EXΩ MIA ΣOKOΛATOMANIA

Κάτι έχω πάθει με τις σοκολάτες τελευταία. Νομίζω, ότι έχω εξαρτηθεί. Μου μυρίζουνε. Μου μυρίζουνε το απογευματάκι μεταξύ 5 με 7. Και το πιο περίεργο από όλα είναι, ότι ενώ η αγαπημένη μου σοκολάτα φυσιολογικά είναι η λάκτα με αμύγδαλα, τώρα που είμαι εξαρτημένος θέλω να τρώω μόνο Ίον αμυγδάλου..

Την τελευταία φορά που μου είχε συμβεί κάτι παρόμοιο, ήμουν γύρω στα 10. Και πάλι είχα συνειδητοποιήσει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μόνο που τότε με έπιανε το μεσημεράκι μετά το φαγητό. Ήταν διαφορετικό. Πήγαινα στο ψιλικατζήδικο του Μάκη, έπαιρνα τη σοκολάτα και μαζί σούφρωνα και φακελάκια με κάρτες ποδοσφαιριστών, που κυκλοφορούσαν τότε και που θα κόστιζαν 10 δραχμές το ένα. Τα σούφρωνα με μανία. Κάτι πάθαινα και δεν μπορούσα να αντισταθώ. Ερχόταν από μέσα μου, δεν μπορούσα να το ελέγξω. Ήμουν εξαρτημένος στη σοκολάτα, κλεπτομανής στα χαρτάκια ποδοσφαιριστών και 10 χρονών. Ήταν ξεκάθαρο, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά..

Την κλεπτομανία την ξεπέρασα βίαια, όταν ο Μάκης ο ψιλικατζής διέκρινε μία ύποπτη κίνηση του χεριού μου (και λίγο πριν συμπληρώσω το άλμπουμ με έπαθλο το ποδήλατο, γαμώ την πουτάνα μου) και ζήτησε να δει τις τσέπες μου. Έβγαλα από κει μέσα τουλάχιστον 40 φακελάκια με κάρτες. Το σοκ ήταν πολύ δυνατό. Ακόμα έχω στο στόμα μου την πικρή γεύση της άπειρης ντροπής εκείνου του μεσημεριού.. Είναι αυτή η γεύση, που ακόμα και τώρα με αποτρέπει από το να κλέβω. Δε θέλω ποτέ ξανά να τη γευτώ. Παρόλαυτά δε λέω όχι, στο να καλύπτω κάποιους φίλους, που κάτι θέλουν να τσιμπήσουν. Έχει πλάκα να είσαι απλός συνεργός, ειδικά σε εκείνες τις περιπτώσεις που η κλεψιά είναι όχι μόνο παιχνίδι, αλλά και δίκαιη..

Εννοείται, ότι στο συγκεκριμένο ψιλικατζήδικο έκανα τουλάχιστον 3 χρόνια να ξαναπατήσω. Όταν ξαναπάτησα τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Είχα χάσει όλα μου τα προνόμια εκεί μέσα και αισθανόμουν κάπως, όπως θα αισθανόταν και ο Αδάμ αν ο Ιεχωβάς του έδινε χάρη και τον ξαναέβαζε στην Εδέμ. Ακόμα και σήμερα 15 χρόνια μετά όποτε μπαίνω , νιώθω τη σκιά εκείνης της εμπειρίας και εκείνου του βλέμματος. Για αυτό και άλλαξα ψιλικατζήδικο. Χαρτάκια δεν κλέβω πια, αλλά τη σοκολατοεξάρτηση ακόμα να την ξεπεράσω. Είναι νόμιμη βλέπεις, διαφημίζεται στην τηλεόραση και αποφέρει κέρδος στις μεγάλες εταιρείες, οπότε χλωμό το βλέπω.

Στο ψιλικατζίδικο της Ντίνας μπαίνω πάντοτε με ένα μικρό άγχος και αφού πρώτα έχω σκανάρει πλήρως το χώρο απέξω, διότι τώρα τελευταία σουλατσάρει εκεί μέσα μία παλία μου συμμαθήτρια από το δημοτικό, από εκείνες που ήταν χοντρές και σε κυνηγούσαν γύρω γύρω στις κούνιες ρωτώντας σε επίμονα και μεγαλόφωνα "Ποια σου αρέσει; Ποια σου αρέσει"; Είναι σαφώς αδυνατισμένη, δε λέω, αλλά διατηρεί ακόμα αυτή την ηλίθια εμμονή να με ρωτάει τι κάνω και να θέλει και πάλι επίμονα να της πω πότε θα βγούμε και όχι μόνο οι δυο μας, αλλά και όλη η τρελοπαρέα του δημοτικού.. Αυτό, σε συνδιασμό με το ότι η Ντίνα μου έδωσε μια μέρα μια κοσμοκάρτα, που όταν πήγα να την ξύσω μου έμεινε στο χέρι, με έκανε να καταλάβω, ότι είχε έρθει η ώρα να αλλάξω ψιλικατζήδικο για δεύτερη φορά στη ζωή μου..

Τώρα τις απογευματινές μου σοκολάτες τις ψωνίζω από τον Τέλη. Ο Τέλης είναι θεός. Είναι βγαλμένος από ελληνική ταινία του 50 και αυτός και το ψιλικατζήδικό του. Τον αγαπάω, αλλά δεν το ξέρει.. Ίσως μια μέρα του το πω. Στον Τέλη πήγα τυχαία, εκείνη τη μέρα που μου έμεινε η κοσμοκάρτα της Ντίνας στα χέρια. Νόμιζα ότι είχα πολύ χρήμα στην τσέπη, αλλά δεν είχα τίποτα. Μου έδωσε την κάρτα στο έτσι και χωρίς να με ξέρει, μου είπε να πληρώσω την επόμενη φορά, ότι δεν πειράζει. Δε χρειάστηκε να πει τίποτε άλλο, με είχε κάνει δικό του.
Άλλος ένας από αυτούς τους πελάτες, που μπαίνουν στο ψιλικατζήδικό του χαμογελαστοί, γιατί αντιλαμβάνονται ότι η έννοια της γειτονιάς δεν έχει χαθεί πλήρως, ότι ακόμα και σήμερα υπάρχει λίγη εμπιστοσύνη μεταξύ αγνώστων..