Ήρθαν οι Ρώσοι νο2 – το ΚΚΕ.

(αυτά. έτοιμος για πέτρες.)

Από το Δεκέμβριο και μετά, συνέβαινε κάτι επικίνδυνο και περίεργο: είχα πιάσει τον εαυτό μου να αποζητάει λύσεις άμεσες, ριζοσπαστικές και απόλυτες. Όταν αισθάνεσαι αηδιασμένος με όλους και όλα και όλοι αυτοί μαζί σου, αποζητάς το «κάτι σαφές». Δεν ξέρω αν την κατάσταση επέτεινε και η προαιώνια σύγχυση σχετικά με τα μητρικά πρότυπα, αλλά έπιανα τον εαυτό μου να αισθάνεται ασφαλής ΜΟΝΟ στο άκουσμα των δηλώσεων της Αλέκας.

Ήθελα να βλέπω την Αλέκα να μιλάει, ήθελα να βλέπω την Αλέκα να εκφράζεται, να κάνει δηλώσεις, ήθελα να βλέπω την Αλέκα να πηγαίνει να συναντηθεί με «κάποιον» στη Γάζα, ήθελα να βλέπω την Αλέκα στις κινητοποιήσεις στον Αστακό, ήθελα να βλέπω την Αλέκα.... Ήθελα αυτή την ειρωνεία στο βλέμμα της, ήθελα αυτή τη γενική απαξίωση, αυτό το σπέρμα του αυθεντικού νιχιλισμού που μόνο ένας ορκισμένος πιστός στη ρωσική παράνοια μπορεί να γονιμοποιήσει «με τρόπο». Αχ Αλέκα…

Άνοια; υπερβολική κατανάλωση καφεϊνης; το αλκοόλ; σύνδρομο χρόνιας κόπωσης; Ποτέ άλλοτε δεν είχα καμία σχέση με το ΚΚΕ. Δυστυχώς, δεν έχω καν σχέση με τους μαζικούς αγώνες. Εξ’ ου και ο προβληματισμός. Τι σημαίνει όταν πάνω στη στιγμή της απόλυτης κρίσης, δε βρίσκεις καμία ανάπαυση στα λογάκια των «κινητοποι-ίσιμων» κανονικών ανθρώπων και αντ’ αυτού αποζητάς περισσότερο τη ρητορεία μιας ιδιότυπης αλλά θεσμοθετημένης δικτατορίας;

εξήγηση 1: απεχθάνεσαι τη «δηθενιά». Τόσο την απεχθάνεσαι που προτιμάς τη μιζέρια, αν είναι να σε βάλουν να διαλέξεις.
παρατήρηση 1: ναι ρε αδερφέ, αλλά όσο συμπαγείς κι αν θεωρούνται οι θέσεις του ΚΚΕ, δεν παύουν να είναι εντελώς μη εφαρμόσιμες. Σε ποιο όνομα του «μη» Θεού, επιλέγεις να υπακούς σε μία τόσο απόλυτη λογική που είναι ικανή για σφαγές αθώων και αφελών τσάρων και που στο όνομα της επανάστασης ιδρύει την πιο δαιδαλώδη γραφειοκρατία και ελέγχει νομιμοποιημένα το αν οι πολίτες του κράτους της το κάνουν από πίσω ή από μπρος;
απάντηση 1: στο όνομα του δίκιου του εργάτη. σχόλιο του ανώτερου εαυτού (οι βουδιστικές επιρροές): μα εσύ δεν είσαι καν εργάτης.

Η κατάσταση όμως συνεχίστηκε. Παρά τις προτροπές των οικείων να μη βλέπω πολλή τηλεόραση, να βγαίνω έξω πιο συχνά, να προσπαθώ να εκφράζομαι μέσω των «κοινών δράσεων», παρατηρώ στον εαυτό μου μία απίστευτη δυσκολία προσαρμογής στο συνασπισμό, ακόμα και με πάλαι ποτέ ομοϊδεάτες. Πιο πολύ ταυτίζομαι με τους εντελώς άσχετους στρατιωτικούς που επιδεικνύουν στιγμιαία ευαισθησία απέναντι στο όλο σκατό, παρά με τους κατά τόπους πάγια ευαισθητοποιημένους, που είναι συνέχεια έτοιμοι να παίξουν την παράσταση νίκης με έπαθλο ένα πήδημα.

Το ερώτημα παραμένει (σε ποιο γαλαξία θα σε βρω?).
Όταν αισθάνεσαι ότι βρίσκεις απάντηση σε τελειωμένες λύσεις, σημαίνει ότι είσαι πολύ κοντά στα δεξιά. Και όταν σε ενδιαφέρει ακόμα να σταθμίσεις το πού είσαι, γιατί έχει σημασία και γιατί πρέπει να έχει σημασία, «πρέπει»να προσπαθείς να θυμάσαι ότι ακόμα αγάπησες και αγαπάς τους συνανθρώπους σου και ότι ΔΕ θέλεις να είσαι άδικος. Δομικά άδικος. Όχι στην επιφάνεια, όχι σε μία βιτρίνα που μας κάνει όλους ίσους από τη στιγμή που είμαστε και φερόμαστε ως «κουλ». Δίκαιος με τη λογική του χρήματος, δίκαιος με τη λογική των ευκαιριών και υπερβολικά δίκαιος με τη λογική της παιδείας. Γιατί πρέπει να με καταλαβαίνει ο διπλανός μου την ώρα που μιλάω, για να μπορούμε να είμαστε μαζί. Και αυτό καλώς ή κακώς, οι μόνοι που το κατάφεραν ήταν οι Ρώσοι. Στο επίπεδο της σφαγής, στο επίπεδο της θεωρίας, στο επίπεδο της αναρχίας και στο επίπεδο της θρησκείας. Το μόνο επίπεδο στο οποίο δεν τα κατάφεραν, ήταν αυτό της οικονομίας. Κι αυτό γιατί είχαν απέναντί τους το μεγαλύτερο τέρας: τους βλάκες και τα ίδια τους τα ένστικτα.


Το «ήρθαν οι Ρώσοι νο1» είναι ένα κείμενο που έγραψα τον Αύγουστο και έχει παλιώσει, με αφορμή τις τότε διαφορές των Ρώσων με «εμάς τους υπόλοιπους». Το έβαλα τώρα, γιατί φοβάμαι να νομίζω ότι θα γίνει sequel.