ΠAPTO AΛΛIΩΣ

Όταν λείπεις ταξίδι για πολύ καιρό, η επιστροφή στην πατρίδα είναι πάντοτε μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Δεν ξέρω αν είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους, αλλά τα τελευταία 2 χρόνια το έχω νιώσει βαθιά στο πετσί μου..

Δεν έχει να κάνει ούτε με συγκρίσεις ούτε με ωραιοποιήσεις ούτε γενικά με οτιδήποτε συνειδητό. Είναι κάτι που προκύπτει εκ των υστέρων, δίχως να το θέλεις και χωρίς να το επιδιώκεις. Συμβαίνει από μόνο του. Και σε αφήνει πάντοτε εκεί στη μέση, μαλάκα, να αναρωτιέσαι τι στο διάολο έχει συμβεί. Τι στο διάολο έχει συμβει και ξαφνικά δε συντονίζεσαι με κανέναν και δε σε ικανοποιεί (σχεδόν) τίποτα..

Η εξήγηση δεν είναι και πολύ δύσκολη. Προφανώς και δεν έχει αλλάξει τίποτε και αυτό είναι το ζήτημα. Εσύ είσαι αυτός που έχεις τριπάρει τελείως ύστερα από τόσες μέρες περατζάδας στην Έρημο, τη Ζούγκλα και την Παραλία και για αυτό η Αθήνα έχει τώρα μια γεύση από εκείνα τα μεσημεράκια μετά το κουμπί, όταν ξυπνάς μόνος σου χωρίς γκόμενα..

Δε θέλει και πολύ σκέψη... Όταν για έναν ολόκληρο μήνα υπάρχεις ελεύθερος, ελεύθερος από ευθύνες, έγνοιες, αγωνίες, ρουφώντας απλά την κάθε στιγμή που σου προσφέρεται απλόχερα, κυνηγώντας τις εικόνες που ξεπετάγωνται πολύχρωμες η μία πίσω από την άλλη σε κάθε στενό, σε κάθε στροφή του δρόμου, τότε πολύ απλά εθίζεσαι σε αυτό και τον εθισμό δεν τον καταλαβαίνεις παρά μόνο όταν χάνεις την πρέζα σου..

Και τότε.... πίσω στην πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που κάποτε μέρος της ήσουνα και εσύ και ακόμα είσαι δηλαδή. Μόνο που τώρα η βαλβίδα έχει λασκάρει λίγάκι και τα έξω σήματα σκάνε πιο έντονα και πιο ξεκάθαρα. Άγχοι, ανασφάλειες, μικροεγωισμοί.. Τεράστιες πινακίδες νέον σου κλείνουν νευρικά το μάτι... και αναβοσβύνουν!!

Κλειδί σε αυτή την περίπτωση (βλ. σανίδα σωτηρίας), όπως και σε οποιαδήποτε περίπτωση , είναι ο έρωτας. Περίεργο κλειδί.. Έτσι όπως σου ανοίγει όλες τισ πόρτες, δε θέλει παρά ένα αντίστροφο τσακ για να σε κλειδώσει μέσα.. Έρωτας: Άγκυρα που κρατάει στη Γη το αερόστατο του Νου όταν είσαι έξω, μπαλόνι που σε στέλνει ψηλά όταν είσαι εδώ.. Όταν κόβεται το σχοινί όμως, τα πράγματα αγριεύουν..

Και τότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Λίγο η δουλειά, λίγο η ανάγκη, με στέλνουν κατευθείαν σε ένα από εκείνα τα λευκά σπιτάκια με τα μπλε παράθυρα κάπου στη νησιωτική Ελλάδα μέχρι νεωτέρας. Εκεί που τα πράγματα είναι πιο απλά. Πάμε να χτίσουμε καμιά ξερολιθιά, να ποτίζουμε τα κρομμύδια, να παίξουμε καμιά μουσική και να μας ακούνε μόνο οι γλάροι..

Love, peace and unity brothers and sisters.. Tα όνειρα, λέει, (αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας, όχι τα άλλα) δε βγαίνουν αλήθινα, είναι αληθινά..

Φιλιά σε όλους

*