Αμήν

Είμαι μέσα στο τρένο. Στο Βερολίνο. Επιστρέφω απο τη δουλειά. Σήμερα ξέχασα το πορτοφόλι σπίτι. Το κινητό δεν μπορούσα να το βρώ. Μπαίνοντας στο μετρό συνειδητοποίησα ότι δεν έχω λεφτά για εισητήριο αλλά ήταν πολύ αργά για να ξαναπάω σπίτι.
¨Πολύ αργά. Πρέπει να πάω στη δουλειά και αν με πιάσουν θα τους πω ότι μου έκλεψαν το πορτοφόλι. Όχι θα τους πώ την αλήθεια. Αχ! Τί θα κάνω;¨
Περιμένοντας το τρένο (2 παρά 25, 2 λεπτά αναμονής για το U8) αρχίζω ξαφνικά να προσεύχομαι: " πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθάτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς.τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον·καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφήκαμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. ¨ (http://t8.biblos.com/matthew/6.htm) Έκανα μάλιστα διακριτικά το σταυρό μου τρείς φορές καθώς ψιθύριζα "Αγιος ο Θεός, άγιος Ισχυρός, άγιος Αθάνατος, ελέησον υμάς"!
Και νόμιζα ότι είχα ξεχάσει την καθημερινή προσευχή που λέγαμε κάθε μέρα το πρωί στο σχολείο. Κάθε μέρα για 9 χρόνια (-3 της Μωραϊτη) η προσευχή το πρωί. Η προσευχή. Μια ακόμη τελετουργία στην οποία όμως είμαι (ή ήμουνα;) ενάντια.

Και γιατί έκανα την προσευχή μου εγώ που στην τελική δεν είμαι καν βαπτισμένη και δεν δηλώνω θρησκευόμενη;

¨Η Θρησκεία, το όπιο του λαού¨, αλλά κάπου διάβασα ότι λέγοντας όπιο ο Μάρξ εννοούσε παυσίπονο γιατι έτσι χρησιμοποιείτο το όπιο στην εποχή του και όχι ως ναρκωτικό.
Ο Ρώσος μπάρμαν στο μπαράκι της γειτονιάς μου αποφάσισε να βαφτιστεί στην ηλικία των 16 χρονών για να δείξει την εναντίωσή του στο κομμουνιστικό καθεστώς. Λέει ότι όταν δεν πιστεύει κανείς έχει κάπου ένα κενό μέσα του.
Έτσι έλεγε και το βιβλίο που μου είχε δώσει μια θρήσκα θεία μου όταν ήμουνα 9 χρονών για να με πείσει να αποφασίσω μόνη μου να βαφτιστώ. Το βιβλίο έλεγε λοιπόν ότι μέσα στον κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα κενό που πολλοί προσπαθούν να το γεμίσουν με φαγητό, ποτό, σέξ κτλ ανάλογα, αλλά αυτό παραμένει διότι γεμίζει λέει μόνο με πίστη και αγάπη προς τον Θεό.
¨Ο πιστός δηλαδή δεν έχει αυτό το κενό;¨ , ρώτησα τον Αλεξέι.
Και τί να είναι άραγε το κενό αυτό; Το κλασσικό αναπάντητο ερώτημα ποιοί/τί είμαστε, απο πού ερχόμαστε και πού πάμε; Κατά τον Αλεξέι η θρησκεία δίνει απάντηση στο πρίν και το μετά που είναι ουσιαστικά το ίδιο.
Εγώ απλά δεν ξέρω και δεν νομίζω ότι θα είμαι κάποτε σίγουρη για κάτι τέτοιο, η λογική μου δεν μ´αφήνει να πιστέψω σε κάτι που μου φαίνεται σαν παραμυθάκι, αλλά νιώθω ακόμα μια παράλογη ηρεμία. Πλάκα θα είχε να έμπαινε τώρα ο ελεγκτής...