η ελληνική ομάδα του Παναθηναϊκού κατεβαίνει στο γήπεδο με τον Γκαλίνοβιτς, Σέριτς...

Τι νόημα έχει να είσαι Έλληνας μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, όπου τα κράτη, αλλά και τα έθνη, από μόνα τους έχουν ήδη υπογράψει την ημερομηνία λήξης τους; Τί νόημα έχει να κοιτάς προς τα πίσω, όταν το μέλλον έχει ήδη φύγει προς τα μπροστά; Τί νόημα έχει να υποστηρίζεις ότι είσαι Έλληνας, όταν η εθνικότητα δεν ορίζεται; Τί νόημα έχει το αν θα δηλώσεις ότι είσαι Έλληνας, όταν έθνη “γεννιούνται και πεθαίνουν” από την αρχή της ιστορίας και αυτό θα συνεχίσει να γίνεται; Τί νόημα έχει να ζεις, αν δεν είσαι ΑΕΚτζής;
Δεν είμαι ανθέλληνας, δεν είμαι μισέλληνας, δεν είμαι κάτι πέρα από Έλληνας, δεν είμαι όμως και Έλληνας. Είμαι κάτι από Έλληνας και κάτι από μη-Έλληνας. Εξαρτάται ποιός και πως θα ορίσει το Έλληνας...αν Έλληνας είναι οι ιδέες του Καστοριάδη, τότε είμαι Έλληνας...αν Έλληνας είναι οι ιδέες του Χριστόδουλου, τότε δεν είμαι καθόλου Έλληνας...αν είναι το ατόφιο και μοναχικά μοναδικό αρχαιοελληνικό πνεύμα, τότε ίσως και να είμαι Έλληνας...αν είναι το Βυζάντιο, τότε μάλλον δεν είμαι...αν είναι ο κοτζαμπάσης του χωριού, τότε δεν είμαι...και αν είναι όλοι όσοι προσπαθούν να κρατήσουν με στοργή το απέραντο γαλάζιο, τότε είμαι...αν Έλληνας είναι μόνο ο ελληνοαμερικάνος, τότε δεν είμαι...αν είναι Έλληνας και ο ελληνοαλβανός, τότε είμαι...
Κάποτε συγχυζόμουν με τους φίλους μου, που με αποκαλούσαν Άγγλο...όχι γιατί ήθελα να είμαι Έλληνας ή δεν ήθελα να είμαι Άγγλος, αλλά γιατί δεν ήθελα να μου βάζουν ταμπέλες... πως μπορώ να πως ότι είμαι μόνο Έλληνας όταν μιλώ με θαυμασμό για τα αμπέλια της Χιλής, τα βουνά της Βουλγαρίας, τις ουρές της Αγγλίας, τους Μαοιστές του Νεπάλ;
Είμαι ότι δηλωσω...Είμαι αυτό που περνά από μπροστά μου κάθε μέρα...είμαι ο Έλληνας...ο Ιταλός...ο Γιώργος...ο μανάβης...ο με σβήνεις...το άπλυτο αυτοκίνητο...το φανάρι που με πιάνει πάντα με κόκκινο...η βιολογική ελιά...η παράνομα αποσταγμένη ρακί...