Πιάσ' τον Μάη, ρε!

Παρακάτω υπάρχει ένα ποστ / πρόσκληση σε φεστιβάλ ώστε να μην είναι παράνομες οι ουσίες , δηλαδή [μεταξύ μας] να τις πληρώνουμε φθηνότερα. Για τον Μάη όμως; Ποιος τον πιάνει αυτόν; Θα σας πω τι πιστεύω. Τον Μάη δεν τον πιάνεις. Τον σφίγγεις στη γροθιά σου και τον σηκώνεις ψηλά. Κάνεις σπονδή στους νεκρούς των κοινωνικών αγώνων, τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν και έχασαν οι ίδιοι για να κερδίσουν οι επόμενοι. Σ' αυτούς ανήκει ο Μάης, τα λουλούδια και τα τραγούδια. Εμείς, από την ασφάλεια των κεκτημένων, κάνουμε το Μάη στεφάνια σε φελιζόλ, γιρλάντες στις πόρτες και αστικές εκδρομούλες σε συνοικίες με χρώμα λαϊκό. Είμαστε ανιστόρητοι, ας το παραδεχτούμε. Κουρνιάζουμε στην ασφάλεια του χρηστού ήθους, καθήμενοι αναπαυτικά στις συλλογικές εμμονές μας, ενώ οι όρθιοι της ζωής αυτής [οι μετανάστες, τα τραβεστί λχ] παλεύουν με τα θηρία του άλυτου παρελθόντος μας. Είμαστε κοινωνία σχιζοειδής, μακιγιαρισμένη πρόχειρα στον καθρέφτη του ασανσέρ, με πόντο στο καλτσόν. Μάταια πιστεύουμε ότι φτάνοντας στο ρετιρέ θα συναντήσουμε τον άλλο μας εαυτό. Πάμε, κατά λάθος, στα βαθιά υπόγεια. Όταν η πόρτα ανοίξει, θα αντικρύσουμε εμάς τους ίδιους, ανθρώπους γερασμένους. Μίζερα κακέκτυπα της ένδοξης κατάβασης προς την πραγματικότητα.

"Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη, τους προγόνους τους πουλούν
κι ό,τι αρπάξουν δε θα μείνει, γιατί ευθύς μελαχγολούν."

Καλό Σάββατο.

( Συνοδεύεται ευχάριστα με κρουασάν βουτύρου και χυμό εσπεριδοειδών από ανασφάλιστη εργασία.)