Τυχοδιώκτες και Αχθοφόροι

Καθόμουν κι έτρωγα τα λυσσακά μου!
Γιατί δηλαδή δε μπορώ μια μέρα να βρω λεφτά στο δρόμο πηγαίνοντας στη δουλειά?
Μια φορά μόνο πριν κανά δίμηνο καθώς κατηφόριζα-κυριολεκτικά και μεταφορικά- βρήκα κάτω ένα διακοσάευρο στην ακρούλα ενός δέντρου. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έσκυψα να το πιάσω και καθώς έσκυβα, με την άκρη του ματιού μου αντιλαμβάνομαι το δίπολο που σε συνδυασμό με το δικό μου -μισό διακοσάευρο- συνέθετε την πλήρη εικόνα: το υπόλοιπο μισό διακοσάευρο- όχι σε αξία αλλά το άλλο μισό χαρτονόμισμα και έναν παππού να ανηφορίζει προς το μέρος του, τη στιγμή που εγώ κατηφόριζα προς το μέρος του άλλου, δοκιμάζοντας την ίδια έκπληξη με 'μένα.
Ο παππούς υπήρξε ή πιο άτολμος ή πιο έμπειρος αν κι εγώ υποστηρίζω το συνδυασμό των δύο και σίγουρα τον φαντάζομαι να ρίχνει καμιά χριστοπαναγία που η κεκτημένη ταχύτητά του σε συνδυασμό με την κοινωνική αιδώ δεν τον άφησε να μαζέψει το χαρτονόμισμα από κάτω όπως αυτό το κωλοπετσωμένο που νά! νάτο έσκυψε και τσουπ τσουπ το μάζεψε. Περνώντας ο ένας τον άλλο και ανίστοιχα ο καθένας την ευκαιρία του στον πλουτισμό, το μόνο σίγουρο ήταν ότι κάτι βρώμαγε στη υπόθεση. Κρατώντας το μισό χαρτονόμισμα στα χέρια μου ταλανίστηκα με αστραπιαίες σκέψεις που ήθελαν τον παππού κι εμένα να καθόμαστε για χρόνια σε εκείνο το μοιραίο σταυροδρόμι αναρωτώμενοι ποιος δικαιούται να πάρει το υπόλοιπο μισό χαρτονόμισμα και να το κολλήσει με το δικό του, άλλα δε χρειάστηκε και πολύ...το γυρνάω από τη ανάποδη και καταλαβαίνω ότι είναι διαφήμιση στριπτιτζάδικου. Πούστικος κλάδος! μέχρι και το προμόσιον του Πούστικα το κάνει άι σιχτίρ!! Κι από τα νεύρα μου το πέταξα δίπλα στο επόμενο δέντρο να την πατήσει κι άλλος.


Το γεγονός όμως εντέλει, του ότι δε βρίσκουμε λεφτά στο δρόμο για τη δουλειά

δεν είναι θέμα τύχης

είναι ένα ύπουλο σχέδιο του καπιταλισμού να σε κάνει να νομίζεις ότι τα λεφτά σου πρέπει να τα δουλέψεις

And as a matter of fact η δουλειά δεν είναι κατήφορος
είναι η συνθήκη του "κρύο, βροχή, στενά παπούτσια και ανήφορος".

γάμησέ τα δηλαδή...