Eduardo Galeano, Las Venas Abiertas de Latin America

…Η εργασία διακρίνεται, σε διεθνές επίπεδο, σε κράτη που κερδίζουν και κράτη που χάνουν. Το δικό μας τμήμα του κόσμου, το οποίο αποκαλούμε σήμερα Λατινική Αμερική, ήταν κάπως έτσι: ειδικεύτηκε να χάνει από την εποχή που οι αναγεννησιακοί Ευρωπαίοι μετέφεραν δια θαλάσσης τα αγαθά μας και βύθιζαν τα δόντια τους στο λαιμό μας. Αλλά είναι περασμένες οι μέρες και η Λατινική Αμερική τελειοποίησε τη λειτουργία της. Σήμερα, δεν είναι η εποχή που η πραγματικότητα χάνει από το μύθο και που η φαντασία εξευτελίζεται από τα τρόπαια της κατάκτησης, τα αποθέματα χρυσού και τα βουνά αργυρού. Η περιοχή εξακολουθεί να υπηρετεί με άλλο τρόπο. Υπηρετεί για τις ανάγκες των ανθρώπων, με αποθέματα πετρελαίου, με χάλυβα, χαλκό, κρέας, φρούτα και καφέ, πρώτες ύλες και τροφές με προορισμό τις πλούσιες χώρες που συνεχίζουν να κερδίζουν.
Αλλά το σύστημα των εκτελεστών-εκμεταλλευτών δεν λειτουργεί μόνο για τις δεσπόζουσες, ξένες αγορές, αλλά επίσης δίνει πλούσια κέρδη και από τα εισαγόμενα δάνεια που ρέουν προς τις δεσπόζουσες, εσωτερικές αγορές… «ακούς να μιλούν να δάνεια που δίνονται στη Λατινική Αμερική σε ξένο νόμισμα, αλλά όχι για δάνεια που δίνονται στις ΗΠΑ σε νόμισμα άλλων χωρών», είπε ο Woodron Wilson το 1913. Είχε δίκιο…
…αυτή είναι η Λατινική Αμερική, μία περιφέρεια με ανοιχτές πληγές. Από την ανακάλυψή της μέχρι τις μέρες μας, τα πάντα μεταφέρονται σε Ευρωπαϊκό κεφάλαιο ή αργότερα σε Βορειοαμερικανικό και συγκεντρώνονται σε απόμακρα κέντρα εξουσίας. Τα πάντα: η γη, τα φρούτα, οι απίστευτες σε μέγεθος πρώτες ύλες, οι άνθρωποι και η δυνατότητά τους να παράγουν εργασία και να καταναλώνουν, οι πηγές ενέργειας. Η δομή της παραγωγής και η κατανομή των τάξεων σε κάθε μέρος της γης εξαρτάται από το εξωτερικό, από την εγκαθίδρυση παγκόσμιων μηχανισμών του καπιταλισμού.
Και σε όλα έχει δωθεί μία λειτουργία, όλα υπάρχουν για την πρόσοδο των ξένων μητροπόλεων και είναι παράλληλα αέναη η αλυσίδα των εξαρτήσεων, η οποία εμπεριέχει την καταπίεση των μικρών κρατών από τους μεγαλύτερους γείτονες τους και, εντός των συνόρων μίας χώρας, της εκμετάλλευσης που ασκούν οι μεγάλες πόλεις και τα λιμάνια πάνω στην εσωτερική διακίνηση αγαθών και εργατικού δυναμικού.
Για όλα αυτά, χάσαμε τελικά επίσης και το δικαίωμά μας να ονομάζουμε τους εαυτούς μας Αμερικανούς, ακόμη και αν οι Κουβανοί και οι Αϊτινοί εμφανίστηκαν στην ιστορία πολύ πριν οι εμιγκρέδες του Mayflower εγκαταστάθηκαν στις ακτές του Plymouth. Στις μέρες μας η Αμερική είναι, για τον υπόλοιπο κόσμο, τίποτα παραπάνω από τις ΗΠΑ. Εμείς ζούμε σε ένα ακραίο μέρος, μία υπό-Αμερική, μία Αμερική δεύτερης κατηγορίας, με νεφελώδη ταυτότητα…

(ξανα-ανεβάζω το ποστ – μεταφρασμένο στα ελληνικά έπειτα από παράκληση - επισημαίνοντας ότι το παραπάνω κείμενο αποτελεί τμήμα του βιβλίου που δώρισε ο Ούγκο Τσάβες στον Μπάρακ Ομπάμα (because arxedia is always ahead)…παρέχεται κατόπιν αίτησης αντίγραφο του βιβλίου στην ισπανική γλώσσα σε μορφή word)