Images

Ο κόσμος των εικόνων από παιδί μου φάνταζε εξαιρετικά συναρπαστικός. Ίσως γι αυτό, το δώρο που ζήτησα όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο ήταν μία Canon- eos5 (άσχετο που μου την έκλεψαν ένα χρόνο αργότερα στη Βαρκελώνη..).

Αυτές τις μέρες, λοιπόν, φιλοξενούσα σπίτι μου 2 φιλαράκια από Αθήνα. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό σημαίνει ότι ξανανέβηκα στον Πύργο του Eiffel (ξαναπλήρωσα δηλαδή 7 ευρό!) ξαναπήγα στο Λούβρο, όπου ξανάδα την Νίκη της Σαμοθάκης (που πολύ μ’αρέσει) και την Αφροδίτη της Μήλου (που σιγά τον πολυέλαιο..). Ξαναπερπάτησα στο πάρκο του Λουξεμβούργου (όπου είναι πανέμορφα, γιατί ήρθε η Άνοιξη και έχουν ανοίξει τα πρώτα μπουμπούκια), ξανανέβηκα στη Μονμάρτη, (όπου πρώτη φορά πέτυχα εκκλησίασμα από μοναχές), και πήγα στο μουσείο του Le Corbusier (κι αυτό για πρώτη φορά), καθώς οι φίλοι μου, όντας και οι δύο αρχιτέκτονες δεν έφευγαν χωρίς να το δουν..

Κάπου μέσα σε όλα αυτά – και σε άλλα πολλά..- πήγαμε και στο πάρκο της Villette. Δεν ξέρω αν το χετε ακουστά.. Σίγουρα δεν συγκαταλέγεται στα must see της Γαλλίας.. Είναι ένα σύγχρονο πάρκο (άνοιξε το 93), βορειοανατολικά του Παρισιού. Είναι κοντά 300 στρέμματα, και έχει μέσα κυριολεκτικά τα πάντα! Λιμνούλες, γήπεδα, καφετέριες, Mc Donalds, θεματικούς κήπους, εκθεσιακούς και συνεδριακούς χώρους, γεφυράκια, γλυπτά, μοντέρνα παγκάκια, θέατρο, κινηματογράφο, πλανητάριο, καρουσέλ, παιδικές χαρές, το Zenith (απ’ τους μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους), και άλλα πολλά… μέσα στα οποία και το «Μουσείο Επιστημών και Βιομηχανίας», του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα παντελώς.. Το «ανακάλυψα», όταν οι «κολλημένοι» φίλοι μου, με παράτησαν κι άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν σε κάτι κόκκινα σπιτάκια, που βρίσκονταν διάσπαρτα στο πάρκο, και τα οποία μου είπαν, με στόμφο ειδήμονα, ότι τα σχεδίασε ο Τσούμι, (μεγάλος και τρανός αρχιτέκτονας λέει.. και απορούσαν πώς γίνεται να μην τον έχω καν ακουστά.. (!). Λόγω αυτού του κ.Τσούμι, τέλοσπάντων, εγώ πέρασα το απόγευμά μου στο «Cite des Sciences et de l’ Industrie». Πρόκειται για ένα σύγχρονο μουσείο, με sections όπως αστρονομία, μαθηματικά, φυσική, ήχος, εικόνα, ανθρώπινο σώμα, κ.τ.λ. Κάτι σαν το «εμείς κι ο κόσμος», για παιδιά και μεγάλους, με τη διαφορά ότι εφαρμόζεται η λογική του «παίζω και μαθαίνω». Δηλαδή μαθαίνεις την τέχνη του video, μέσα από τη δημιουργία video, τη μουσική, μέσω της παραγωγής δικού σου κομματιού, και τα χρώματα μέσα από αντίστοιχα παιχνίδια.. Για πολλούς όλα αυτά φαντάζουν ίσως παιδικά. Εγώ πάλι τα βρίσκω ανεξαρτήτου ηλικίας.. -Κάτι σαν τον «Μικρό Πρίγκηπα»..-. (Δεν απορρίπτω βέβαια και την πιθανότητα να κρύβω το παιδί μέσα μου, ή ακόμη και το να ‘μαι ακόμη παιδί..!). Πέρασα, λοιπόν, ένα πανέμορφο και σούπερ παιχνιδιάρικο απόγευμα. Δεν ξέρω κατά πόσο έμαθα την λειτουργία των κατόπτρων ή πόσες αποχρώσεις μπορεί να καταγράψει το ανθρώπινο μάτι, σίγουρα πάντως έπαιξα με το είδωλό μου στους περιστρεφόμενους καθρέπτες, είδα κυλιόμενες μπάρες με χρώματα, να γίνονται πρώτα ασπρόμαυρες και μετά λευκές, έπαιξα -ή μάλλον καλύτερα "βάρεσα" ντραμς (τι εκτόνωση κι αυτή!) και τέλος, έκανα τη Μόνα Λίζα λυπημένη με τη χρήση μιας απλής μονταζιέρας.. Κοινώς, «τα παιδεία παίζει». Και πολύ το γουστάρει..!