The art of listening less

Σε μια στιγμή γλυκιάς καταθλιψούλας,
ακούγοντας διάφορα πράγματα απο την Ισλανδία
ελαφρά ακουσμένος,
έχοντας μόλις γυρίσει απο 8ήμερη ιταλικού στυλ οτι-να-ναι περιοδεία η οποία τόσο επάξια δικαιολόγησε τον τίτλο της ώστε ανάγκασε την κατα τα άλλα ήρεμη Iosifina για μια βδομάδα να αυτο-αποκαλείται Patty Smith και να βολοδέρνει με ένα μπουκάλι whiskey στα backstage κακοφήμων φεστιβάλ,
λιγο πρίν την αναπόφευκτη επιστοφή μου στο εργασιακό μου περιβάλλον η οποία τόσο αβίαστα μου προκαλεί ένα ανεπαίσθητο στράβωμα του στυλ "προχθές τα σπαγα μπροστά σε 600 άτομα που δεν με είχανε ξαναδεί στην ζωή τους και αύριο θα προσποιούμαι οτι με ενδιαφέρει η δουλεία μου"
πήρα την απόφαση να τα αφήσω όλα για λίγο στην άκρη και να γράψω λίγο.

Η μουσική είναι μια παράξενη υπόθεση, για παράδειγμα ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει μεσα μου αν οι φυσικοί νόμοι επαρκούν για να περιγράψουν την μαγεία της, σιγά σιγά όμως νομίζω πως χάνουμε το χάρισμα μας να ακούμε και να καταλαβαίνουμε την μουσική που μας περιβάλλει, δεν λέω πως δεν ακούμε μουσική αλλά οτι έχουμε σταματήσει να μετατρέπουμε μια ακρόαση σε εμπειρία. Όπως σε οποιοδήποτε φυσικό σύστημα η εντροπία αντιμάχεται της δυνατότητας εξαγωγής χρήσιμής πληροφορίας έτσι και το μυαλό μας αντιμετωπίζει παρόμοιες δυσκολίες πλέον. Υπάρχει απλά πάρα πολυ μουσική για να την βάλουμε στο μυαλό μας για να την καταλάβουμε πραγματικά, για να θυμόμαστε την αίσθηση της, τον ήχο της, την μοναδικότητά της. Οι πιο πολλοί άνθρωποι που ξέρω γνωρίζουν απίστευτα περισσότερους δίσκους, καλλιτέχνες, φάσεις, εταιρίες, χρονολογίες, κομμάτια. Σε μια φάση της ζωής μου είχα σχεδόν βαρεθεί να απαντώ καταφατικά στην ερώτηση " μα καλά είναι δυνατόν να μην έχεις ξαναακούσει αυτό τον δίσκο, που πας ρε??????" , αναρωτιώμουν μήπως μου συμβαίνει κάτι γιατί δεν μπορούσα να αντιληφθώ πως γίνεται όλοι να έχουν ακούσει τόσα διαφορετικά πράγματα και εγω όχι.
Και σιγά σιγά μπήκαν σκέψεις στο μυαλό μου,
θα επάνελθω στον εγκέφαλο λέγοντας πως οι ικανότητες του όσο εκπληκτικές και αν είναι, ταυτόχρονα είναι αναμφίβολα πεπερασμένες και θα τολμούσα να προσθέσω πως αυτό είναι ιδιαιτέρως εμφανές στις θερμοκρασίες που επικρατούν στην χώρα μας ( ενα κρύο αστείο, μόνο για φυσικούς, παραδέχομαι) αλλά η αλήθεια είναι πως όλοι έχουμε όρια, τα οποία ελάχιστοι υπερβάινουν. Το να έχεις στην κατοχή σου μια συλλογή 100GB με mp3 δεν λέει τίποτα αφού μόνο για να κάνεις ενα πέρασμα και να δεις τι έχεις θέλεις άπειρες ώρες ενω δεν δημιουργείς εμπειρίες, νευρώνες στον εγκέφαλο απλά εγκυκλοπαιδική γνώση. Μπαίνοντας σε ένα mode μεταμοντέρνου cyborg αναπτύσσοντας δεξιοτεχνίες αφαιρετικής κριτικής και συγκριτικής σκέψης που θα ζήλευε και η πιο ανεπτυγμένη μηχανή αναζήτησης μπορείς με σχετική άνεση να δομήσεις τον χάρτη της συλλογής σου, να κατηγοριοποιήσεις να εκτιμήσεις αλλά δύσκολα να νιώσεις. Η ευκολία που προσφέρει το να είσαι ένα κλικ μακρια απο το επόμενο κομμάτι ή χειρότερα απο το επόμενο μέρος του ίδιου κομματιού, αφαιρεί την γραμμικότητα που είναι τόσο αναγκαία για να ξεδιπλωθεί το όραμα ενός μουσικού και οδηγεί πολλές φορές σε λάθος συμπεράσματα. Προσωπικά εγώ αδυνατώ πραγματικά να ακούσω πάνω απο 10 album τον χρόνο και παράλληλα αδυνατώ να κατανοήσω τους ανθρώπους που ακούν 10 την ημέρα και μετά γράφουν για αυτά λες και τα έχουν κάνει κτήμα τους.
Η ουσία της φάσης είναι πως περισσότερα θα καταλάβεις για την μουσική ακούγωντας εναν καλό δισκό ξανα και ξανά και ξανά παρά 250 album σε fast forward. Ένα μουσικό κομμάτι είναι ένα επίπεδο το οποίο παράλληλα είναι πολυδιάστατο, το κάθε μέρος είναι μια τέτοια διάσταση, ο χώρος στον οποίο τοποθετείται το κάθε μέρος είναι μια επιπλέον διάσταση και ο τρόπος που αλληλεπιδρά με τα υπόλοιπα μέρη είναι και αυτό μια διάσταση, αλλά οι περισσότεροι απο μας προτιμούμε την ανάγνωση του πρώτου επιπέδου και χάνουμε την μαγεία του πως δημιουργήθηκε αυτό που ακούμε. Είναι σαν να σου σερβίρουν μια σαλάτα και να αδυνατείς να διαχωρίσεις γευστικά την τομάτα απο την ρόκα, να βλέπεις απλά μια σαλάτα.
Περισσότερο απ'ολα είναι το θέμα της εμπειρίας, τότε μόνο έχει νόημα η μουσική, δεν είναι ένα πίνακας κρεμασμένος σε ένα τοίχο αλλά μια ζωντανή οντότητα που αλληλεπιδρά με το περιβάλλον, μόνο τότε εντυπώνεται μέσα σου, όπως μια μυρωδιά που δεν μπορεί να φύγει απο την σκέψη σου, για αυτό και μερικά album ποτέ δεν θα ξεχαστούν, γιατί σε συνόδευαν, σε οδηγούσαν, όπως για παράδειγμα το να οδηγείς μόνος σου στην εξοχή μέσα σε μια κατασκότεινη καταιγίδα και να ακούς το Happiness του Sebastien Schuller, να φλερτάρεις με Nick Drake, να γαμιέσαι αργόσυρτα σε ένα κοκκινο δωμάτιο με το Come From Heaven των Alpha, να αποκοιμιέσαι μακρυά απο την αγαπημένη σου με την συνοδεία του Μεγάλου Ερωτικού του Χατζιδάκη, να αποσύρεσαι απο την πραγματικότητα με το Thousand Leaves των Sonic Youth, να επανέρχεσαι στην πραγματικότητα με περιέργως οξυμένη διάυγεια μετα απο 7 ώρες Techno λίγο πριν βυθιστείς για πάντα στην άβυσσο ακούγωντας Telefon Tel Aviv - Fahrenheit Fair Enough, να φρικάρεις και να περιφέρεσαι σε άγνωστους δρόμους με άγνωστους ανθρώπους με άγνωστο προορισμό με το Vespertine της Bjork, να ενηλικιωθείς με OK Computer, να πλαντάξεις στο κλάμα δίχως αύριο με το Stalemate των motorphycho, να αναπολείς με το Devendra Banhart - Smokey Rolls down Thunder canyon, να βγάζεις τα εσώψυχα σου με NYC Ghosts and Flowers, να χορεύεις μαστουρωμένος με Pink Floyd Ummagumma, να μείνεις μαλάκας με το the Rip απο Portishead, να υπνωτιστείς και να θεραπευσεις την ψυχή σου με το Variations on the Canon in D Major του Brian Eno.
Η τέχνη της ακρόασης είναι να ακούς λιγότερα.