Χρόνια Πολλά Μπούμπη

Σου εύχομαι*
αγάπη και έρωτες που θα σε ξεσκίσουν σε χίλια κομμάτια

Σου αφιερώνω*
ένα πλεχτό που έχω ξεκινήσει και ποτέ δεν τελειώνει κι ένα κείμενο από ένα βιβλίο που αρχίζει με την ινδική παροιμία

"Ακόμα κι ένας ελέφαντας μπορεί να βγάλει κριθαράκι"

Αισθηματικό λαθρεμπόριο τριών αστέρων

Μίλαγα και η κυρία Ζαμπέτα κρέμονταν από τα χείλη μου. "Ζαμπέτα σ' αγαπώ", της έλεγα και με ταπεινοφροσύνη και ευλάβεια ηρώων του Παπαδιαμάντη φιλούσα τ' ακροδάχτυλά της.
"Αχ", ακίζονταν εκείνη και μ' ένα λικνιστικό βλέμμα ικανό να αποκοιμίσει δέκα ντετέκτιβς πρόσθετε: "τι ρομαντικός που είσαι Νιόνιο"!
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ το παράκανα στο ρομαντισμό. Π.χ. βυθίζομαν μεσ στην ωραία νύχτα των μαλλιών της όπως, περίπου, ο Τιτανικός στον Ατλαντικό ή πάλι κολυμπούσα στα, ωσάν δύο λίμνες φωτισμένες απ' το φεγγάρι μάτια της.
Παρόλαυτά η κυρία Ζαμπέτα δεν ενέδιδε, που λένε.
Ποτέ δεν είχε, άλλωστε, περισσότερους από δύο αγαπητικούς.
Ήτανε τίμια γυναίκα.
Κι εγώ είχα υποταχθεί στο κοινό πεπρωμένο.

"Εγώ ερημίζω εδώ στην ερημιά", λέει η καφετζού, μια γυναίκα κουπάτη, ανοιχτομάτα και καμαροφρύδα εκ Μικράς Ασίας. Τι να πω; Έχω απλοποιήσει τη φιλοσοφία μου. Όλες μου οι ιδέες βρίσκονται συμπυκνωμένες στην παροιμία "το καλό το σύκο η κουρούνα το τρώει". Έτσι εξηγούσα πως ο Γιώργης ο Γούρλας (ο επιλεγόμενος άγνωστο για ποιο λόγο μπουχέσας) κατάφερε τη Ροζαλία, το κλειδί του παραδείσου.
Είναι να χάνεις το μυαλό σου ή όχι μωρέ;
...

Σε συμβουλεύω*
να μη μπλέξεις ποτέ με μαστόρια και αέναα μερεμέτια

Ελπίζω*
να είναι σήμερα τα γενέθλια σου και να μην έχω κάνει λάθος την ημερομηνία

Σε φιλώ***