Koύκoυ

Όταν σκέφτομαι την αναπαράσταση του τρελού\του λαλημένου με τον κούκο-ρολόι που χτυπάει, τον ήχο του κούκου-ρολογιού και τη λέξη "κούκου-κούκου", όπως και τη λέξη "λάλησε", μπορεί να γελάω για πολύ ώρα... Δεν ξέρω γιατί. Πολύ λίγα πράγματα με κάνουν να γελάω έντονα τόση ώρα και μάλιστα από κάτι που παράγω εγώ ο ίδιος, -δηλαδή μόνος μου (αλλά αυτό το είπαμε). Και όσο προσπαθώ να σκεφτώ τί μπορεί ιστορικά ή γλωσσολογικά ή δεν ξέρω τί , να ευθύνεται για την απεικόνιση αυτού του συναισθήματος, αυτού του switch, που όλοι μας πάνω-κάτω έχουμε νοιώσει έστω και για πολύ λίγο (όσο + άλλη μία σκέψη), τόσο περισσότερο γελάω. Δεν μπορώ να σταματήσω. Και είναι λυτρωτικό. Ιδίως αν έχεις φτάσει σε αυτήν την "μία επιπρόσθετη σκέψη" που θολώνει πάλι και γυρίζει τα μέσα-έξω όλο τα χαλί νοήματος που ύφαινες μέχρι τώρα συνθέτοντας και τοποθετόντας (όσο πολύπλοκα) τις σκέψεις σου. Βέβαια τις περισσότερες φορές γελάω χωρίς να έχω φτάσει σε αυτό το σημείο, απλά το θυμάμαι (και γελάω) όπως τώρα. Κούκου, όπως και η λέξη "κουκουρούκου". Δηλαδή περιγράφεις μια κατάσταση (μια φάση) και στο τέλος λες απογοητευμένος : "κουκουρούκου μαλάκα". Δηλαδή δε βγάζεις άκρη. Λεγόταν το "κουκουρούκου" και πριν βγει η ομώνυμη σοκοφρέτα; Ή σοκοφρέτα δεν είναι η λέξη για το είδος αυτό του γλυκού, της σοκολατένις γκοφρέτας δηλαδή και είναι επινόημα και trademark της ΙΟΝ; κούκου. Στη διαφήμιση της serenata που έδειχνε απάνωτά πράγματα και το τραγουδάκι που τελείωνε "ΑΜα λάχει να΄όύμε" έδειχνε σίγουρα κούκο-ρολόι. και Και το συναντάς από τα αμερικάνικα cartoon tex avery. και πιο παλιά : από τις πρώτες ελληνικές ταινίες, και ποιο παλιά : τότε που δεν υπήρχαν ρολόγια κούκοι , ούτε κούκοι, ούτε κουκιά.

Δεν ξέρω πόσοι από σας χρησιμοποιείτε RENU, δεν ξέρω πόσοι έχουν πάει οφθαλμίατρο να μετρήσουν τη μυωπία τους αλλά όσοι "όχι", να ξέρουν ένα πράγμα : έχουν χάσει την ευκαιρία να βιώσουν (είναι σαν τέχνη αυτό το πράγμα) την εμπειρία ενός μηχανήματος που σαν σε μικροσκόπιο τοποθετείς τα μάτια σου : Μέσα, δεν υπάρχει τίποτα. Ξαφνικά (και αφού στηθεί καλά το σώμα σου και ο γιατρός στοχεύσει στο σωστό σημείο του ματιού που θα του δώσει την πληροφορία) πετάγεται μπροστά σου μια εικόνα .Όλη αυτή διαδικασία που θα περιγράψω εκτυλίσσεται πολύ γρήγορα. Όχι πάνω από δευτερόλεπτο νομίζω. Η "εικόνα που σου ρχεται ξαφνικά" είναι τόσο θολή που δεν ξεχωρίζεις τίποτα εκτός από ανακατεμένα χρώματα σε στοιχειώδη διάταξη.Και δε φταίει μόνο η θολούρα της γι αυτό ,αλλά δεν προλαβαίνεις να κεντράρεις κάτω και μέσα από τη θολούρα για να συνθέσεις την απεικονιζόμενη πραγματικότητα. Από πίσω τρέχει ένας θόρυβος σαν ηχητικά frames το ένα πίσω απ΄τ΄άλλο. μια μέτρηση, ένα "τρτρτρτρτρτρ". και ξαφνικά, σε κάποιο σημείο , η μέτρηση σταματάει με ένα σταμάτημα του ήχου της, και η θολή εικόνα ανοίγει στην πιο ευδιάκριτη και καλά αναλυμένη φωτογραφία που μπορείς να φανταστείς, στην πιο συμπυκνωμένη πληροφορία που μπορεί να χειριστεί ο εγκέφαλός σου. Σκάει. Εγώ συνήθως θυμάμαι να βλέπω ένα καραβάκι στη θάλασσα ή έναν surfer στο κύμμα. Αυτό κρατάει πολύ-πολύ λιγότερο από όλη την προηγούμενη μέτρηση που δεν προλάβαινες να κεντράρεις κάτω από τη θολούρα.!ΚΑι τώρα κεντράρεις βίαια.Τα ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΛΑ και τσαφ! σκοτάδι. τελείωσε. "4+50 και στα δύο". κι έχεις μείνει μαλάκας. Έτσι συμβαίνει και με μερικές σκέψεις : φωτίζουν ή συσκοτίζουν τα πάντα μόνο για μια στιγμή. Το νόημά της, την πεμπτουσία της , τη λαμβάνεις. αλλά δεν μπορείς ούτε να το πεις ,ούτε να το χτίσεις από την αρχή. Για την ακρίβεια : πάει, έφυγε. Δεν μπορείς ούτε να το θυμηθείς...

Κούκου

.