o Psarras άργησε μια μέρα

(bonus Track)

Κάθε φορά που μπαίνει το φθινόπωρο μου έρχεται στο μυαλό εκείνος ο Οκτώβρης στο νησί. Ο psarras ειχε φάει το κόλλημα της ζωής του με τη φωτιά που έφτιαχνε , πράγμα πολύ λογικό. Ο ίδιος ισχυρίζεται οτι λίγα λεπτά πιο πρίν είχε μια ενδιαφέρουσα επαφή με τη θάλασσα. Αυτό βέβαια είναι ενα θέμα για το οποίο πρέπει να πούμε οτι τα πραγματικά γεγονότα , όταν βιώνονται ουσιαστικά (όπως στην περίπτωσή μας),πρέπει να μένουν μεταξύ ανθρώπου και θάλασσας και οτι εν πάσει περιπτώσει , αν υπάρχει ανάγκη να εκφραστούν τότε αυτό πρέπει να γίνεται υπονοώντας τα και όχι περιγράφοντάς τα , πράγμα αδύνατο ,όπως άλλωστε και το μαλλιαρό κατοικίδιο του θυρωρού στην είσοδο της πολυκατοικίας μια βροχερή κυριακή του Δεκεμβρίου δηλαδή 2 μήνες μετά.

Πίσω στην παραλία με τους καλά κρυμμένους πελεκάνους που τα βλέπουν όλα και μόλις μετά τον οργασμό των 50000 λευγών , ο psarras άρχισε να χοροπηδάει σα μαιμού , να αναβοσβύνει το φλάς της φωτογραφικής μηχανής στη μούρη του και να μου επιτίθεται χορεύοντας λαμπάντα. Του χαμογέλασα σα τυρί και κοίταξα βορειοδυτικά. Εκεί υπήρχε κάτι. Δε θέλησα ακόμα να το συγκεκριμενοποιήσω , πράγμα που μου προσέφερε μια ελαφριά αίσθηση ευεξίας και η προσοχή μου στράφηκε στο χαρούμενο καινούριο παιχνίδι που είχε ανακαλύψει ο φίλος μου. Στο φλάς της φωτογραφικής αποκαλυπτόταν η σκόνη ή οι αμοιβάδες ή το πλαγκτόν ή κάποιο πολύ παλιό βούτυρο αλλα με ευχάριστα παιχνιδιάρικη γεύση.Άρχισε να με απασχολεί και πάλι ο χώρος. Μια ματιά στο γεωφυσικό χάρτη της περιοχής θα μας έλυνε τις απορίες , αν είχαμε τέτοιες.

Άφησα τον psarra που τωρα είχε αρχίσει να μαζεύει πέτρες για να φτιάξει τζάκι για φωτιά και στάθηκα μεταξύ των ερειπίων ΒΔ και του φίλου μου που ήταν σαφέστατα ο τυχερός της βραδυάς : ξανανακάλυπτε την αρχέγονη εμπειρία του να ανεβαίνεις τα πολιτιστικά σκαλοπάτια κατασκευάζοντας τα ο ίδιος. Πρέπει να πούμε δε οτι ο χώρος επι του οποίου οικοδομ-ήθηκε/-είται/ (θα) –ηθεί αυτη η στριφτή σκάλα , δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα , με την ίδια έννοια που τέτοιο δεν είναι βέβαια και το ανθρώπινο DNA και η μαύρη τρύπα και το κυρήκειο του Ασκληπιού και οτιδήποτε στριφογυρνάει τελοςπάντων γύρω απο τον εαυτό του καταλήγοντας τελικά να μπορεί να κατανοηθεί μόνο σαν αυτό το πράγμα που στριφογυρνάει γύρω απο τον εαυτό του. Με αυτό τον τρόπο τα όντα αποκτάνε επιφάνεια η οποία χρησιμεύει στο να ακουμπάνε πάνω της την κούπα του εγώ. Γρήγορα όμως τώρα πίσω στην ερημική παραλία ΝΑ οπου ο psarras μιλάει με την πέτρα και η πέτρα προσπαθεί να τον πείσει να γίνει ο ψυχαναλυτής της.

Ο διάλογος κράτησε ώρες ή ίσως να κράτησε απλά όσο ενα σπίρτο. Η έλξη προς τα ερείπια ΒΔ ήταν έντονη. Με τραβούσε προς τα εκεί κάτι σκοτεινό και γοητευτικό , κάτι που μου προκαλούσε εναν ευχάριστο φόβο. Στην αρχή σκέφτηκα οτι ήταν ο Ντάρθ Βέντερ. Μετά σκέφτηκα οτι μπορεί να ήταν ο Ντάρθ Βέντερ με μπικίνι. Είχα μπερδευτεί. Αυτό που ένοιωθα δεν ήταν λογικό. Η λέξη τελικά που έψαχνα και δεν μπορούσα να βρώ ήταν το δέος. Συνειδητοποίησα ξαφνικά οτι έχω όλη την άνεση να πάω να συναντήσω το απροσδιόριστο και αόρατο αντικείμενο του δέους μου αλλα οτι το καθυστερώ για τον απλό λόγο οτι μου προκαλούσε ικανοποίηση η ιδέα οτι θα πάω εκεί και όχι το ίδιο το γεγονός.

Είπα λοιπόν , και εκεί θέλω να καταλήξω , οτι η έλξη δεν είναι τίποτε άλλο παρα η ιδέα του γεγονότος τετελεσμένου.

Ο psarras κοιμήθηκε με το κεφάλι μεσα στην άμμο σα στρουθοκαμηλος. Χρειάστηκε να τον ξεχώσω με τη βία , γιατι το κινητό του δεν είχε σήμα κάτω απο τη γή και δε το σήκωνε. Μου ζήτησε ευγενικά να μην κλέψω τα τεράστια αυγά που θα γεννούσε όσο θα είχε το κεφάλι στην άμμο και ξαναχώθηκε κάτω απο τη γή. Θαύμασα την προνοητικότητά του , διότι ήταν βέβαιο οτι σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα τα είχα κλέψει , και κοιμήθηκα μέσα σε μια μυρμηγκοφωλιά βρίζοντας απο μέσα μου τα εγωπαθή μυρμήγκια που δεν μου έκαναν καθόλου χώρο. Το επόμενο πρωί ο psarras με ξύπνησε και φύγαμε , όχι δηλαδή οτι το προηγούμενο βράδυ ήμασταν εκεί αλλα λέμε τώρα. Πήραμε το πλοίο ή το τρένο , δε θυμάμαι , και φτάσαμε αργά το απόγευμα στην Αμοργό.

Η Αμοργός , πέρα απο τις τεράστιες αράχνες που τυλίγουν τους περαστικούς στα γραφικά σοκάκια του νησιού , είναι γνωστη και για τις λέσχες πόκερ. Σε μια παρτίδα με ένα μεξικάνο και μια γιαγιά 90 χρονών χάσαμε περίπου 5000 ευρώ. Τα χρήματα όμως στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι υπαρκτό οποτε στα αρχίδια μας και εμάς , καληνυχτίσαμε το μεξικάνο που έστριβε πούρα με τον αφαλό του , φιλήσαμε τη γιαγιά που έστριβε πούρα με τον αφαλό του μεξικάνου και πήραμε τα βουνά. Για την ακρίβεια ο psarras πήρε τα βουνά. Εγώ πήρα τα πούπουλα βλαμμένων πουλιών που κουτουλάγανε συνέχεια μεταξύ τους.Ηταν μια δίκαιη μοιρασιά γιατι ο καθένας μας πήρε αυτό που αναλογούσε στη φύση του.
Ύστερα μεσολάβησαν γεγονότα , τα οποία είναι αδιανόητο να περιγραφούν για τον απλό λόγο οτι δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν , όπως ο καφές στο μπαλκόνι και το πετόν της γερουσίας του νησιού κάτω απο τα πόδια μας ή η επίσκεψή μου στην τουαλέτα στις 7 30 το πρωί. Σχετικά με αυτό , πρέπει εδώ να πούμε οτι τα πραγματικά γεγονότα , όταν βιώνονται ουσιαστικά (όπως στην περίπτωσή μας),πρέπει να μένουν μεταξύ ανθρώπου και τουαλέτας και οτι εν πάσει περιπτώσει , αν υπάρχει ανάγκη να εκφραστούν τότε αυτό πρέπει να γίνεται έχοντας πολύ χαρτί υγίειας και όχι περιγράφοντάς τα , πράγμα αδύνατο ,όπως άλλωστε και το μαλλιαρό κατοικίδιο του θυρωρού στην είσοδο της πολυκατοικίας μια βροχερή κυριακή του Δεκεμβρίου δηλαδή 2 μήνες μετά.

Δύο μήνες μετά , μια βροχερή κυριακή του Δεκεμβρίου , μπήκα στην είσοδο της πολυκατοικίας οπου καθόταν το μαλλιαρό κατοικίδιο του θυρωρού.

-Ο Psarras ? ρώτησα το μαλλιαρό κατοικίδιο. Εκείνο με κοίταξε με ενα τεράστιο χαμόγελο
- Ο Psarras (μου ειπε) άργησε μια μέρα.