ΔIAΛEIMMA AΠΟ TIΣ ΔIAΦΗΜΙΣΕΙΣ

Όταν κάνεις παρέα με ωραίους ανθρώπους μαθαίνεις ωραία πράγματα.. Ο Καζαντζάκης, λέει, είχε πει πώς ένας άνθρωπος για να αφήσει πραγματικά το στίγμα του σε αυτή τη Γη, πρέπει να φυτέψει ένα δέντρο, να γράψει ένα βιβλίο και να κάνει ένα παιδί. Καθόλου κακή ιδέα ούτε το πρώτο (που είναι και επίκαιρο) ούτε το δεύτερο, το τρίτο τώρα.. παίζει.

Είναι θλιβερό να βρίσκεσαι με το μέρος της εξουσίας. Να ασκείς έλεγχο στο πλήθος και να το χλευάζεις για την πειθηνιότητά του. Έχω το μίζερο καθήκον να βρίσκομαι αυτή τη φορά στο πίσω μέρος του τραπεζιού, μέσα σ ενα μάταιο πανοπτικό περιβάλλον, που για κάποιο σχεδόν ακατανόητο λόγο επιμένει να φέρνει σβούρες γύρω από τον εαυτό του και να αυτοεπαινεύεται. Τα περιθώρια αντίδρασης είναι ελάχιστα όταν βρίσκεσαι, αλλά δεν είσαι, με τους κακούς και το μόνο που μένει είναι η συμμετοχική παρατήρηση, με την ελπίδα να παραμείνεις συνειδητός και να βελτιώσεις τη ματιά σου πάνω στο πώς και γιατί λειτουργούν τα πράγματα, με τον τρόπο που λειτουργούν.

Σκέφτομαι πολύ σοβαρά, όταν με το καλό έρθει εκείνη η ώρα, να τοποθετήσω την από πάνω φωτογραφία στο σαλόνι του σπιτιού μου grande σε διαστάσεις 3χ2 ίσως. David Bowey, Iggy Pop, Lou Reed στα καλύτερά τους. Ώραίοι τύποι αν και αδιαμφησβήτητα όλα τα λεφτά είναι η φάτσα στο background..

Ο τρόπος με τον οποίο η μουσική επηρεάζει το ύφος και τη συμπεριφορά της νεολαίας θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό θέμα μίας διδακτορικής διατριβής κάποιας ανθρωπιστικής επιστήμης. Λίγο rock n roll, λίγο punk, λίγο rave και να μαστε. Αμφιβάλλει κανείς, ότι η μεγαλύτερες επαναστάσεις του καιρού μας είχαν το δικό τους soundtrack που τις πυροδοτούσε ή μήπως οι επαναστάσεις πυροδοτήσαν τον έκάστοτε ήχο? Να γιατί χρειάζεται μία ωραία μελέτη. Λίγοι ξέρουν ότι η μουσική δεν ήταν απλά μία νέα μορφή επικοινωνίας. Ξεκίνησε ως μία μέθοδος προσέγγισης του Θείου. Μουσική: Μία νέα γλώσσα. Xορός: Μία νέα κίνηση. Διαφορετική από την ανθρώπινη. Θεία. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.

Η μαλακία του να βλέπεις το death proof με γκόμενες, είναι ότι αργά η γρήγορα θα αρχίσουν και εκείνες να καπνίζουν σα μπούστηδες, να φλυαρούν ασταμάτητα, να πίνουν τον άμπακα και να σου πρήζουν τα arxedia (media) να τους βρεις χόρτο. Το ωραίο είναι ότι θα δείτε μία φοβερή γυναίκα να χορεύει ένα φοβερό κομμάτι, μ ένα τρόπο που επαναπροσδιορίζει την έννοια του Ωραίου και δείχνει τα πράγματα όπως θα έπρεπε να είναι.

Anyway, το θέμα είναι ότι πλησιάζει ο 15Αύγουστος, η πραγματική εθνική εορτή των Ελλήνων. Το αν η Αθήνα είναι όμορφη αυτή την εποχή είναι (άλλο ένα) κλισέ παραμύθι, το οποίο πρέπει κάποια στιγμή να πάψουμε να διηγούμαστε. Για πρώτη φορά μες στη διάρκεια του χρόνου οι Έλληνες απελευθερώνονται από τα δεσμά της εργασίας τους. Η λέξη "απόδραση" που χρησιμοποιείται κατά κόρον δεν είναι τυχαία. Η πλάκα είναι ότι αυτοί που μείναν πίσω, είναι είτε οι πλέον ελεύθεροι είτε οι πλέον σκλαβωμένοι.