Zepelin και τέρατα

• Ή πως σκάει μια τύπισσα απτό παρελθόν όταν απτό μπαλκόνι σου φαίνεται το Kala trava ki

Καλημέρα άδειο δωμάτιο. Ψάχνω το τηλέφωνο με απεγνωσμένες κινήσεις.

«Κάτω από το μαξιλάρι κοίταξες?»

«Μα ποιος μιλάει?».

Αγχωμένος έλεγχος-Κάτω από το μαξιλάρι κείτεται ανάσκελα το τηλέφωνο με σπασμένη οθόνη. Πώς βρέθηκε εκεί? Τι συνέβη χθες βράδυ? Πολλά ερωτήματα – ποτέ δε θα μάθω την απάντηση.

Ο ήλιος έξω είναι ζεστός, τα πουλάκια τιτιβίζουν, οι μέλισσες πετούν από άνθος σε άνθος και άλλες τέτοιες παραμυθένιες παιδιάστικες μαλακίες. Βγαίνω στο μπαλκόνι για λίγη ζεστασιά. Οι πατούσες μου απορροφούν τη ζέστη από το δάπεδο. Γλυκιά αίσθηση! Τι κρίμα που κρατάει μόνο 5 δευτερόλεπτα. Αρχίζω να αναρωτιέμαι πως θα περάσει η μέρα μου. Άλλα 5 δευτερόλεπτα περνούν κι έχω εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια. Ανάβω ένα τσιγάρο και ρουφάω με απόλαυση. Στα επόμενα 5 δευτερόλεπτα με πιάνει πονόκοιλος. 5 ακόμη και τα μάτια μου τσούζουν και κλείνουν από τις καυτές ηλιαχτίδες. Αρχίζω να αναρωτιέμαι γιατί έψαχνα το τηλέφωνο λίγο πριν. Δεν θέλω να τηλεφωνήσω σε κανέναν. Το μυαλό μου είναι ζελές και ένα τεράστιο φορητό τσιμεντένιο τείχος γύρω μου. Ποιος θα με ακούσει και θα με νοιώσει με τέτοιες συνθήκες?(μελό) Ποιος θα πιστέψει ότι ένα τεράστιο λευκό υπόθετο πετά με ένα συνεχή εκκωφαντικό θόρυβο 200 μέτρα πιο ψηλά από το ζελεδένιο μυαλό μου? Ή ότι δαίμονες με ηλεκτρικές κιθάρες ανοίγουν τα φτερά τους και επιτίθενται σε υπόθετα?

Η ημέρα πέρασε με την γλυκιά σκέψη όλων αυτών των πραγμάτων που με περιπετειώδη πλοκή εκτυλίχθηκαν μέσα σε 20 καυτά δευτερόλεπτα το πρωί, όταν ξαφνικά αναπήδησα από τον καναπέ που ξεκουραζόμουν τις τελευταίες 12 ώρες και έπεσα πάνω στο μαλακό πάτωμα κάνοντας ένα θριαμβευτικό ‘’γκελ’’ προς τον πολυέλαιο, ελαφρώς απορημένος πια που θα καταλήξει αυτή η ανεξέλεγκτη ξέφρενη πορεία μου στο δωμάτιο, αλλά και με έναν φανερό θαυμασμό για την αξιοζήλευτη ταραχώδη ζωή μου. Κάθισα αναπαυτικά στη συμμετρική κοιλότητα του πολυελαίου εξετάζοντας τα γεγονότα αφ’ υψηλού, με μοναδική ενόχληση ένα σκουπιδάκι που κάθισε στο δεξί μου μάτι επιτρέποντας σε ένα αλμυρούτσικο δάκρυ να γλιστρήσει με τρομακτική ταχύτητα στο στόμα μου.

Ή μήπως απλά είχα συγκινηθεί?

Τα νεύρα πάνω στο κρανίο φούσκωσαν απειλητικά πλημμυρίζοντας με τον όγκο τους το χώρο. Και τότε το κομμάτι που μου είχε βάλει μια τύπισσα 2 χρόνια πριν, τρύπωσε γλυκά στα αυτιά μου, έτσι, δεν ξέρω γιατί. Οι στίχοι απόκτησαν μορφή μετά από τόσο καιρό και το αμίλητο σκοτεινό της πρόσωπο με κοίταξε σαν κινούμενο ολόγραμμα, καθώς τεράστια φλεγόμενα υπόθετα έπεφταν στο Kala trava.