας το χρόνο σε μία μορφή δυσθεώρητη για τη διανόησή μας. Υπ' αυτή την οπτική, λοιπόν, συμφωνώ με τη σύνδεση της χρονικής κυκλικότητας με τον σκελετό και τον σχεδιασμένο κύκλο.

Από πάνω του μια καρδιά τσακισμένη, χτυπημένη, ταλαιπωρημένη, μαυρισμένη σχεδόν, λίγο πριν χάσει το χρώμα και τη ζωηράδα που είχε πριν τη χτυπήσει ένας άλλος, ένας άλλος δρόμος, μια άλλη πορεία (βλ. καρδιά πάνω δεξιά). Η καρδιά που στέκει δίπλα στον σκελετό ακολουθά την πορεία του προς το θάνατο. Δεν πρόκειται για την καρδιά του. Ένας απλός συμβολισμός για μένα είναι ότι ενώ η ύλη χάνεται, η αγάπη μας γι αυτήν, που εκφράζεται εδώ με την καρδιά, χάνεται με άλλο ρυθμό, επιτρέποντάς μας να βιώσουμε το πένθος μέσα από τη μνήμη μας για τον απολεσθέντα.

Πάνω από τις μαυροντυμένες ένας άλλος δρόμος, το γλειφιτζούρι κόκορας και το εγλωβισμένο πουλί. Το γλειφιτζούρι κόκορας είναι ελεύθερο και φωνάζει "κι" (Ki, Chi, συμπαντική - κοσμική ενέργεια, Aikido, Reiki, Munay Ki, Chi Kung, Tai Chi κτλ). Ε, μα ναι! Μου ήταν αδύνατο αν μην εμπλουτίσω αυτή τη λεπτομέρια με τούτο:

(Αναγκαστική αλλαγή γραμματοσειράς)

Το εγκλωβισμένο πουλί (ανθρώπινη παρέμβαση) μαζί με τον κόκορα μας οδηγούν στη βία η οποία καταλήγει στον άνθρωπο, που φαίνεται φοβισμένος και σαν φάντασμα. Ο περιορισμός της ελευθερίας, είτε αφορά στο υποκείμενο είτε αφορά στο περιβάλλον του, είναι η αιτία της βίας και του φόβου που αισθάνεται. Όσοι διαβάσουν πολιτική φιλοσοφία θα βρουν πολλες θεωρήσεις της που αποδέχονται ως πηγή της κοινωνικής δυστυχίας των ανθρώπων ακριβώς αυτό. Φυσικά, υπάρχουν και οι υποστηρικτές της ακριβώς αντίθετης γνώμης. Όπως ο T. Hobbes όταν λέει στο Leviathan του:

[...] society is a population beneath a sovereign authority, to whom all individuals in that society cede some rights for the sake of protection. Any abuses of power by this authority are to be accepted as the price of peace.

Φυσικά, η αναρχία ανήκει στις πρώτες.

Επάνω, βλέπουμε το "Κορμί + αλάτι + άσπρα πουλιά" εμπνευσμένο από το άσμα που συνεχίζει "γαλάζια μάτια, μαύρα μαλλιά, κόκκινα χείλη, στόμα καυτό, τι καλοκαιρι ήταν κι αυτό". Εννοούμε την ξαπλωμένη κοπέλα στην παραλία, αριστερά του κόκκινου δρόμου. Τα πουλιά θα τα βρείτε απέναντι στο δρόμο. Έχω τις επιφυλάξεις μόνο για τη χρήση διαφημιστικού μηνύματος στο έργο. Θα μιλήσω με το δικηγόρο. Κατά τ' άλλα, τυπικό δείγμα παλιάς γραφής, ιερογλυφικά του 21ου αιώνα.

Καλή διασκέδαση!

[ Συνεχίζεις στο πετσοκομμένο P-Art 3/4 ]