MEΣ ΣTOY AIΓΑΙΟΥ ΤΑ ΝΕΡΑ

Χρόνια τώρα παρατηρώ μία ελίτ επιβατών, ντόπιοι ως επί το πλείστον, άνω των 50, με πολλά μπαγκάζια και πολλά παιδιά, να ξεπερνούν με χαρακτηριστική ευκολιά τα μέτρα προτεραιότητας και να μπαστακόνονται προκλητικά στο σαλόνι της τρίτης θέσης στον καναπέ που προοριζόταν για μένα, που στην τελική είχα φτάσει και στο λιμάνι μισή ώρα πριν από αυτούς. Δεν αντιδρούσα, γιατί δεν υπάρχει λόγος να αντιδράς. Αυτή τη φορά όμως η δικαιοσύνη ξέσπασε. Έμπειρες ομάδες γενναίων λιμενικών έκλεισαν εγκαίρως τις τρύπες από τις οποίες αυτά τα ποντίκια της κουτοπονηριάς συνήθιζαν να μας χλευάζουν, αποσπώντας ένα δυνατό χειροκρότημα από όλους εμάς τους νομοταγείς πολίτες. Τους αξίζουν συγχαρητήρια και μετατροπή τους σε ήρωες της ημέρας.

Απίστευτη μπούρδα αυτές οι αριθμημένες θέσεις στα καράβια. Τα πλοία δεν είναι αεροπλάνα, είναι ελεύθεροι cool χώροι με απεριόριστη θέα και δικό τους μικροκλίμα. Δε χωράνε νούμερα και δικό μου δικό σου. Ένα σωστό πλοίο οφείλει να είναι υπερφορτωμένο, γεμάτο τσιγγάνους και να μην πηγαίνει παραπάνω από 20 μίλια την ώρα. Οτιδήποτε άλλο είναι βλαχώδεις απόπειρες μεταμοντερνισμού μίας κοινωνίας που χωρίς να έχει περάσει Διαφωτισμό και δίχως να αντιληφθεί την ύπαρξη της δεκαετίας του 60 επιχειρεί τώρα να το παίξει προοδευτική.
Μεγάλη βλακεία αδερφάκι μου επίσης ο φραπές γλυκός με γάλα σε πλαστικό ποτήρι, τη στιγμή που είσαι αραχτός στο πλάι του καταστρώματος χαζεύοντας το γκομενάκι απέναντι με τη ρόγα τίγκα και το πιο εμφανές δε γίνεται μαύρο στριγκάκι να διαγράφεται απαλά μέσα απ το λευκό κολλάν. Το πιο πιθανό είναι, ότι ένα απαλό αεράκι θα φυσήξει, το ποτήρι θα τον πάρει και εκείνος ο φραπές γλυκός με γάλα με όλα του τα συστατικά σε εκγρήγορση θα απλωθεί πανηγυρικά στο καβάλο σου, με αποτέλεσμα να περάσεις το υπόλοιπο της διαδρομής μέσα στο sleeping bag ντροπιασμένος, προσποιούμενος ότι κοιμάσαι.

Ήρθε η ώρα να τελείωνουμε με όλα αυτά τα θλιβερά κατάλοιπα του παρελθόντος. Τύποι που παίζουν τα ίδια και τα ίδια στην κιθάρα, σκυλιά που κατουράνε παντού, ψυχοπαθείς ιδιοκτήτες που επιμένουν να τα αποκαλούν χαριτωμένα, εκείνος ο τρομακτικός ήχος από τη mona lisa κάθε φορά που πιάνουμε λιμάνι. Επίσης όλα τα καζανάκια που πατούνται με το χέρι πρέπει επιτέλους να αντικατασταθούν από νέα που θα πατούνται με το πόδι. Έχει καταντήσει αηδία Ένας νέος κόσμος ανατέλλει και εμείς είμαστε οι προπομποί του. Ρίψη στη θάλασσα και ισόβιος εγκλεισμός στο θερμοκήπιο πισω από την πλώρη ντάλα μεσημέρι 2 Μαίου 2008 θα είναι η απάντηση από δω και μπρός.

Από κει και πέρα καλό είναι να ενθαρρύνουμε 2-3 πράγματα, που συναντάμε στο δρόμο, αντί να κάνουμε πως δεν υπάρχουν και πως δεν έχουν καμία σημασιά. Όλα εκείνα τα συγκροτήματα πιτσιρικάδων που παίζουν ελληνική παραδοσιακή μουσική. Μίας εξαιρετικής μουσικής που στο αποκορύφωμά της μπορεί να προκαλέσει ρίγη έκστασης και πόνου. Τίποτα πιο σπουδαίο από το να προβάλλεις στο Κάβο Ντόρο με ένα κατάστρωμα να σιγοψιθυρίζει "μες στου Αιγαίου τα νερά" συνοδεία από κανονάκι, λαούτο και νέι. Τα νέα παιδιά που επιστρέφουν στα χωριά τους και καλλιεργούνε τη γη, αντί να δηλώνουν παραίτηση κυνηγώντας το ελληνικό όνειρο μέσα από μια θέση στο δημόσιο. Και όλους εκείνους που αντί να το ξύνουν μερονυχτίς, ρωτάνε, μαθαίνουν και εφαρμόζουν τις τεχνικές των παλαιοτέρων, διατηρώντας όσο γίνεται ζωντανή, μία πάνσοφη παράδοση που σβύνει σιγά σιγά υπό το βάρος του πολιτισμού της τηλεόασης και της ταχύτητας, πέρνοντας μαζί της ότι πιο ωραίο έχει αναδείξει αυτή η χώρα.