νο2, περίεργα πράγματα, μωρά

αυτό είναι ένα πασχαλινό σχέδιο, δικό μου. Όπως βλέπουμε, κυριαρχεί το θέμα «πασχαλινό αυγό», ενώ το σχέδιο συμπληρώνεται επίσης με το μοτίβο της κότας με το 1 πόδι. Το μοτίβο αυτό είναι άκρως πρωτοποριακό, χώρια που μπορεί να θεωρηθεί και συμβολικό «κουτσών ημερών» (Μ. Πέμπτη, Μ. Παρασκευή, που επιτρέπεται να υπάρχεις τη μισή μέρα, σε αντίθεση με τις καλοκαιρινές μέρες που σε αφήνουν να υπάρχεις πρωί-βράδυ σερί). Πληροφοριακά, από το κουτσό προτιμάω να παίζω λάστιχο.

Ιδού ένα κάπως ένα κάπως θλιβερό θέμα: όλες οι φίλες μου εκτός από μία, θα συζητήσουν πού και πού το θέμα «μωρά». Η οικογένεια είναι ένας σοβαρός θεσμός και τώρα ζούμε μία κατεξοχήν οικογενειακή γιορτή. Εμένα πάντως η αδερφή μου είναι 3,5 ετών και τρώει τις κουβέρτες στο σπίτι από τα νεύρα της.

Στα μωρά χωράει όλη η αθωότητα και όλη η θλίψη του κόσμου. Βλέπεις μωρά στο δρόμο και λες «οοο ρε πούστη». Άλλες φορές τα βλέπεις και σκέφτεσαι τι ωραία που είναι να είσαι χαζό. Βλέπεις ανθρώπους που θεωρούν φυσιολογικό το να κάνουν παιδιά και σκέφτεσαι πώς το σκέφτονται.

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων που θέλουν να κάνουν παιδιά. Υπάρχουν αυτοί που τα θεωρούν «προορισμό» του ανθρώπου. Υπάρχουν αυτοί που τα βλέπουν ως προέκταση του εαυτού τους (ναρκισσιστική θεώρηση), άλλοι που βαριούνται και δεν έχουν τι άλλο να κάνουν, έτεροι που πιστεύουν ότι η «οικογένεια» είναι το επιστέγασμα των προσπαθειών για την απόκτηση κοινωνικού στάτους, μερικοί που ερωτεύονται σφοδρά και επιθυμούν το αντίγραφο του γκόμενού τους σε σμίκρυνση και γενικά πολλές ακόμα κατηγορίες επίδοξων πατεράδων και μανάδων.

Δε βλέπω και πολλούς να σέβονται τη ζωή τους και να αισθάνονται τόσο υπεύθυνοι για αυτήν, ώστε να το σκέφτονται 2 φορές πριν πάρουν την ευθύνη μιας νέας. Οι περισσότερες περιπτώσεις, ειδικά μετά τα 30, είναι άτομα που λένε «τι άλλο, τι άλλο?», με την ίδια λογική που εξαντλεί κανείς όλες τις συνταγές και αναρωτιέται «τι σκατά θα μαγειρέψω πάλι σήμερα». Οι λίγες περιπτώσεις που εμένα τουλάχιστον μου φαίνονται νορμάλ, είναι

α. οι θρησκευόμενοι άνθρωποι, που θεωρούν τα παιδιά «δώρο Θεού» και αφοσιώνονται στην οικογένειά τους με δημοσιοϋπαλληλική συνέπεια, δημιουργώντας έτσι ένα χαμογελαστά τυπικό περιβάλλον.

β. οι πρακτικοί τζογαδόροι που αντιλαμβάνονται τη ζωή σαν παιχνίδι και λένε «είναι ωραία», ας κάνω το παιδί και θα βρει κι αυτό το δρόμο του. Αυτούς δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις εύκολα, γιατί μέσα στην ορμή τους, τουλάχιστον είναι σίγουροι ότι αυτό που ζουν, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον. Κληροδοτούν στο παιδί τους την άποψή τους για το ρίσκο κι ό,τι βγει.

Σίγουρα ο καθένας βρίσκει ένα εκατομμύριο λόγους για να αναπαραχθεί και καλά κάνει και τους βρίσκει. Αλίμονο αν σκεφτόμασταν όλοι με το ίδιο κεφάλι, αλίμονο αν θέλαμε τα ίδια πράγματα. Αλίμονο μάλιστα αν σκεφτόμασταν συνέχεια τα ίδια και δεν αλλάζαμε από εποχή σε εποχή. Αλλά αυτή η λογική του «να κάνουμε και κανένα παιδί (ας σταθώ στα πόδια μου-να βρω μία δουλίτσα)» προδίδει τόση ανωριμότητα, όση μπορεί να διακρίνει κανείς και στο μοτίβο του υπερκινητικού που τα βλέπει όλα κουλ και χίππικα και το παιδί του λουλουδάκι. Εγώ νομίζω ότι κανένα από τα 2 αυτά ακραία μοντέλα δεν αφήνει χώρο για το ουσιαστικό ερώτημα: «είναι πράγματι τόσο ωραία, ώστε να θες να τα δει και κάποιος καινούργιος? (το μωρό εν προκειμένω)». Σε δίλημματα του τύπου «μικροαστισμός ή μποεμισμός (με παιδιά)», η απάντηση είναι «τίποτα απ’ τα 2: ζωή κοντά στο Θεό». Διότι μόνο ο Θεός σώζει, μόνο ο Θεός είναι η αλήθεια, μόνο ο Θεός επιτρέπει την ουσιαστική ελευθερία, επειδή ξέρει από πριν, ότι γενικά πλάκα κάνει.

πάντως, μη σνομπάρουμε τις οικογενειακές γιορτές.