Λονδίνο...

Μια βόλτα στο κέντρο του Λονδίνου σε γεμίζει εικόνες και σκέψεις..
Εικόνες που αν και στην αρχή είναι αποκαλυπτικές και πρωτόγνωρες, γίνονται με τον καιρό συνηθισμένες, χάνουν την δύναμή τους και δεν σε αγγίζουν πια.

Έτσι λοιπόν, στην αρχή οι σκέψεις που συνοδέυουν την έκθεσή σου στις διάφορες αυτές εικόνες, είναι αντιδραστικές και θεωριτικοί σαν τον Μαρξ έρχονται και σου θυμίζουν την πραγματική ύπαρξη των κοινωνικών τάξεων και τις επιπτώσεις του καπιταλισμού στην κοινωνία. Βλέπεις απαξίωση, κατάντια, απάθεια, φτώχια, έγκλημα, μόδα, ασφάλεια, τεχνολογία, αποξένωση και πολλά άλλα που όμως δεν είναι αρκετά για να δείξουν στους άπειρους συνανθρώπους σου που ζούν σε αυτόν τον τόπο, τίποτα. Σκέφτεσαι δεν ειναι δυνατόν μα τί έχουν πάθει όλοι!? Που είναι το μυαλό τους? Τι σκέφτονται? Τι τους απασχολεί?
...και όταν σου λεέι ο φίλος ότι την στιγμή που πήγες να ρίξεις μια ματιά στο stant με τα flyers στην καφετέρια, η τύπισσα φρίκαρε με το πόσο κοντά της έφτασες, μάζεψε την τσάντα και της κοιτόντας σε φοβισμένη είπε στον συνοδό της ...αυτόι οι Μουσουλμάνοι(!), έ τότε δεν αργείς να καταλάβεις ότι αυτή όλη η παράνοια έχει τελικά καταφέρει να επιρεάσει και εσένα που πιστευες ότι είσαι μακρία από όλα αυτά και η απάντηση στο που είναι το μυαλό όλων αυτών που σε περιβάλλουν και περπατάνε απαθείς σε όλα αυτά που σημβαίνουν γύρω τους είναι πια ξεκάθαρη... την παρτη τους! τον εαυτούλη τους σκέφτονται.. και δεν μπορούν να ξεφύγουν. Απαθείς για όλα αυτά που βλέπουν κάθε μέρα, υποπτέυονται τους συνανθρώπους τους και στέφονται ενάντιά τους..

Όσο περνάνε όμως οι μέρες προσέχεις ότι όλα αυτά που γέμιζαν το μυαλό σου στις πρώτες βόλτες έχουν πια εξαφανιστεί.. οι εικόνες έχουν πια γινει καθημερινότητα.. οι σκέψεις κουραστικές και ο φόβος όταν ο "Μαύρος" σε πλησιάζει περίεργα στην στάση του λεωφορίου είναι πια και δικός σου... Τι έχω πάθει λες? και αναρωτιέσαι.. που είναι ο έαυτός μου....?

... κάπου μάλλον, χαμένος στη μάζα.