25η Μαρτίου - Σκηνή 5

Σκηνή 1. Πετάγομαι δυναμικά έντρομος από το κρεβάτι! Σίγουρα γίνεται πόλεμος! F-16 πετούν σε απόσταση αναπνοής από τις ταράτσες των πολυκατοικιών. Τα παράθυρα τρίζουν. Περιμένω να πέσει η πρώτη βόμβα κάπου δίπλα μου. Περνάει άλλη μια τετράδα F-16 σε σχηματισμό. Ξυστά από πάνω μου. Χμμμ...χασμ(χασμουρητό), είναι 25η Μαρτίου, τότε που τα F-16 κατατρόπωσαν τους Τούρκους με το λάβαρο του Παλαιοπατρογερμανού να ανεμίζει(παρόλο που στο πανεπιστήμιο με έμαθαν ότι στην αυτοβιογραφία του ο Παλαιοπατρογερμανός δεν αναφέρει τίποτα σχετικά με λάβαρο της επανάστασης κλπ. Και αφού πρόκειται για πανεπιστημιακή γνώση δεν το έψαξα παραπάνω). Λίγο μετά περνούν και 2 πυροσβεστικά αεροπλάνα σε πιο χαλαρή φάση βρουμ βρουμ. Σκέφτομαι τις τελευταίες φωτιές Πάρνηθα, Ηλεία κλπ. Απορώ για μια ακόμα φορά για το νόημα της παρέλασης και το γεγονός ότι είμαστε το μόνο κράτος που έχει παρέλαση 2 φορές το χρόνο ως φασιστικό κατάλοιπο της δικτατορίας Μεταξά. Ευτυχώς που δεν έχω τηλεόραση στην γιάφκα Αιόλου.

Σκηνή 2. Καφές φίλτρου, τσιγαράκι, προυτ προυτ, οδοντόπαστα και μουσικό τζαμ με τσέλο και μπαγλαμαδάκι.

Σκηνή 3. Απόφαση για μοναχική βόλτα στον ήλιο με σκοπό την αναζήτηση της καλύτερης τυρόπιτας.

Σκηνή 4. Μόλις κατέβηκα, είμαι Αιόλου και άλλος ένας τρελός με σχισμένα παντελόνια, από τόσους που κυκλοφορούν στο κέντρο, πειράζει κάτι σε έναν τοίχο και μιλάει μόνος του. Μια μηχανή περνάει δίπλα του με 2 επιβαίνοντες (άντρα και γυναίκα) και ο ΄΄τρελός’’ κλωτσάει προς το μέρος της μηχανής χωρίς να την πετύχει. Συνεχίζω το δρόμο μου.

Σκηνή 5. Δεν πρόλαβα να συνεχίσω και ακούω ποδοβολητά και βλεπω τον τύπο από τη μηχανή να τρέχει προς τον ‘’τρελό’’, τον πιάνει από τον σβέρκο, του ρίχνει μπουνιά, βγάζει ΟΠΛΟ και του το κολλάει στο κεφάλι και παράλληλα φωνάζει σε φάση «θες να με ρίξεις από τη μηχανή ρε μουνί ε? Ε? Αστυνομία ρε!» Η γυναίκα που ήταν πάνω στη μηχανή κάνει επίσης σαν υστερικιά. Παράλληλα ο τρελλός τρώει φάπες με το άλλο χέρι.(όλα αυτά κράτησαν λίγα δευτερόλεπτα)

Σκηνή 6. Ο τύπος που δηλώνει αστυνομικός σέρνει τον θύμα προς το μέρος μου, δίπλα μου και τον κολλάει στον τοίχο! Του βάζει το όπλο στο κεφάλι! Είναι εκτός ελέγχου, τον χτυπάει ακόμα, βρίζει. Φρικάρω, νομίζω ότι θα τον σκοτώσει και φωνάζω σε φάση «άστον, ψυχραιμία, έχει πρόβλημα, δεν το ήθελε, όχι όπλο». Δίπλα μου είναι ένα ζευγάρι που αρχίζει να λέει τα ίδια, μια άλλη κυρία τα ίδια και γενικά κι άλλος κόσμος και πανικός. Το ΟΠΛΟ δεν είναι περίστροφο. Είναι μπερέτα τεράστιο. Συνεχίζω να λέω άστον άνφρωπο κλπ. Το θύμα-τρελός κλαίει εδώ και ώρα φανερά φοβισμένος ενώ τρώει φάπες. Ο τύπος που δηλώνει αστυνομικός έρχεται προς το μέρος μου, είναι τεράστιος, το ΟΠΛΟ σχεδόν προς τα εμένα ΑΛΛΑ όχι στο ύψος του κεφαλιού μου και με απειλεί «εσύ τι μιλάς ρε μουνί γαμώ τη μάνα σου πούστη μη σε γαμήσω» και κουνάει το όπλο πάνω κάτω. Έχω κλάσει, το παραδέχομαι, ο τύπος δεν σταματάει να με βρίζει. Ευτυχώς ξαναβάζει το ΟΠΛΟ μέσα στη θήκη και συνεχίζει να βρίζει, ενώ προσπαθώ να του εξηγήσω. Παράλληλα την πέφτει και σε μια κυρία σε φάση «πουτάνα γαμημένη κότα σκάσε θα σε γαμήσω». Οι βρισιές ήταν κλασσικές και τις θυμάμαι. Έβριζε όλο τον κόσμο 8-10 άτομα που ήταν εκεί. Συνέχισε να βρίζει πιο πολύ εμένα και να έρχεται πάλι προς το μέρος μου, επανλαμβάνω ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ με γουρουνοκεφαλή. Η γυναίκα του τον κρατάει, και τελικά φεύγουν βρίζοντας με αποκορύφομα την τελευταία βρισιά του τύπου «ασταδιάλα βούλγαροι όλοι έχετ ε μαζευτεί εδώ». Πάω να δω πινακίδες μηχανής. Δεν έχει πινακίδες πίσω. Φεύγει. Δίπλα μου είναι 4 ποδηλάτες και κοιταζόμαστε με απορία.

Σκηνή 7. Είμαι φανερά σαστισμένος δεν ξέρω τι να κάνω, πως να διαχειριστώ μέσα μου αυτό που μόλις έγινε, φτάνω Μοναστηράκι και βλέπω περιπολικό σταματά απέναντι από Γρηγόρη και κατευθύνονται προς τα εκεί. Δεν συνηθίζω να μιλάω σε αστυνομικούς αλλά πάω προς το μέρος τους αυθόρμητα και τους λέω «παιδιά ένας συνάδελφός σας μόλις μπλα μπλα μπλα». Δείχνουν ενδιαφέρον, ρωτάνε πληροφορίες, ρούχα, μηχανή, πινακίδες. Δεν ξέρω πινακίδες. Το βλέμμα τους είναι στραμμένο προς το Γρηγόρη. Σίγουρα θέλουν καφέ και τυρόπιτα. Εντάξει λέω, ευχαριστώ. Κανένα άλλο ενδιαφέρον.

Σκηνή 8. Κατεβαίνω φρικαρισμένος προς Θησείο. Όλοι τρώνε μπακαλιάρο σκορδαλιά.

Σκηνή 9. Επιτέλους βρίσκω την τέλεια τυρόπιτα στη Σαρρή.

Σκηνή 10. Μπακαλιάρος σκορδαλιά μπύρες σε ταβέρνα παλιά στο Γκάζι. Φίλοι, χαμόγελα, όλα καλά.

Σκηνή 11. Την 25η Μαρτίου είπαμε το ΟΧΙ στους Ιταλούς και πολεμήσαμε στην Αλβανία κατά του Μουσολίνι. ΑΥΤΟ έγινε και δεν θέλω αντιρρήσεις!

ΥΓ.1. Τα γεγονότα είναι όλα αληθινά και βρίσκω και μάρτυρες άμα λάχει, αλλά μπλιάξ δεν θέλω να ανακατευτώ άλλο.
ΥΓ.2. Γκρρρρρρρ