Re_8bit_BOOT

ΟΡΚΟΣ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ ΔΟΓΜΑΤΟΣ 95

"Ορκίζομαι να συμμορφωθώ με τους παρακάτω διατυπωμένους και επικυρωμένους από το Dogme 95 κανόνες:

1. Το γύρισμα πρέπει να γίνεται επί τόπου χωρίς αξεσουάρ και ντεκόρ (αν η ιστορία του φιλμ απαιτεί τη χρήση κάποιου ιδιαίτερου αξεσουάρ, επιλέγεται τόπος γυρίσματος όπου αυτό είναι παρόν).
2. Κανένας ήχος δεν πρέπει ποτέ να δημιουργείται ξεχωριστά από τις εικόνες και το αντίστροφο (Καμία μουσική δεν πρέπει να χρησιμοποιείται εκτός και αν παίζεται κατά τη διάρκεια του γυρίσματος της σκηνής).
3. H κάμερα πρέπει να φέρεται στο χέρι. Επιτρέπεται κάθε πιθανή κίνηση ή μη-κίνηση με την κάμερα στο χέρι. (Η ταινία δεν πρέπει να διαδραματίζεται εκεί που βρίσκεται η κάμερα, το γύρισμα πρέπει να γίνεται εκεί που διαδραματίζεται το φιλμ).
4. Η ταινία πρέπει να είναι έγχρωμη. Κανένας ειδικός φωτισμός δεν επιτρέπεται. (Αν δεν υπάρχει αρκετός φωτισμός η σκηνή είτε πρέπει να κοπεί ή να ενσωματωθεί μία απλή λάμπα στην κάμερα).
5. Κάθε οπτική επεξεργασία ή φιλτράρισμα απαγορεύεται.
6. Η ταινία δεν πρέπει να περιλαμβάνει επιφανειακή δράση. (Οι φόνοι, τα όπλα κ.τ.λ. δεν πρέπει να εμφανίζονται).
7. Οι χρονικές και γεωγραφικές απομακρύνσεις απαγορεύονται. (Το φιλμ πρέπει να διαδραματίζεται εδώ και τώρα).
8. Οι θεματικές ταινίες δεν γίνονται αποδεκτές.
9. Οι διαστάσεις του φιλμ πρέπει να είναι τα 35mm του ακαδημαϊκού φορμάτ.
10. Ο σκηνοθέτης δεν πρέπει να αναγράφεται στους τίτλους.

Επιπλέον ορκίζομαι να χαλιναγωγήσω ως σκηνοθέτης την προσωπική μου αρέσκεια. Δεν είμαι πια ένας καλλιτέχνης. Ορκίζομαι να αποφεύγω την δημιουργία ενός "έργου", καθώς θεωρώ τη στιγμή πιο σημαντική από το σύνολο. Ο υπέρτατος σκοπός μου είναι να εκμαιεύσω την αλήθεια από τους χαρακτήρες και τις σκηνές μου. Ορκίζομαι να το πράξω με κάθε διαθέσιμο μέσο και θυσιάζοντας την προσωπική μου αρέσκεια και κάθε αισθητική θεώρηση.

Και έτσι δίνω τον ΟΡΚΟ ΤΗΣ ΑΓΝΌΤΗΤΑΣ."

Κοπεγχάγη, Δευτέρα 13 Μαρτίου 1995



Νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουν πως κάθε τέτοιου είδους δόγματα είναι απλά δυσλειτουργικά. Οι τόσο αυστηρά διατυπωμένοι κανόνες είναι σίγουρο πως ή θα σπάσουν ή χειρότερα θα περιορίσουν τις παρεκλίσεις και τις μη-γραμμικότητες του κάθε ''πιστου''. Στα 10++ χρόνια του δόγματος όπως ήταν φυσικό οι αιρέσεις τα έχουν γαμήσει όλα και έτσι έπρεπε να συμβεί. Τελικά όμως όποτε έχω δει μια ταινία δόγματος όλοι αυτοί οι κανόνες φαίνεται με ένα μαγικό τρόπο να βγάζουν στο φιλμ μια τόσο μεγάλη δυναμική που δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Ξαφνικά ο άνθρωπος γίνεται ξανά το επίκεντρο και το συναίσθημα οργιάζει μέσα στην απλότητα και την αγνότητα αυτών των περιορισμών. Τελικά δεν μπορω να εξηγήσω το γιατί αλλά αυτή η οξύμορη φύση του δόγματος είναι άκρως ελκυστική, απο την μια η απαξίωση για κάθε είδους νόρμες και απο την άλλη το καθαρό συναίσθημα που αυτές παράγουν με έχουν μπερδέψει. Μήπως πρέπει και εγώ να δώσω κάνα όρκο αγνότητας για να χαλαρώσω λίγο??????????????????