P-Art 1/4

Για να κάνεις ποστ πρέπει να έχεις όρεξη να γράψεις. Και για να έχεις όρεξη να γράψεις, τουλάχιστον, δεν πρέπει να γίνεται της πουτάνας γύρω σου και μέσα σου. Τόσο της πουτάνας, δηλαδή, που να μη βρίσκεις νόημα να πεις τίποτα.

Ακούω κόσμο να λέει ότι τώρα (όπου "τώρα" γράφε κρίση) είναι η καλύτερη εποχή να δημιουργήσεις τέχνη. Που σημαίνει να δημιουργήσεις κάτι το οποίο ειλικρινά να μην αποσκοπεί σε κάτι περισσότερο από αυτό που από μόνο του είναι (ορισμός του γράφοντα). Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο μετρημένο από τούτο, κι αν συμφωνείτε να ορίσουμε μέσα σ' αυτές τις γραμμές την τέχνη έτσι, τότε έχω ένα παράδειγμα για να συνεννοηθούμε καλύτερα.

Ένας φίλος μου έδειξε έναν πίνακά του πριν μερικές μέρες, για την ακρίβεια ένα κρεμαστό αντικείμενο για το λαιμό, στο μέγεθος ενός πίνακα. Μην αναρωτιέστε, είναι εντελώς άβολος. Η χρηστικότητά του, μηδενική. Η διάθεσή του όμως έκδηλα ειλικρινής, ναΐφ, παιδική. Ας τον δούμε.

Χρησιμοποίησα αυτή την μακρινή φωτογραφία αρχικά για να παρατηρήσετε το κορδόνι από το οποίο ο πίνακας φοριέται στο λαιμό. Αυτή είναι και η πρόταση σερβιρίσματος από τον δημιουργό. Τώρα εσείς αν σκεφτείτε κάτι καλύτερο έχετε όλη την ελευθερία να πράξετε ανάλογα. Ο σταυρός είναι πραγματικός, τρισδιάστατος, κολλημένος πάνω στο χαρτόνι. Και δεν είναι το μόνο τρισδιάστατο αυτού του πίνακα, έχει κι άλλα ώστε να μπορεί και ακαδημαϊκά ιδωμένο να χαρακτηριστεί μικτής τεχνικής. Ας προχωρήσουμε τώρα στην ανάλυση του αντικειμένου, όπως αυτή μου έγινε προφορικά και ύστερα γραπτά από τον φίλο μου. Σε bold θα βρίσκονται αυτούσια τα λόγια του.

Εντάξει, το παραδέχομαι σε όσους με γνωρίζουν, με μια μικρή-μικρή επιμέλεια ορθογραφικής φύσης. :/

Στη μέση διακρίνετε όλοι έναν δρόμο σε προοπτική. Αυτός είναι ο δρόμος της ζωής που τη χωρίζει στα δύο. Δύο κομμάτια, δύο περάσματα, δύο κόσμοι, σαν τις δύο πόρτες... που έχει η ζωή. Να και το link του τραγουδιού για να συνοδέψει σε διπλανό tab ευχάριστα την ανάγνωσή σας. Καλή μου φάνηκε η εκτέλεση. Δώσε, Στέλιο! Ο δρόμος, λοιπόν, για να γυρνάμε στην βαθυστόχαστη ανάλυσή μας, είναι από φωτιά. Εξ' ου και το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα. Οι διαχωριστικές γραμμές είναι κολλημένοι μεταλλικοί συνδετήρες συρραπτικού. Άμα εσείς βλέπετε προοπτική, μαζί σας, αν όχι, πάλι μαζί σας. Δε θα μαλώσουμε. Εμένα, πάντως, η δεύτερη γραμμή από κάτω μου κάνει σε μικρότερη. Είναι φτιαγμένοι από ατσάλι και οριοθετούν το χώρο, σημαίνουν την ανθρώπινη παρέμβαση. Ανακεφαλαιώνω και εμπλουτίζω: ο δρόμος διχοτομεί τη ζωή με την πύρινη φύση του ενώ ο άνθρωπος παρεμβαίνει σ' αυτή μέσω του ατσαλιού, το οποίο μόλις επιβεβαίωσα ότι είναι ανθρώπινη σύνθεση και δεν υπάρχει στη φύση. Ο δυϊσμός (ναι, θέλει διαζευκτικά) στον οποίο αναφέρεται ο φίλος δεν είναι κανένας καρτεσιανός δυϊσμός ύλης - ψυχής αλλά δύο σύνολα που δημιουργούνται καθώς ζούμε. Το ένα -ας φανταστούμε- ότι περιέχει όλες τις επιλογές που τελικά κάναμε, ενώ το δεύτερο όλες τις επιλογές που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει αλλά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Το πρώτο σίγουρα θα μοιάζει μικροκαμωμένο μπροστά στο άλλο, έλα που όμως αυτό το μικρό σακουλάκι είναι η ζωή μας και εκει μέσα στοιβάζονται όλες οι χαρές κι οι λύπες μας. Το δεύτερο φυλάει κρυμμένα όλα τα ταλαίπωρα "ίσως" και "αν" που θα μας απασχολούν μέχρι το θάνατο. Μπρρρ... :/

Η Οικονομική Θεωρία περιγράφει αυτό το πρόβλημα σε οικονομικούς όρους πολύ απλά με την Καμπύλη Παραγωγικών Δυνατοτήτων (ΚΠΔ). Όπως λέει και στο link:

"Η καμπύλη παραγωγικών δυνατοτήτων δηλώνει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς των ποσοτήτων δύο αγαθών που µπορεί να παράγει μια οικονομία [...]"

Εμείς θα το ανασκευάσουμε για να μας βολέψει ως εξής:

"Η καμπύλη μας δηλώνει όλους τους δυνατούς συνδυασμούς επιλογών που διαθέτουμε κάθε στιγμή, δηλαδή [με βάση τη θεωρία των πιο πάνω συνόλων] την επιλογή που πραγματοποιούμε έναντι όλων των υπόλοιπων επιλογών που χάνουμε."

Έτσι, ένα σημείο στο διάγραμμα θα μπορούσε να δείχνει ότι επιλέξαμε να πιούμε 3 ποτά χτες το βράδυ και να έχουμε ευεξία 2 μονάδων την άλλη μέρα, έναντι του να πιούμε 0 ποτά και να έχουμε ευεξία 5 μονάδων. Τα παραδείγματα είναι άπειρα όμως παραθέτω το υπόδειγμα για να καταλάβουμε το μηχανισμό. Νομίζω ότι μετά από αυτό το μοντελάκι είναι εύκολο να δείτε πώς ο δρόμος της ζωής που τη χωρίζει στα δύο δεν είναι κάτι περισσότερο από την πορεία του καθένα η οποία και ορίζει με μια απόφαση τι θα μπει στο κάθε σακουλάκι, κάθε στιγμή, για κάθε πιθανό θέμα.

Για την Οικονομική Θεωρία: "Η μορφή της ΚΠΔ υποδηλώνει το κύριο οικονομικό πρόβλημα, δηλαδή την έλλειψη παραγωγικών συντελεστών." Για τη δική μας ανάλυση απλά αντικαταστήστε τους παραγωγικούς συντελεστές με το χρόνο. Ο πεπερασμένος χρόνος μάς οδηγεί στις επιλογές μερικών έναντι όλων των πραγμάτων που θα θέλαμε να κάνουμε. Τελικά, αυτό είμαστε κι αυτό καταλαβαίνουμε ως ζωή μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι υποθέσεις, να ΄χαμε να λέγαμε. Ό,τι ζούμε έχει το κόστος όλων όσα δε ζήσαμε.

Πάνω στο δρόμο υπάρχει η γάτα, το αιλουροειδές, το σύμβολο του παρόντος και της μαχητικότητάς μας, της εξερεύνησης και της κοινωνικότητάς μας, της ύπαρξής μας μέσα σε κάτι. Μπορώ να καταλάβω το συμβολικό χαρακτήρα της γάτας ως μαχητικότητα, εξερεύνηση και κοινωνικότητα του εαυτού μου. Για τα υπόλοιπα φοβάμαι θα πρέπει να τα πείτε με το δημιουργό. Δεν έχω βρεθεί μαζί του μέχρι τώρα για να του θέσω το ερώτημα. [Είπα να το παλέψω λίγο και του έστειλα mail μόλις. Αναμείνατε στην οθόνη σας.] Σημειώστε ότι η γάτα είναι μαύρη, εντελώς.

Ούτε ο Gobolino δεν ήταν τόσο μαύρος. Όπα. Μου 'ρθε η ιδέα του δεύτερου ηχητικού χαλιού: Άκου την Αλίκη Βουγιουκλάκη να λέει το παραμύθι. Αν είσαι τυχερό παιδάκι μπορεί να θυμηθείς τις κίτρινες κασέτες.

Κάτω αριστερά ο ήλιος που οδεύει προς τον Σταυρό του Νότου. Έπρεπε να καταλάβω τι σήμαινε η λέξη "οδεύει". Νομίζω ότι το κατάλαβα. Αν μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου παρατηρούμε τον ήλιο το μεσημέρι (όχι το μεσημεράκι μετά το φαΐ αλλά στο μέσο της διάρκειας της ημέρας) καθε φορά θα τον βλέπουμε πιο κοντά στο Νότο. Αυτή η πορεία του ίχνους του σταματά για τρεις ημέρες (χειμερινό ηλιοστάσιο 22-23-24) στο ίδιο σημείο και αντιστρέφεται από τις 25. Ο ίδιος αναφέρει ότι επέλεξε να αποτυπώσει τρεις στάσεις γιατί τρεις είναι οι ημέρες που θα μοιάζει σταθερός στο χειμερινό ηλιοστάσιο του 2012 (όχι 11). Η πορεία είναι προκαθορισμένη, δύσκολη και μονόδρομος. Γι' αυτό τον αποδίδω με γκρι πλαίσιο. Η πορεία του ήλιου κατά τη διάρκεια αυτή έχει εμφανιστεί σε πολλούς μύθους πρωτόγονων πολιτισμών και έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας με τις ζωντανές θρησκείες που ξέρουμε. H αρχέγονη αγωνία που δημιουργούσε η εμμονή του ήλιου προς το Νότο και η ελάττωση της διάρκειας της ημέρας, έφτανε στο αποκορύφωμά της στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Η αντιστροφή της πορείας σηματοδοτούσε τη νέα αρχή, την πραγμάτωση ενός κύκλου κοσμικής διάστασης και, τελικά, την ανακούφιση. Επομένως, θα συμφωνήσω πλήρως με την επιλογή του γκρίζου χρώματος για να πλαισιώσει αυτή την πορεία, ανακλώντας τη μεταφυσική αγωνία μέχρι τη λύση της.

Εδώ το λένε στα εγγλέζικα από το 07:14 ως το 08:18. Τα υπόλοιπα μπορείς να τα κάνεις skip. Αν και έψαξα πολλή ώρα να βρω μια καλύτερη πηγή που είχα κατά νου (από το ίδρυμα Joseph Campbell), δεν τα κατάφερα, δυστυχώς. :(

Στο πλάι του (ΣτΜ: του ήλιου) οι συχνότητες της αρμονίας, οι νότες, η καλύτερη συντροφιά και το μέσο επικοινωνίας με τα υπόλοιπα όντα μέσα και έξω από τη γη. Έξι οι γυναίκες με τα μαύρα σα κάτι να λείπει. Το 7.

Πράγματι, η μουσική συντροφεύει τον άνθρωπο (βλέπε WSP, μωρέ κοίτα τι μαργαριτάρια ανακαλύπτω με το posting) και οι ήχοι της γλώσσας έχουν βοηθήσει όσο τίποτε άλλο στην ανάπτυξη του πολιτισμού του.

Και συμφωνώ ότι η επίτευξη της εσωτερικής αρμονίας είναι ζητούμενο για τον καθένα όσο και η ανάγνωσή της στο περιβάλλον.

"Οι έξι γυναίκες"

Ο αριθμός των γυναικών παραπέμπει ευθεία στις νότες. Υποθέτω ότι οι κυρίες "πενθούνε" στα μαύρα μιας και αναζητούν την έβδομη ώστε να συντελέσουν ένα αρμονικό ensemble. Γένους θηλυκού όλες. Κάπου εδώ, όμως, θα αρχίσω να διαφοροποιούμαι από τον δημιουργό. Γιατί; Θα σας πω. "Όντα έξω από τη γη" χέστηκα, προς το παρόν, να γνωρίσω. Αντιμετωπίζω - νομίζω εκεί ανήκει το 99% του πληθυσμού εκτός κάτι αναχωρητών, στυλιτών σαν κι ετούτον κ.α. - ήδη πολλά θέματα με τους ανθρώπους. Για τους εδώ, ντόπιους, Homo Whateverus να χρησιμοποιήσω ό,τι διαθέσιμη συχνότητα να τα βρούμε. Μέχρι εκεί. Το διάστημα θα περιμένει.

Ε, ψιτ, φίλε, θες να μας πεις κάτι μήπως; Εδώ κάτω είμαστε με κάτι παιδιά.

Μπερδεμένα πράγματα...

Στη συνέχεια ο φίλος μου έγραψε "Η έβδομη γυναίκα μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο είναι μόνο του σε αυτήν την εικόνα." Επομένως, οι έξι μαυροφορούσες καλούνται να ολοκληρώσουν την ομάδα (να προσεγγίσουν την αρμονια με άλλα λόγια) ανακαλύπτοντας την έβδομη. Η ολοκλήρωση, μέσω του self-curation όπως είδατε σε bold, δεν επιτελείται μόνο με το να βρούμε το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Αντίθετα, μπορεί να συμβεί και με κάτι άλλο. Αυτή τη γροθιά στον πλατωνισμό, κοελισμό, meant-to-be-together-ness και σαχλές θεωρίες περί ντετερμινισμού στις ζωές μας πολύ τη χάρηκα. Και έτσι έχει, ο φιλόμουσος αναγνώστης του arxediaMEDIA (με την ευλογία του δημιουργού), την ελευθερία να πει ότι η δική μου ολοκλήρωση της αρμονίας επέρχεται με κάτι άλλο που θα το βρω μόνος μου στο δημιούργημα. Και ύστερα -που η τέχνη θα έχει πλημμυρίσει τη ψυχή του- να το εφαρμόσει και στις πολιτικές του αποφάσεις, τη σεξουαλική του ζωή και στη σχέση του με τη μάνα του. Τέτοια είναι η προσφορά αυτού εδωνά του μπλογκ στα πέρατα του ηλεκτρονικού κόσμου. Όχι, παίζουμε.

"Το κορίτσι με το γαλάζιο φόρεμα"

"Το κορίτσι του Μοντιλιάνι"

Όπως το κορίτσι με το γαλάζιο φόρεμα από κάτω. Θυμίζει το κορίτσι του Μοντιλιάνι. Μόνο, σαν κάτι να περιμένει, σαν κάτι να ζητάει, σαν κάτι να φοβάται, σαν να μπορεί να μένει και να αντέχει να είναι μόνο, σαν κάτι να λείπει κι από εκείνο.

Ίσως αυτό το κορίτσι να συμπληρώσει την ομάδα των έξι γυναικών. Η θέαση ενός ομοίου μας τη στιγμή που αυτός ενσαρκώνει την πλήρη αθωότητα, όπως στις παιδικές φωτογραφίες ο εαυτός μας, καταστρέφει την ψευδαίσθηση του "μόνο το παρόν υπάρχει". Ρίχνει απλόχερα γέφυρες για να θυμηθούμε το παρελθόν μας. Κι αν το σκεφτούμε με όρους ψυχανάλυσης, η επαναδιαπραγμάτευση με αυτό μπορεί να μας φέρει κοντύτερα στην εσωτερική αρμονία. Ή, τελοσπάντων, να σιγήσει κάπως τα πολυβόλα των αντιθέσεων που μας ρημάζουν. Η αιδημοσύνη στα μαγουλά του, τα σταυρωμένα χέρια μπροστά, το γυρτό κεφάλι και τα μαγκωμένα πόδια, όλα συνθέτουν μια αθωότητα που προκαλεί. Τα μάτια του θυμίζουν παιδί με σύνδρομο down που ζητάει να μεγαλώσει. Με κοιτούν με τη σοβαρότητα που αρμόζει σε όσους ήδη έχουν ζήσει τη ζωή τους.

Το σώμα του υπολείπεται.

Ασθμαίνει.

click for P-ART 2/4