MISSION IMPOSSIBLE

Αυτό το καλοκαίρι οι γάτες ξεκίνησαν τον πόλεμο νωρίς. Κατέλαβαν την αποθήκη και γρήγορα γέμισαν τον τόπο σκατά, τρίχες και ψύλλους. Η αντίδραση από πλευράς ανθρώπων έπρεπε να είναι γρήγορη και αποτελεσματική. Σαν ο μοναδικός που έχει υπηρετήσει σε στρατόπεδο καταδρομέων κλήθηκα να φέρω εις πέρας την απόστολή. Φόρεσα κάλτσες, τζιν παντελόνι, μακρυμάνικο, μάσκα, χρησιμοποίησα φακό και μια μαγκούρα όπου λάξευσα μια λόγχη στη άκρια της. Τ αγαπώ τα γατάκια γαμώτο, αλλά έχω γεμίσει σπυράκια γαμώ την πουτάνα μου!
Γρήγορα βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με τη μητέρα γάτα. Τα μάτια της λαμπίρισαν στο σκοτάδι σαν γιαλί που το χτυπάει το πρώτο φως της ημέρας. Βρυγχήθηκε δείχνοντάς μου τα δόντια της, γνήσιο σημάδι απειλής και προσμονής για επίθεση. Έφαγε μια κλωτσιά που θα τη θυμάται για το υπόλοιπο της ζωής της και γρήγορα τέθηκε εκτός μάχης. Τα μικρά ήταν εύκολος στόχος. Καβατζωμένα από τη μάνα σε μία κούτα νουνού, δε χρειάστηκε παρά να τα δέσω γερά πάνω σε εκείνη το παλιό κομμάτι φελιζόλ κα να ανοίξω δυο τρύπες στα τοιχώματα. Τώρα επιλπλέουν στο πέλα και αν κρίνω από το βορριά μάλλον προς Αμοργό τα κόβω, εκτός κι αν βρεθούν στη ρότα του Blue Star, πέμπτη σήμερα, οπότε πάμε για γατάκια κυμά, τροφή για τα σκυλόψαρα.
Τα λυπάμαι τα κακόμοιρα, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Συνηθίζουν να επιστρέφουν στον τόπο που γεννήθηκαν, για να γεννήσουν τα δικά τους και αυτός ο φαύλος κύκλος έπρεπε κάποτε να σπάσει. Να πάνε στην Αμοργό να βρωμίσουν τον τόπο και να γεμίσουν τον κόσμο ψύλλους. Βρωμόγατα!