ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ (GGCC)

Τι πρόκειται να συμβεί; Πώς καταλήγει κάτι, που ξεκινάει με μία ερώτηση; Με μία απάντηση; Ίσως... θα δείξει.
Βρισκόμαστε στην αυγή ενός κατακλυσμού, μπροστά στο μέγεθος του οποίου ο Νώε θα παράταγε τα ζώα στη ζούγκλα και θα τράβαγε μια σφαίρα στο λαιμό του, προτού ο Θεός προλάβει να του στείλει mail.. Είναι αλήθεια όμως αυτό; Σημαίνει άραγες κάτι;
Έχω τη βαθιά πεποίθηση πως σε 100 χρόνια από σήμερα, η εποχή μας θα μνημονεύεται στα σχολικά βιβλία ιστορίας ως η Αρχή (του Τέλους;) μίας παγκόσμιας κατάστασης την κατάληξη της οποίας δε γνωρίζω, υποψιάζομαι όμως το δραστικό του χαρακτήρα της..
Κλείνω τα μάτια και στο βάθος του τούνελ, βλέπω έναν πλανήτη κατακρεουργημένο. Βλέπω επιστημονικά άρτιες στρατιές κλωνοποιημένων, να φορούν στολές παραλλαγής και να στέλνονται ως στρατιωτικές frontlines σε επιχειρήσεις εδάφους. Βλέπω κάποιες άλλες παρόμοιες στρατιές, να φοράνε μπούργκες και να εκρύγνονται μαζικά στα εμπορικά κέντρα των μητροπόλεων. Βλέπω τη Βιοηθική, να μετατρέπεται σε δυσκίνητη γραφειοκρατική υπηρεσία στα πρότυπα της σημερινής Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Βλέπω πλήρη έλεγχο. Βλέπω κόκκινες και κίτρινες βούλες να αναδύονται από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι και ναι, βλέπω επιτέλους τα ιπτάμενα (δίχως ρόδες) skateboards, που οι προφήτες του "Επιστροφή στο μέλλον 3" είχαν ήδη προβλέψει από το 1989.. Και αναρωτιέμαι..
Γιατί κάπου εκεί, όχι ξεκάθαρα, αλλά περισσότερο διαισθητικά, διακρίνω τον Άνθρωπο, το Σώμα του και την Έκστασή του, που αλάνθαστη εκ φύσεως τον κράτησε Ζωντανό. Αναρωτιέμαι αν τα έχουμε συνειδητοποιήσει όλα αυτά, αν υπάρχει κάποιος σκοπός που στο τέλος θα αποκαλυφθεί (όπως συνήθως συμβαίνει) και θα τα γαμήσει όλα. Αναρωτιέμαι ποιος είμαι, τι κάνω και αναρωτιέμαι αν εν τέλει τα πιστεύω όλα αυτά ή είναι απλώς ένας κόκκος μεσκαλίνης που έχει σκαλώσει στο μυαλό μου και με κάνει να παραλληρώ..
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντοτε κάτι τέτοιες στιγμές, μου ρχεται στο μυαλό κάτι που είχα διαβάσει κάπου, κάποτε. Είχε γραφτεί σε μία εφημερίδα του Παρισιού, λίγο πριν ξεσπάσει ο Μάης του 68, ότι μπορεί, λέει, η οικονομία να ανθεί και η Γαλλία να ευημερεί, αλλά τελικά βαριόμαστε, τίποτα δε συμβαίνει..
Ό,τι ξεκινάει με ερώτηση, μάλλον δε σταματάει ποτέ.. Ταξιδεύει και μεταδίδεται.
Τέλος πάντων. Δεν πιστεύω στη γραμμικότητα, αλλά αυτή τη φορά μου δίνεται η αίσθηση, ότι έχει μπει το νερό στο αυλάκι.. Από κει και πέρα ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, το μόνο που εύχομαι είναι, ποτέ μα ποτέ να μην μπορέσουν να κλωνοποιήσουν τις ψυχές μας. Imagine...
Aυτά για την ώρα, πάω τώρα να βυθιστώ και πάλι στη χώρα του Υπνου, εκεί που όλοι ροχαλίζουν και τρώνε τις μύξες τους.+