ΠΥΡ KAI KINHΣΗ

Κάποιες χρησιμοποιούν τις σκάλες του μετρό αντί για τις κυλιόμενες θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο πράττουν κάτι το επαναστατικό. Είναι όμως έτσι? Η απάντηση είναι προφανώς όχι, διότι η έννοια του επαναστατικού δεν βρίσκεται πλέον στην έννοια της κίνησης (σε οποιαδήποτε μορφή της) αλλά σε αυτή της ακινησίας. Συνεχίζοντας την προσπάθεια διάχυσης της νέας θεωρίας της "Μεγάλης παύσης" στις μάζες, οφείλουμε να δώσουμε ένα τεράστιο ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ σε όλους αυτούς που εμπνεύστηκαν και πραγματοποίησαν την έκθεση στίχων+ art του Εγγονόπουλου στος χώρους του μετρό. Από μικρός διαλογιζόμουν στο Μετρό. Είναι απίστευτη η δυναμική και η ομορφιά της ποίησης, ίσως μία αρκετά παραμελημένη έκφανση λογοτεχνίας, που ύστερα όμως από φάσεις σαν την παραπάνω επανέρχονται δυναμικά στο προσκήνιο δίνοντας μια γερή γροθιά στη ρουτίνα του βλέμματος και της σκέψης. Το τριολέ ΈΡΩΤΑΣ ΠΟΙΗΣΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ μπαίνει ξανά στη ζωή μου. Στα τρένα παίζει φάση τώρα και αυτό το συνειδητοποίησα σε ένα ψυχεδελικό δρομολόγιο Αθήνα Κόρινθο, όπου για να περάσει η ώρα τσίμπησα από το διπλανό μου τα άπαντα του Σολωμού. Τι γραφή!!!! Κάποιοι κάποτε αναρωτιότουσαν κατά πόσο είναι ηθικό οι άλλοι να κάνουν ηρωική έξοδο και αυτός να γράφει από απέναντι για το νεαρό Απρίλη και τη μάνα που λαλεί πουλί.. Υπάρχουν άκόμα αυτοί οι τύποι? Και αν ναι τι θέλουν από εμάς? Η εξέγερση είναι εσωτερική, η μάχη είναι αλλού και η πολιτική είναι τώρα για τον πούτσο πιο πολύ από ποτέ..

Το ζητούμενο είναι στην κίνηση και στον τρόπο με τον οποίο "στεκόμαστε" (λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα) μπροστά από τα τσιτάτα του Εγγονόπουλου, (χα χα ο οποίος λέει σε θεατρικά της εποχής σατιριζόταν ως "δισεγγονόπουλος"). Η όλη εικόνα-νόημα-αυτό που θέλω να πω, συνοψίζεται στο "2" και στον τρόπο με τον οποίο ο... ξέχασα το όνομά του, παρουσιάζει την προσπάθεια 2 ανθρώπων να ανάψει ο ένας το τσιγάρο του άλλου. Έτσι κινούμαστε πλέον. Πάνω σε ένα κυλιόμενο ιμάντα, που όταν δεν είναι κάτω από τα πόδια μας είναι μέσα στο μυαλό μας. Θέλω κάποια στιγμή, να φτάσω στο σημείο να κάνω στοπ μπροστά από τις αφισάρες του Εγγονόπουλου και να αράζω διαβάζοντας την ποίησή του. Αυτός είναι ένας ωραίος στόχος.. Πραγματικά δε θυμάμαι το σκηνοθέτη του 2. Αισθάνομαι ντροπή.

Αυτά και άλλα πολλά εμπεριέχονται στη νέα μεγάλη θεωρία της "Μεγάλης Πάυσης", που δεν έχει καμία σχέση με το δικαίωμα στην τεμπελιά. Είνα άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Στο σημείο αυτό θα ήθαλα να σας παρακαλέσω, να μου δώσετε ιδέες για βιβλία λογοτεχνίας που θα μπορούσα να διαβάσω όσο καιρό το ξύνω στο στρατό, υπηρετώντας όπως πολύ ωραία το είχε πει κάποτε ο κιθαρίστας των misuse, σε ένα πολύ περίεργο live, την "μητριά πατρίδα". Προσοχή όχι πολύ φιλοσοφικά όχι πολύ ερωτικά, όχι Τομ Ρομπινς οχι "Οι πύλες της Φωτιάς" που το διαβάζω τώρα (ξέρω ξέρω κράξιμο). Για αντάλλαγμα σας προσφέρω μια ωραία γραμμή, που διάβασα στο Χριστό που ξανασταυρώνεται του (μεγάλου) Καζατζάκη "Ο Γρηγόρης εγρηγόρει κι ο Μελέτης εμελέτα, του την πήρε ο Γρηγόρης του Μελέτη τη γυναίκα". Απλά μπροστά παντού..

Εν κατακλείδη θα ήθελα να παρακαλέσω όλους όσους γράφουν δημοσίως και ειδικά αυτούς που είναι και φιλαράκια μας, να σταματήσουν να χρησιμοποιούν φράσεις όπως "value for money", "talk of the town" και άλλη μια που την ξέχασα. Αν το ξανακάνουν πραγματικά θα προσευχηθώ να περάσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην κρεαταγορά χωρίς καθόλου αντιλιακό..

*Παπαϊωάννου.... ΚΛΙΚ*