INTERSQUAT

Γεια σας. Εδώ Ιωσηφίνα μέσα στο στόμα του Ψαρρά, ανταποκρίτρια των arxedia media στη Γενεύη.

Καταλαμβάνουμε σπίτια γιατί είναι άδεια. Καταλαμβάνουμε σπίτια γιατί έχουμε ανάγκη. Καταλαμβάνουμε σπίτια για να τελειώνουμε με την ιδιωτική ιδιοκτησία. Καταλαμβάνουμε σπίτια για να είμαστε πολλοί στο πρωινό. Καταλαμβάνουμε σπίτια ώστε να μη χάνουμε τη ζωή μας για να κερδίσουμε ένα ενοίκιο. Καταλαμβάνουμε σπίτια για να σπάσουμε τους τοίχους και να αλλάξουμε τις κοινωνικές σχέσεις. Καταλαμβάνουμε σπίτια για να πάρουμε μαζί στα χέρια μας τους κοινούς χώρους που επιθυμούμε. Καταλαμβάνουμε σπίτια για να είμαστε εμείς οι ίδιοι χτίστες, αρχιτέκτονες, υδραυλικοί, καπνοδοκαθαριστές, κηπουροί, ηλεκτρολόγοι, μαραγκοί, τζαμάδες, απολυμαντές, συγκολητές του σπιτιού μας. Καταλαμβάνουμε σπίτια γιατί το να ζούμε χωρισμένοι με μεσοτοιχίες το βαριόμαστε τρομερά. Καταλαμβάνουμε σπίτια διότι δεν πιστεύουμε στον νόμο. Καταλαμβάνουμε σπίτια διότι δεν θέλουμε τους μεσίτες ούτε τους κανόνες τους. Καταλαμβάνουμε σπίτια όχι μόνο για να μην πληρώνουμε ενοίκιο αλλά για να κάνουμε να πληρώσουν αυτούς αυτούς που κάνουν να πληρώσουν. Καταλαμβάνουμε σπίτια ώστε τα μοναδικά παιδιά μας να έχουν πολλούς αδερφούς και αδερφές. Καταλαμβάνουμε σπίτια γιατί ένα κέντρο που κατοικείται από τραπεζίτες είναι μαλακία. Καταλαμβάνουμε σπίτια γιατί καταλαμβάνουμε σπίτια.

……………

Σάββατο βράδυ 22/08/07.

Δεν έχω φωτογραφική μηχανή. Σκέφτομαι επίμονα ότι πρέπει με κάθε τρόπο να ειδοποιήσω τον μεθυσμένο ελβετό να μου φέρει τη φωτογραφική μηχανή. Αυτό πρακτικά είναι αδύνατο. Από κάποιο σημείο και έπειτα αφήνω κάθε επίμονη σκέψη και αφήνομαι στην απόλαυση του εφήμερου σουρεαλισμού που επικρατεί γύρω μου.

Βρίσκομαι στο υπόγειο ενός πλήρως ανακαινισμένου εξαόροφου κτιρίου, στο κέντρο της Γενεύης, προορισμένο προφανώς για στέγαση επιχείρησης, βασικά τράπεζας. Γύρω μου χορεύουν ξέφρενα καμιά πενηνταριά άτομα, κάθε είδους, εναλλακτικοί, σοβαροί, πάνκηδες, στρέιτ, ομοφυλόφιλοι, μεγάλοι, μικροί. Έχει 47° κελσίου και ατμούς, η μουσική τέρμα δυνατά, στο ταβάνι θόλος με αστέρια, αριστερά οβάλ μπαρ με την Μάριον και τον Σίξτο να σερβίρουν μπίρες, δεξιά πορτούλα που οδηγεί στα χρηματοκιβώτια, πίσω δωμάτιο με τζαμαρία από όπου επικοινωνούμε με τους dj και τα μηχανήματά τους και μπροστά μου ο κοντραμπασίστας ο οποίος ξέμεινε από το καταπληκτικό λάιφ τζαζ που τελείωσε πριν από λίγο και τώρα σολάρει στο ρυθμό του dj σετ.
Το ντιζάιν της αίθουσας συμπληρώνεται από τοίχους από μέταλο και γυαλί, όπου μέσα από το τελευταίο φαίνεται η σιωπηλή κεντρική εμπορική πλατεία της Γενέυης τη νύχτα, και πίσω η λίμνη με το θεόρατο συντριβάνι, το jet d’eau, το ‘πεταχτήρι νερού’ (όποιος έχει πάει στη Γενέυη σίγουρα αναγνωρίζει το μάταιο αυτό έμβλημα της πόλης, τον μοναχικό Παρθενώνα της περιοχής). Η θέα είναι σίγουρα καλύτερη από έξω προς τα μέσα.

Να διευκρινίσω. Δεν πρόκειται για εγκαίνια ακόμα άλλου ενός μοδάτου κλαμπ, ούτε για οργανωμένο πάρτυ με την συγκατάβαση του ιδιοκτήτη. Ο χώρος είναι υπό κατάληψη. Καταλήφθηκε το ίδιο πρωί και αργά ή γρήγορα όλοι ξέρουμε από μέσα μας ότι η αστυνομία θα κάνει την τελική απόβασή της. Το πιθανότερο είναι το άλλο πρωί.
Η αίσθηση είναι αυτή του ονείρου, της όξυνσης των αισθήσεων που προκαλεί η αδρεναλίνη της ιστορίας και όχι των ναρκωτικών αυτή τη φορά, του παρανοικού γέλιου, του ανείπωτου ενθουσιασμού και της επίγνωσης του αισθήματος ‘ζω μεγάλη στιγμή’.
Κάνουμε πάρτυ μέσα σε τράπεζα. Γράφουμε στ’αρχίδια μας τις πιέσεις που ασκεί η πόλη το τελευταίο εξάμηνο, τους νόμους της καινούριας κυβέρνησης, τις δύο πρόσφατες εξώσεις/ εξοντώσεις σημαντικών καταλήψεων-κέντρων κουλτούρας της πόλης και απαντούμε με έναν εκ των πραγμάτων ποιητικό συμβολισμό.
(Να προσθέσω για την ομορφιά της ιστορίας τον ανείπωτο ρόλο του τυχαίου και της συγχρονικότητας που θέλει τα άτομα που διαλέξαν τον στόχο να μην έχουν γνώση του κρυφού δωματίου στο υπόγειο, των αστεριών στο ταβάνι και της μασωνικής ελβετικής κατάστασης. ΤΡΑΠΕΖΑ στην ελβετία είναι κάτι σαν επίσημη κρατική μαφία, αριστοκρατική πορνεία, πως να το πω, τραπεζίτες-τσατσάδες που χαρίζουν βαθυκόλακα χαμόγελα στους πελάτες τους και δεν αναφέρουν την λέξη ‘χρήμα’ ποτέ, όχι όχι.
Σε αυτό το άβατο πατήσαμε και τώρα το τσαλαπατάμε στο ρυθμό της μουσικής. Όσο για το πόσο καταπληκτικά κολλάει το μέρος για τον συναυλιακό πειραματικό ελέυθερο πολυχώρο ντελιρίου και διασκέδασης που κάθε πόλη επιβάλλεται να έχει, ελπίζω να φάνηκε από τις παραπάνω περιγραφές.

ακόμα :

-κατάληψη στην ελβετία και κατάληψη στη ελλάδα : καμία σχέση

Πρέπει να διευκρινίσω όσο είναι καιρός ότι ο όρος κατάληψη στην Ελβετία (όπως και σε άλλες χώρες ίσως), έχει διαφορετικό σημασιολογικό φορτίο απ’ό,τι στη χώρα μας. Δεν είναι υποχρεωτικά άντρο αναρχικών. Στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελεί σπίτι, βιώσιμο, στο οποίο γυρνάς και λες αχ τι καλά, σπίτι μου σπιτάκι μου. Αποτελεί μια εξαιρετική λύση εάν είσαι φοιτητής, καλλιτέχνης, μουσικός, ερευνητής ή γενικά άνθρωπος που επιλέγει να αφιερώνει την ζωή του όχι μόνο αποκλειστικά στην εργασία αλλά και στη ζωή. Καθώς απαλάσσεσαι από τα έξοδα ενοικίου, σου μένουν κάποια σταθερά έξοδα του ‘κοινού ταμείου’ που σε καμία περίπτωση δεν ανέρχονται σε παραπάνω από 100€ τον μήνα. Για να ζεις σε κατάληψη πρέπει όσο να ‘ναι να συμπαθείς την κοινοβιακή ζωή. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει σεβασμός στον προσωπικό σου χώρο και στο δικαίωμα στην πλήρη αποχή σε περίπτωση κατάθλιψης, ερωτοχτυπήματος ή άλλου λόγου. Δεν υπάρχουν γενικοί κανόνες. Κάθε σπίτι έχει τους δικούς του. Σίγουρα υπάρχουν καταλήψεις πιο κοινοβιακές (ένας μαγειρεύει για όλους, κτλ) αλλά και άλλες όπου βασιλεύει μια αναρχοαυτονομία. Τα βασικά θέματα είναι αυτά των λογαριασμών, της καθαριότητας, κοκ. Και μια συνάντηση τον μήνα για διευθέτηση των του σπιτιου. Όποιος έχει κάνει συγκατοίκηση τα ξέρει.
Ύστερα από ένα χρόνο διαβίωσης στη πιο γαμάτη κατάληψη της πόλης, στην μικρή, άγνωστη σχεδόν, οικογενειακή κατάληψη της οδού Μέλλοντος, έχω να πω ότι διακατέχομαι από 100% θετικά συναισθήματα για το είδος. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τα βραδινά μπλα μπλα, τις οικογενειακές προβολές ταινιών, τα αυθόρμητα μεσημεριανά πάρτυ, την μοιρασμένη ρουτίνα γενικότερα.
Γενικά είμαι πεπεισμένη ότι είναι πιο εύκολο να αποφύγεις τους ανθρώπους εάν το θέλεις, απ’ότι να τους βρεις όταν τους έχεις ανάγκη και αυτοί δεν είναι εκεί.


-μας (ο ενοχλητικός πληθυντικός)

Έιναι εποικοδομητικό να μένεις με ανθρώπους και να στήνεις στο σπίτι ελεύθερες συναυλίες, ανοιχτά γεύματα, να αφιερώνεις χρόνο σε αυτοσχέδιες κατασκευές στην ταράτσα, στην εγκατάσταση γκαζιού και ηλιακών συγκεντρωτών και γενικά στην επίλυση κάθε οικιακού προβλήματος και τη μεταμόρφωση ενός εγατελειμένου σπιτιού σε σκουάτ 5 αστέρων, με πρακτικό τρόπο, αυτάρκεια και οικονομία.
Κατάληψη σημαίνει πρόταση για έναν άλλο τρόπο διαβίωσης, πέρα από πολιτικές απόψεις και ενοχλητικούς πληθυντικούς.
Η ομορφιά ενος πληθυντικού έρχεται όταν αυτός ξεπροβάλλει εκεί που δεν το περιμένεις.


-Γενεύη (η πόλη πλέυ μομπίλ με την αντεργκράουντ κουλτούρα)
Μερικά λόγια για την Γενεύη. Η Γενεύη είναι μια πόλη χαρωπή, λίγο γκρι, τακτική, σχεδόν ψεύτικη, αρκετά βαρετή. Χωρίς τις καταλήψεις-σπίτια, το παλιό εργοστάσιο νυν κλαμπ/μπαρ/σινεμά/θέατρο USINE (παλιότερα κατάληψη, τώρα νομιμοποιημένο επίσημα) τον καλλιτεχνομπάρ πολυχώρο υπό κατάληψη ARTamis και όλους τους τρελούς μετανάστες (το 50% της πόλης), θα αποτελούσε κάλλιστα γιγαντιαίο χώρο αναψυχής για ηλικωμένους και άρρωστα σπουργίτια.
Αφορμή για το ξεκίνημα των σκουάτς έδωσε το τρελό στεγαστικό πρόβλημα της πόλης αρχές δεκαετίες ’80. Τα διαμερίσματα σε τιμές προσιτές που η πόλη διέθεται για τους φοιτητές ήταν ελάχιστα ενώ τα κτίρια που μέναν ακατοίκητα άφθονα. Αυτό συνέβαινε είτε για κερδοσκοπικούς στόχους μεσιτών και διαχειριστών ακινήτων, είτε γιατί τα κτίρια ήταν παλιά και οι ανακαινήσεις παίρνουν χρόνο και κοστίζουν. (Το κερδοσκοπικό που ανέφερα πιο πριν, είναι το κύριο πρόβλημα και σήμερα. Με ΑΛΛΑ λόγια σημαίνει ‘αγοράζω ένα σπίτι και το αφήνω άδειο μέχρι να ανέβει η τιμή και να το ξαναπουλήσω, με ΛΙΓΑ λόγια σημαίνει ‘η βάση του καπιταλισμού’ ). Στο μεταξύ ένα σωρό κόσμος δεν έχει σπίτι να μείνει.
Οι αφορμές αυτές σε συνδιασμό με την αρκετά επιεικής αριστεροειδής κυβέρνηση της εποχής, έδωσαν το προβάδισμα στους σκουάτερς που πήραν με ελβετικά πρακτικό τρόπο στα χέρια τους την κατάσταση, άρχισαν να καταλαμβάνουν σπίτια και όταν η αστυνομία κατέφτανε απαντούσαν με δικηγόρους, υπερασπίζοντας το δίκαιο του ‘μένω σε ένα σπίτι εώς ώτου αυτό να προορίζεται άμεσα και επισήμως για να ενοικιαστεί ή να ανακαινιστεί, τέλος πάντων να χρησιμοποιηθεί’. Αυτό το αρκετά οικολογικό υπόβαθρο πέρασε και κράτησε αρκετά καλά μέχρι και σήμερα, που τα πράγματα παν κατά διαόλου ή ίσως και όχι, θα δείξει.

Στις δύο καταλήψεις που πέσανε πρόσφατα (Rhino και La tour), εκτός από τις κατοικίες, λειτουργούσε βιβλιοθήκη, παιδικός σταθμός, καφέ/εστιατόριο/χώρος προβολών συναυλιών και η θρυλική Cave 12, η βασική πειραματική σκηνή της γενεύης, όπου με εισιτήριο από ελέυθερο εώς και 10 ευρώ μπορούσες να πετύχεις καταπληκτικά λάιφ, γνωστοί και άγνωστοι καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, ρώσοι, ιάπωνες, καναδοί, αμερικάνοι μάγοι πειραματιστές μουσικοί, διατεθιμένοι να τα δώσουν όλα, χωρίς πολύ σούσουρο, χωρίς διαφήμηση ούτε ψωνισμό των οργανωτών, σεμνά, σιγανά και ταπεινά. Το μοναδικό flyer μπροσούρα της cave 12 αποτελούσε ασπρόμαυρη συνήθως φωτοτυπημένη αφίσσα Α4 επικολλημένη στην είσοδο του σπιτιού. Μπείτε στο site (http://www.cave12.org) οι γνώστες και δείτε μερικά από τα ονόματα των γκρουπ που παίξαν στην κάβα. Δεν είμαι ειδική αλλά νομίζω κάποιοι ήταν πραγματικά από τους ανώτερους στο είδος τους. Να μνημονεύσω το πρώτο λάιφ που πήγα και το πολιτισμικό σοκ που έπαθα με τα πάμφτηνα ποτά, τα πανάκριβα μηχανήματα, το άψογο ηχοσύστημα και μια απίστευτη μουσική, merzbow, ψυχεδελικές σλάιτ κιθάρες σε φάση velvet underground με ιαπωνικό στίχο.

Το λάιφ και η παρτάρα που περιγράφεται στην αρχή, στην φρεσκοκατελημμένη τράπεζα, έγινε στα πλαίσια μιας σειράς συναυλιών ‘la cave12 en exile’ (η κάβα 12 στην εξορία). Ζωγραφίστηκε στον γυάλινο τοίχο το λογότυπο της κάβας και το πανυγύρι ξεκίνησε.
Η βιβλιοθήκη και το καφέ, στήθηκαν πρόχειρα και αποτελεσματικά στον πρώτο όροφο, με αυτόματη εμφάνιση κουζίνας, πάγκων, τραπεζιών και άφθονων τυριών και λαχανικών. Όλα τα είδη υγειινής διαθέσιμα, κολώχαρτα, σαπούνια, φαρμακείο. Οι υπόλοιποι όροφοι διατηρήθηκαν ανέγγιχτοι, προορισμένοι για εγκατάσταση των κατοίκων.
Όσο για τον παιδικό σταθμό, το θέαμα ήταν το εξής, 3-4 ξεσαλωμένες κοπελίτσες τρέχουν και πηδούν σε τεράστιο άδειο δωμάτιο με μοκέτα και άφθονα χρωματιστά παιχνιδια απλωμένα και φωνάζουν ‘έρχονται οι μπάτσοι’ ‘βοήθεια’ ‘ερχονται οι μπάτσοι’. Τέλος πάντων. Α ναι και φυσικά στην πόρτα μεγάλη πινακίδα ‘παιδικός-απαγορεύεται το κάπνισμα’.

-Μερικές άλλες εικόνες :

Όπου ο κόσμος το βράδυ πια, παρτάροντας, πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε τραπεζικές θυρίδες και χρηματοκιβώτια, με πρώτη αντανακλαστική αντίδραση το ψαχούλεμα σε βάθος σε περίπτωση που κάτι έχει ξεχαστεί.

Όπου μοιράστηκε φυλλαδιάκι σε εμάς και στους κατοίκους με πρόγραμμα δραστηριοτήτων της εβδομάδας. Μεταξύ άλλων καναδικός μπουφές, τουρνουά τζαζ και baby foot (-ball εννοείται), μασάζ sessions και μαθήματα γιόγκα και κλακέτες. Και φυσικά η επόμενη προγραμματισμένη συναυλία της cave12 με τίτλο ‘η παντοδύναμη ορχήστρα του Marcel Duchamp’.

Όπου μοιράστηκε κι άλλο φυλλαδιάκι με ακριβής πληροφόρηση περί των νομικών δικαιωμάτων σε περίπτωση εξακρίβωσης/σύλληψης/κράτησης από την αστυνομία. Επίσης τηλέφωνο δικηγόρου/συμβούλου που μπορείς να καλέσεις καθώς και τηλέφωνο συμμάχου σκουάτερ που μπορείς να πάρεις να πεις τον πόνο σου. (γενικά τώρα που τα γράφω μπορεί να φαίνονται υπερβολικά και αστεία, αλλά την ώρα που ανοίγεις μια τράπεζα και ειδικά άμα είσαι έλληνας και ξέρεις από ελληνικές αρχές των μπάτσων και χέζεσαι πάνω σου με την φάση, το φυλλαδιάκι αυτό το έχεις ευαγγέλιο)

Όπου το σάββατο πρωί, για λόγους κρυφής παρακολούθησης της ελβετικής αστυνομίας, κανείς εκτός από τα άτομα που έβαλαν τη φάση στα σκαριά, δεν ήξερε πιο κτίριο επρόκειτο να καταλάβουμε. Εγώ προσωπικά, έτυχε να βρεθώ με μια μικρή ομάδα ανθρώπων σε γνωστή καντίνα στέκι στο κέντρο της πόλης, έχοντας στο μανίκι μου το σύνθημα ‘ήρθα για τα γεννέθλια της Aurore’. Κανείς δεν μιλάει για τίποτα ύποπτο, όλα εκτυλίσσονται κανονικά, χαχανίζοντας και μπουρδολογώντας ακολουθώ ένα μικρό ρεύμα ανθρώπων, το ρεύμα σιγά σιγά ενώνεται με άλλα ρεύματα και παρατηρώντας ένα γύρω συνειδητοποιώ ότι από παντού σκάνε άτομα, από γωνίες, δρομάκια, πλατείες, σαν τα ποντικάκια ξεπροβάλλουν για να μαζευτούν όλα μαζί, καμιά 80αριά, στο Rive, στην κεντρική εμπορική πλατεία της Γενεύης, μπροστά από ένα κτίριο και να χωθούνε μέσα από την ανοιχτή του πόρτα. Το τί έγινε όταν ανοίξαν τα παράθυρα και ξεχύθηκαν τα γιγαντιαία πανώ δεν περιγράφεται. Στο μεταξύ έχει μαζευτεί φυσικά κι άλλος κόσμος απ’έξω ο οποίος ενέδωσε σε ουρλιαχτά και γέλια και χαρές.

Όπου ξαναλέω για την μαγεία του απρόβλεπτου πληθυντικού.

Όπου λέω για την πρόταση της μετατροπής της Βουλής σε γιγαντιαίο σκουάτ έναντι του καψίματός της.

Για τα χαριτωμένα πανό στην πρόσοψη της τράπεζας. (οι ελβετοί είναι αρκετά δυνατοί στα λογοπαίγνια, δύσκολο το έργο της μετάφρασης δυστυχώς. Παραθέτω μερικά
-και αυτούσια για τους γαλλομαθείς :

PLUS DE BIBLIOTHEQUE, PLUS DE CRECHE, PLUS DE CAVE12… FAUT BIEN QU’ON S’OCCUPE !
Πάει η βιβλιοθήκη, πάει ο παιδικός, πάει η cave12… Με κάτι πρέπει να ασχοληθούμε .. (occupe = κατάληψη, στην αργκω βερσιον)

SAPRISTI, LES COFFRES ETAIS VIDES !
Αι στο καλό, τα χρηματοκιβώτια ήταν άδεια

και άλλα πολλά


Φυσικά όλα αυτά τα δρώμενα είναι και εφήμερα και εδώ έγκειται και το συναισθηματικό ειδικό βάρος. Το σπίτι-τράπεζα μέσα στο οποίο πανυγυρίζουμε πρόκειται να πέσει το απόγευμα τις Κυριακής. Το κίνημα των σκουάτς που ξεκίνησε δυναμικά το ’80 με εξαιρετική απήχηση και ενθουσιασμό, με τις καταλήψεις το ’94 να ανέρχονται τις 74 στον αριθμό με 1900 σκουάτερς (διαιρώντας με τον πληθυσμό της πόλης, για κάθε 200 νορμάλ κατοίκους αντιστοιχεί και ένας σκουάτερ J), ενώ σήμερα έχουν απομείνει ίσα ίσα καμιά 30αριά σκουατς. Γενικά, από τότε οι νόμοι αλλάζουν συνέχεια με αποτέλεσμα σήμερα είναι όλο και πιο δύσκολο να ξεκινήσουν καινούριες καταλήψεις, σχεδόν αδύνατο. Εν τω μεταξύ οι παλιές καταλήψεις κλείνουν η μία μετά την άλλη. Εκτός από συμβολικούς ακτιβισμούς όπως αυτόν της 22ης Αυγούστου, με ένα πάρτυ που θα μείνει στην ιστορία, ίσως να μην υπάρχουν και πολλά περιθώρια για ουσιαστική ανατροπή της πορείας των πραγμάτων.

Για ενημέρωση σχετικά με την κατάληψη της τράπεζας στην οδό dalcroze, τις εξώσεις και την πολιτική κατάσταση στη Γενεύη τώρα (στα γαλλικά δυστυχώς) :

http://ch.indymedia.org/fr/2007/o8/52003.shtml
http://ch.indymedia.org/fr/2007/08/51972.shtml
http://ch.indymedia.org/fr/2007/09/52150.shtml


Τί να πω. Γενικά όλα αυτά οδηγούνε κάπου. Μπορεί το κίνημα να πεθαίνει και να πρόκειται για τις τελευταίες επιθανάτιες αντιδράσεις του ζώου, μπορεί και να πρόκειται για το στάδιο εξέλιξης και μεταμόρφωσής του. Ίσως όχι την μεταμόρφωση του ‘κινήματος’ ίσως απλά του ανθρώπου.
Σφίγγουν τα πράγματα παντού, και αυτό έχει συνέπειες. Το εξαιρετικά πιεστικό, υλικά και ψυχολογικά, σημερινό μοντέλο ‘δουλέυω σαν σκύλος ώστε να έχω ένα μικρό διαμέρισμα και στην καλύτερη ένα αυτοκίνητο’ δεν νομίζω να σταθεί ακόμα για πολύ. Το γενικότερο σφίξιμο με υποχρεώνει να σταθώ εγώ απέναντι στον εαυτό μου και να δω ποιες είναι οι προτεραιότητες μου. Ποιος είμαι, πού πάω, τί θέλω, όλα αυτά τα κλισέ. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος και άλλος χώρος για ελιγμούς αποφυγής της αυτογνωσίας. Κι ο καθένας διαλέγει το δρόμο του.