Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτυ σου...

Το μοναδικό αυτό σε έμπνευση τραγούδι, άσμα της θρυλικής δεκαετίας του ’80, σήμα κατατεθέν μίας ξεχωριστής φωνής του ελληνικού και παγκοσμίου πενταγράμμου, της Ελένης Δήμου, έρχεται πάλι στο μυαλό μου...αυτό το ταξίδι είναι πραγματικά για πάρτυ σου...αλλιώς δεν θα υπήρχε λόγος να ξημερωβραδιάσω στη Σόφια περιμένοντας το αεροπλάνο που δεν έρχεται, που δεν πετάει, που αργεί, που...που...που...

5 μέρες τώρα στη Βουλγαρία την γύρισα τα ανάποδα και μόνο στο Κότελ έχει λιακάδα. Βόρεια, νότια, κεντρικά, στα βουνά και στις μεγάλες πεδιάδες, παντού ομίχλη. Τα αυτοκίνητα κινούνται αργά και τα αεροπλάνα δεν πετούν. 5 μέρες τώρα. Σε ένα σπάσιμο του καιρού φαίνεται τελικά ότι είμαι τυχερός και αντί να ματαιωθεί η πτήση, θα πετάξει, αλλά θα αργήσει για 3:30 ώρες.

Τελικά το ταξίδι μπορεί να μην το ετοιμάζω και μόνο για πάρτυ σου. Αν δεν ήθελα να τα κάνω αυτά τα ταξίδια, θα είχα βρει μία δουλίτσα εις τας Αθήνας, μία γκομενίτσα στο Παγκράτι, σπίτι, διασκέδαση, κανά τριήμερο, το καλοκαίρι η απαραίτητη βόλτα στα ελληνικά νησιά, μετά σπίτι, δουλειά, διασκέδαση...τη ζωή τη διαλέγεις, και με τον ίδιο τρόπο τα ταξίδια που θα κάνεις, πόσο μικρά ή μεγάλα θα είναι, εγκεφαλικά ή σωματικά, του εσωτερικού ή εξωτερικού, με παρέα ή μόνος, με καλοπέραση ή ταλαιπωρίες, VIP ή package, με λεφτά ή δίχως, for business or pleasure...

Αυτή τη φορά είχε και τα δύο...κάθε φορά να έχει και τα δύο...θα το πάρω ευχαριστώ...να το αφήσετε και να μου βάλετε ένα κιλό φέτα...Βουλγαρίας...και δώρο σπιτική ρακί θανατηφόρα...

Ναι αυτή τη φορά είχε και τα δύο...και η διασκέδαση στη Βουλγαρία έχει τα καλά της...ως σλάβοι...ξέρουν να μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό...και δεν θες τρεις μήνες μαρτύριο και αναμονή, μέχρι να καταλάβει το τρελό μωρό, που θα πάει το πράγμα και πόσο «σοβαρή» θα είναι η σχέση μας...κλπ κλπ κλπ...ρε άι...στο ψητό...σε θέλω...με θέλεις...και αύριο μέρα είναι σίγουρα...αλλά ούτε ξέρουμε αν θα ξημερώσει...ούτε που θα ξημερώσει...

Αμέ...σλαβική φιλοσοφία και σλαβικά κολαράκια...προσεχώς βουλγάρες...σε πακέτο...με τυρί και πατάτες...και η κόκα κόλα δώρο...

Είμαι άυπνος...μάλλον για αυτό το λόγο και ο ιδιαίτερος τόνος...είναι και το free wireless internet του αεροδρομίου, που παρά την αναμονή, μας σκοτώνει εύκολα αυτές τις ώρες, και μας νικά την αϋπνία...η αναμονή σε γεμίζει με ιδέες...και βλακείες...ειδικά όταν η αναμονή είναι χωρίς ύπνο...

Φιλιά πολλά...αύριο ο τρελός passangeros θα αναφέρει πώς είναι ο καιρός στη Ρώμη...ελπίζουμε δίχως ομίχλη...