Once upon a time in Pai

Το ταξίδι και ο έρωτας είναι οι πιο αληθινές διαδικασίες. Μόνο αυτά μπορούν πραγματικά να μας στείλουν κατευθείαν στο διάστημα.. Εκεί από όπου προήρθαμε. Πατρίδα μας είναι το διάστημα και μόνο αυτό, κάτι που νομίζω είναι κατανοητό από όλους.. Η ανθρωπότητα (η πιο μάταιη ύπαρξη όλων των εποχών) μπορεί να πετύχει σπουδαία πράγματα αν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσει τον αληθινό σκοπό της ύπαρξής της. Αυτός ο πλανήτης πρέπει να σωθεί.. Είναι τόσο όμορφος. Και αυτή η χώρα.. Είναι τόσο μεγάλο το χαμόγελό της που σου έρχεται να κλάψεις.

Πάλι είναι το μέρος τώρα. Βόρεια Ταυλάνδη, δυτικά του Χρυσού Τριγώνου.. Για πρώτη φορά η Βίβλος, ε συγγνώμη το Lonely Planet, έπεσε τελείως μέσα.. «Μια μικρή γωνιά του κόσμου που τυχαίνει να βρίσκεται στην Ταυλάνδη». Σκέψου μια απέραντη εύφορη κοιλάδα, περιτριγυρισμένη από καταπράσινους λόφους ζούγκλας και στη μέση μια μικρή, πολύ μικρή πόλη σε στυλ τροπικού Texas..!! Τα αχυρένια bungalows πέρα από το ποτάμι δημιουργούν εδώ μικρά χωριουδάκια, όμοια με αυτά που καίγαν οι αμερικάνοι στο Vietnam με τους zippo αναπτήρες τους. 2 ευρώ το ένα με κοινή τουαλέτα, 6 με τουαλέτα δική σου και ζεστό νερό..

Η μουσική στο Pai δεν είναι μόνο αυτό το αναμενόμενο reggae, που χαρακτηρίζει κάποιους χαμένους παραδείσους. Είναι be-bop, απαλό jazz, lounge και trance και αυτό είναι σημαντικό. Ο κόσμος είναι fusion.. Είναι ηνήσιοι ταξιδευτές που γυρνάνε μήνες την Ασία και κάνουν εδώ ένα stop για chill-out. Μποέμηδες ταυλανδοί, τρελο-ιάπωνες, φυλές των γύρω λόφων που κατεβαίνουν στις τροπικές αγορές για να πουλήσουν πάμφθηνα τη χειροποίητη πραμάτεια τους, τυχαίοι επισκέπτες (βλ. χάνοι με ανοιχτό το στόμα σαν και μένα) και μια μικρή μυστήρια μειονότητα μουσουλμάνων κινέζων που κυκλοφορούν με μπούργκες..

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε μέσα στα σύννεφα. Βρέχει, κάτι που κάνει δυστηχώς το trecking στα γύρω χωριά μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Κρίμα, αν σκεφτείς ότι ήρθα ως εδώ ακριβώς γι΄αυτό το λόγο.. (Εδώ κοντά ζει αυτή η φυλή των Karen, όπου οι γυναίκες έχουν πολύ μακρύ λαιμό εξαιτίας των χρυσαφένιων βραχιολιών που φοράνε στο λαιμό τους από πολύ μικρές). Δεν πειράζει όμως.. Κάτι τέτοια είναι που δημιουργούν τις υποσχέσεις για το μέλλον, την αίσθηση του ανικανοποίητου σε ένα περιβάλλον τελειότητας.

Ναι, δεν πειράζει.. Αύριο φεύγω, αλλά έχω ένα προαίσθημα, ότι θα ξαναβρεθώ εδώ.. Δεν αφήνεις έτσι απλά πίσω σου αυτές τις πανέμορφες καβάντζες, που σε κάνουν να συνειδητοποιείς ότι ο πλανήτης μας είναι το ομορφότερο μέρος για να ζεις.. Εδώ και τώρα! Next time στο Pai όλοι μαζί, όποτε και να είναι αυτή, παρέα με τους φίλους και τους έρωτές μας..!!

Li