SAMIAMEDIA

Αυγουστος του 1993 και το κυνηγι του θησαυρου έφτανε στο τέλος του. Ο "Γιατρός" ως θεματοφύλακας των απαντήσεων ζητούσε δύο ζωντανά σαμιαμίδια σερβιρισμένα στο πιάτο του, για να δώσει τη λύση και του τελευταίου γρίφου. Είμσταν μια παρέα 5-6 φιλόδοξων πιτσιρικάδων που μέχρι εκείνη τη στιγμή πηγαίναμε φουλ για το έπαθλο, ένα καλά κρυμμένο ξύλινο σεντούκι γεμάτο ημιπολύτιμους λίθους και 50000 δρχ. Ξεχυθήκαμε στα χωράφια να πιάσουμε τα σαμιαμίδια, μα γρήγορα καταλάβαμε πως την απάντηση αυτού του γρίφου δε θα τη μαθαίναμε ποτέ.
16 χρόνια τώρα τα είχα απωθήσει όλα αυτά μέχρι πριν από κάμποσες μέρες οπότε και ένας Ναξιώτης πλακάς τα έφερε ξανά στην επιφάνεια. Ήταν μεσημέρι και είχαμε για τα καλά βάλει κάτω ένα μπουκάλι σπιτικό, βαθυκόκκινο μπρούσκω.
-Ξέρεις να πιάνεις σαμιαμίδια; Με ρώτησε κι εγώ το θεώρησα πιο πολύ ένα ερώτημα ρητορικό, άλλη μια απόδειξη της ψευδαίσθησης που αποκτάς με το κρασί πως τάχα μου δήθεν είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα. Χωρίς να περιμένει απάντηση, σηκώθηκε, ξερίζωσε ένα στάχυ και έδεσε μια θηλιά στην άκρια του. Στάθηκε στην ξερολιθιά περιμένοντας το σαμιαμίδι να προβάλλει. Αισθάνθηκα πως μπροστά μου κάτι σπουδαίο εκτυλίσεται. Το σαμιαμίδι πρόβαλλε, στάθηκε ακίνητο κουνώντας μόνο το κεφάλι σπασμωδικά πέρα δώθε. Με αργή ήσυχη κίνηση ο πλακάς πέρασε τη θηλειά από το λαιμο της σαύρας. Δεν το κατάλαβε, έκανε να φύγει και ΤΣΟΥΠ μ ενα απότομο τίναγμα του χεριού βρέθηκε να αιωρείται σα χάνος πιασμένος σε αγκίστρι.
Χαρές και πανηγύρια στο τραπεζι και δώστου κι άλλο μπρούσκω. Περήφανος ο πλακάς έδεσε κι ένα σπάγγο στο στάχυ και για το επόμενο τέταρτο περιέφερε το σαμιαμίδι σαν το πιο αλλόκοτο κατοικίδιο του κόσμου. Ο τρόπος με τον οποίον η άγρια φύση υποτάσσεται στον άνθρωπο και η χρησιμότητα των εργαλείων. Όταν πια βαρέθηκε πρότεινε να του κόβαμε τα πόδια, να δούμε αν θα γίνει φίδι. Δε συνηθίζω να κοντράρω τα λόγια ντόπιων, άλλα αυτή τη φορά είπα να μην το παρακάνουμε. Στη θέα της σαύρας με το στάχυ κολλάρο που χάνεται πίσω από την καλοκαιρινή ξερολιθιά, κατάλαβα πως ενδεχομένως δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά πλήρη άγνοια των πραγμάτων. Και πως τα πάντα είναι δυνατά.

Διαρκής η συναναστροφή μου με ανθρώπους του μόχθου τελευταία. Ψαράδες, αγρότες, βοσκοί, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, πλακάδες, οικοδόμοι, μαραγκοί, σοβατζήδες, σφάχτες χοίρων είναι αυτοί που φτιάχνουν τον κόσμο γύρω μας και νατοι τώρα όλοι εδώ παρέα να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας. Υλισμός. Απλή, καθαρή, χειρωνακτική εργασία, δίχως γκρίνιες, χωρίς πολλές σκοτούρες και με μηδενικά ποσοστά κατάθλιψης. Απεριόριστος σεβασμός. Πτυχία και μαλακίες..
Ρώτησα τη μάνα μου το λόγο για τον οποίο ήταν τόσο στρεσαρισμένη την περίοδο που έδινα πανελλήνιες για το πανεπιστήμιο. Μου απάντησε, πως όταν εκείνη ήρθε από το νησί στην πόλη, ένιωθε μειονεκτικα μπροστά σε αυτό το πλήθος μορφωμένων αστών. Ήθελε τα παιδιά της να μην το νιώσουν αυτό. Να μπορούν να συμμετέχουν στις συζητήσεις και να δίνουν τις σωστές απαντήσεις. Συγκινητικό. Και τρομακτικό. Ένα κύμα εσωτερικοί μετανάστες που σπρώχνουν στα ίσα τα δικά τους προσωπικά απωθημένα στους ανυποψίαστους επόμενους, δίχως να νιώθουν πως παράγουν μόνο εμμονές και παράνοια και μία νέα γενιά πιτσιρικάδων εθισμένων στην υπερπληροφόρηση και την υπερκατανάλωση. Θεοποιώντας το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο που δεν είναι παρά ένα τεράστιο μπουρδέλο (με κάποιους να κόβονται για τη διατήρηση του μονοπωλίου του στην ανώτατη εκπαίδευση). Περίεργα όλα αυτά. Φυσιολογικά μπορεί για τους γονείς μας, μα όχι και για μας που σιγά σιγά καλό είναι να τελειώνουμε με αυτό το παραμύθι. Ελευθερία στις επιλογές και πλήρης αποδοχή του άλλου είναι το αντίδοτο. Όχι η αγάπη. Προσοχή, όχι η αγάπη.