EΓΩ KAI O ΠΡOEΔΡΟΣ TΩΝ ΛΗΣTEYΘΕΝΤΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ

Χε χε σήμερα ήρθαν 2 παιδάκια και μου είπαν τα κάλαντα. Είχαν ξυρισμένα κεφάλια και παντελόνια όλο μπαλώματα. Η μητέρα μου, παραδοσιακός άνθρωπος, πάντοτε για αυτές τις περιπτώσεις αφήνει στο σύνθετο ένα δίσκο φρεσκοψημένα μπισκότα και μπόλικα ψιλά. Έβαλα από μια σταγόνα LSD σε δύο μπισκότα και τα πρόσφερα σε αυτα τα παιδάκια που ήρθαν το πρωί να μου πούνε τα κάλαντα. Μαζί τους έδωσα και δέκα ευρώ, γιατί τα είπαν και τα είπαν καλά..
Φαντάζομαι τώρα αυτά τα πιτσιρίκια, μία ώρα αφού μου χτυπήσαν το κουδούνι να περιφέρονται χαωμένα στους δαιδαλώδους διαδρόμους κάποιας πολυκατοικίας έτοιμης να τους καταβροχθίσει. Φαντάζομαι τον έναν (αυτόν που κρατούσε το ταμείο), να κοιτάει τρομαγμένος το σοβατισμένο πρόσωπο της γιαγιάς με το σάλι και να το βλέπει να γκρεμίζεται σιγά σιγά αποκαλύπτωντας στα συντρίμια του μια αποικία κόκκινων μυρμηγκιών. Σκέφτομαι τον άλλον (τον παράφωνο), να γατζώνει το βλέμμα του στο χρυσό της δόντι και να αντιλαμβάνεται μία απαλή κιτρινωπή απόχρωση στο χώρο, τραγουδώντας αντί για τα κάλαντα το "Foxy Lady" και να φοράει μπαντάνα. Βλέπω τους δύο πιτσιρικάδες να κοιτάζονται μεταξύ τους, να ξεραίνονται στα γέλια και να το βάζουν στα πόδια ουρλιάζοντας χτυπώντας τα κουδούνια δεξιά κι αριστερά.
Ελπίζω κάποια στιγμή οι δύο αυτοί πιτσιρικάδες να βρούνε το δρόμο τους, να αποκτήσουν ένα όνειρο και να επιδιώξουν να το πραγματοποιήσουν και ποιος ξέρει... μετά από 30 χρόνια μπορει να θυμούνται εκείνον τον αγουροξυπνημένο κοντό με τα χοντρά γιαλιά και τα άσπρα παπούτσια, που τους πρόσφερε κουλουράκι και 10 ευρώ στα κάλαντα των φώτων και να χαμογελάνε με νόημα..

Με βάλαν σε σκέψεις εκείνα τα πιτσιρίκια. Γιατί ήρθαν μόνο αυτά? Που ήταν τα υπόλοιπα? Κοινωνιολογική μου έρευνα σε χωριό της Ελλάδας σε συνδιασμό με την πολύτιμη προσωπική μου εμπειρία, προσδώσαν στα κάλαντα μία εικόνα παιδικής γιορτής του δρόμου, στην οποία εμπεριέχονται πολύτιμα συστατικά, από αυτά που συμβάλλουν στην σωστή ψυχική ανάπτυξη του ανθρώπου. Προετοιμασία, ντροπή, τρίγωνα, επιλογή συνκαλαντιστή, ομάδες, περιπλάνηση, , μελόντικες. Άγχος στην αρχή, ξεψάρωμα στο τέλος όταν πια το χρήμα έχει μαζευτεί, ευτυχία που και φέτος πετύχαμε την κυρία Άννα που μας δίνει στάνταρ χιλιάρικο, όπως και η θεία η Αμαλία και φυσικά τα επικά ντου στο καφενείο εκεί γύρω στη μία, για να τα αρπάξουμε ακόμα πιο χοντρά από τους Κρητικούς παππούδες.
Απληστία/ δώρα/ συσίτια για τους φτωχούς. Τα παιδιά εκείνες τις μέρες πανυγηρίζανε και οι μεγάλοι έβλεπαν ένα σημάδι φωτός στη νύχτα του Δεκεμβρίου που μεγάλωνε και κρύωνε. Σήμερα, όπως και τα χριστούγεννα, μου χτυπήσανε την πόρτα για να μου πούνε τα κάλαντα μία φορά :( Είναι κρίμα το όμορφο αυτό έθιμο να χαθεί, επείδη ο παπάρας ο Ευαγγελάτος, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, είχε τη φαεινή ιδέα να παίξει πρώτο θέμα με ασπρόμαυτο φόντο και υπόκρουση Black Sabbath, τις ληστείες στα πιτσιρίκια της γειτονιάς. Και να το συζητάει στη συνέχεια για 20 λεπτά στα παράθυρα με 8 τύπους, ο ένας εκ των οποίων είναι κτηνίατρος και ο άλλον ο πρόεδρος ληστευθέντων!!!

Anyway, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι γαμώτο ότι δεν έχω δει τον "Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη", αν και αναφέρω τον Tim Barton ως τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη. Επίσης δεν έχω δει την "Oδύσσεια του διαστήματος".Μόλις τώρα σκέφτηκα, ότι αν και σιχαίνομαι οτιδήποτε σε star wars και science fiction, χαλαρά θα έβλεπα στη φάση που είμαι ένα "Star trek". Παρόλαυτα έχω δει το "Samsara" (καλούτσικο) και το "Lucky people center" το οποίο παρεπιμτόντως αν το έχει κανένας ας μας κάνει ένα copy σα χριστουγεννιάτικο δώρο φάση, γιατί ο Pause το ψάχνει α-πε-γνω-σμε-να. Επίσης έχω δει ολόκληρο το "Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες το 3", μέσα από μία κλειδαρότρυπα, γιατί τα αδέλφια μου μου απαγόρευσαν να το δω επειδή ήμουν πολύ μικρός!

Φιλιά σε όλους
yo
Zήτω οι Φώτηδες!!