Ας υποθέσουμε ότι το σύνολο Α είναι το σύνολο των συνειδητών μας πράξεων. Με τη λέξη συνείδηση απλά εννοούμε όλες εκείνες τις σκέψεις που μπορούμε να έχουμε την επίγνωση ότι τις κάναμε. Άπαξ και έχουμε αυτή την επίγνωση, η πιθανότητα να διατηρούμε αυτή τη σκέψη ζωντανή συναρτάται με την μνήμη μας. Αν υποθέσουμε, τέλος, ότι δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος να επιβάλλουμε την αμνησία στον εαυτό μας, εσκεμμένα δηλαδή να απωλέσουμε τις πρότερα συνειδητές σκέψεις μας, τότε συμπεραίνουμε με αρκετή ακρίβεια το τι μπορεί να περιλαμβάνει το σύνολο Α.
Το σύνολο Β ας υποθέσουμε ότι αποτελεί τις υποσυνείδητες σκέψεις μας. Με τους ίδιους όρους που εξήγησα παραπάνω, αυτό σημαίνει ότι περιλαμβάνει σκέψεις που δεν έχουμε την επίγνωση ότι τις κάνουμε και, συνεπώς, δεν διαθέτουμε την μνήμη ότι αυτές οι σκέψεις ήταν κάποτε δικές μας. Οι σκέψεις, αφού δεν ελέγχονται από μας και δεν εποπτεύονται από τη συνείδησή μας, δημιουργούν έναν ιδεατό χώρος μη-ευθύνης.
Το οβάλ υποσύνολο, που ορίζεται ως Α⋂Β και είναι χρωματισμένο με μπλε χρώμα, πρέπει να έχει κάτι από το Α και κάτι από το Β ταυτόχρονα. Λοιπόν, αυτός ο χώρος είναι ο χώρος των ονείρων.
Στην κατάσταση που ονειρευόμαστε, συμβαίνει το εξής: αναγκαστικά για να λέμε ότι ονειρευόμαστε σημαίνει ότι έχουμε τη μνήμη αυτού του γεγονότος. Ανεξάρτητα από το αν μπορούμε να περιγράψουμε το όνειρο, με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι όντως ονειρευτήκαμε κάτι. Αυτό το κάτι που ψάχναμε από το σύνολο Α είναι το χαρακτηριστικό της μνήμης ως αναστοχασμό πάνω στις δικές μας σκέψεις. Το πιο πιθανό είναι να θυμόμαστε έστω μια μικρή λεπτομέρεια από το όνειρο που θα μας κάνει να επιβεβαιώσουμε ότι πράγματι ονειρευτήκαμε κάτι. Για αυτό το κάτι όμως δεν έχουμε ευθύνη μιας και αναδύθηκε από το υποσυνείδητο ανεξάρτητα από τη δική μας βούληση. Έτσι, συναντάμε και το χαρακτηριστικό του συνόλου Β που είναι η μη-ευθύνη στο ηθικό επίπεδο.
Επομένως, ο τόπος των ονείρων μας είναι ο τόπος που έχουμε μνήμη για τις πράξεις μας αλλά ταυτόχρονα δεν έχουμε ευθύνη γι αυτές. Είναι ο χώρος της απόλυτης αμνηστίας της ηθικής ευθύνης του εαυτού.
Κάτω από αυτές τις γραμμές, o διάλογος της Tinkerbell με τον Peter Pan ίσως να μας βάλει σε δεύτερες σκέψεις.
"You know that place between sleep and awake, the place where you can still remember dreaming? That's where I'll always love you, Peter Pan. That's where I'll be waiting."
11 σχόλια:
τομή α + β = όνειρο
θα μπορούσες να πεις
@8bit
Εσύ λες:
τo ¬(Α⋂Β) ≡ όνειρο
Εγώ λέω:
το (Α⋂Β) ≡ όνειρο
Εξηγώ: το μη (άλφα και βήτα) όπως ακούγεται η "τομή" Α+Β.
Πάντως το μέσο έχει καταλήξει να είναι περισσότερο
τόπος αναφοράς για τον φυσικό κόσμο, παρά πράξη στον εικονικό εδώ μέσα.
Θα αρχίσω να κλείνω τα σχόλια, να γίνονται όλα ζωντανά. Ούτως ή άλλως λείπει κι ο Λέιζερ.
Εσάς τους άλλους ή σας βλέπω ή σας μιλάω στο gmail. :P
A & B
the edge of a sea cliff
salt wind beckoning
swell howling
I jump
from the stuff of certainty
into the dark ravines of all I fear
and as I hit the ocean sheet of glass
my life, as I knew it, shatters into memory
as I awaken to my dreams
x
imogen sage
νομίζω αυτό που λές εδώ όνειρο δεν είναι το ονειρικό αλλα μια φαντασία σε αντικατάσταση της πραγματικότητας. το ονειρικό είναι κάτι τελείως διαφορετικό διοτι είναι εξίσου αληθινό με την πραγματικότητα.
*Φαίνεται* σε μας εξίσου αληθινό (δεν είναι) και μάλιστα μέχρι του σημείου που ξυπνάμε.
Εκ των υστέρων, διορθώνουμε την πεποίθησή μας ότι "το όνειρο και η πραγματικότητα ταυτίζονται" με τη γνώση ότι "τότε ονειρευόμουν, αυτή είναι η πραγματικότητα".
ακου. λες :
"ο τόπος των ονείρων μας είναι ο τόπος που έχουμε μνήμη για τις πράξεις μας αλλά ταυτόχρονα δεν έχουμε ευθύνη γι αυτές". Αυτό που λέω είναι οτι αυτό ισχύει για τη φαντασίωση ως μηχανισμό άμυνας στη σκληρή πραγματικότητα. Και ειδικά στα παιδιά αυτό συμβαίνει εντονα (ή σε ενηλικες που δεν ενηλικιώνονται βλεπε πητερ παν).
[βλέπε και άλλες ταινίες με παρεμφερές περιεχόμενο
ο λαβύρινθος του πάνα
the fall
beats of the southern wild
κλπ κλπ κλπ ]
Το όνειρικό όμως συχνά επιτελει την αντιθετη λειτουργία. Σου αποδίδει την ευθύνη ενος πράγματος του οποίου δεν έχεις μνήμη. Δεν είναι Πραγματικό ως Υλικό αλλα είναι Αληθινό ως Περιεχόμενο.
Στο όνειρο επόπτης των περιεχομένων της μνήμης δεν είναι η συνείδηση πια. Αντίθετα επόπτης του φαντασιακού είναι η συνείδηση . Το όνειρο έρχεται , τη φαντασίωση τη χτίζεις.
to είπε και ο Imogen Sage. που μαλλον είναι η και οχι ο.
Όχι, για την φαντασίωση φέρουμε ευθύνη. Συμφωνώ για τον ρόλο που επιτελεί, καμία αντίρρηση. Αλλά το λεπτό ζήτημα είναι ότι η φαντασίωση είναι πνευματικό ενέργημα, μπορεί να τροποποιηθεί/παύσει/whatever από τη βούληση του υποκειμένου. Γι αυτούς τους λόγους ακριβώς και φέρει το υποκείμενο ευθύνη ως προς το τι φαντάζεται. Αλλιώς ειπωμένο: θεωρεί τον εαυτό του ως αίτιο των σκέψεων αυτών.
Η 2η παράγραφος έχει ένα λογικό σφάλμα. Δεν μπορείς να αποδίδεις ευθύνη στον εαυτό σου για κάτι που δεν θυμάσαι. Πολύ απλά δεν αναγνωρίζεις ότι σχετίζεσαι με αυτό, δεν σε αφορά.
Παρένθεση: σκέψου ότι και στο Δίκαιο λαμβάνεται σοβαρά υπόψη αν ο κατηγορούμενος είχε συνείδηση των πράξεών του, δηλ. αν αναγνωρίζει τώρα ότι τις τέλεσε. Υπάρχει μια κουβέντα περί προσωπικής ταυτότητας-μνήμης-σώματος στον Λοκ. Eίναι άλλο αν εγώ ως πρόσωπο/συνείδηση φόνευσα και άλλο αν το σώμα του ΤΤ βρέθηκε εκεί και σήκωσε το μαχαίρι κτλ. 99% ταυτίζονται αλλά στη φιλοσοφία μας αρέσει το 100%.
Βλέπω να γίνεται θέμα το "Δεν είναι Πραγματικό ως Υλικό αλλα είναι Αληθινό ως Περιεχόμενο." Το αφήνω προς το παρόν. Ένα μόνο: η συνείδηση είναι η ομπρέλα όλων-μα-όλων των ενεργημάτων (συναισθήματα, μνήμη, φαντασία, βούληση κτλ). Δεν υπάρχει εκτός συνείδησης που νταξ-μωρέ-λίγο-το-ψιλοκαταλαβαίνω-ναούμ.
@ Imogen Sage
Thanks for sharing publicly. :)
η 2η παραγραφος έχει φυσικά λογικό σφάλμα γιατι το ονειρο δεν είναι διανοητικο κατασκεύασμα , δεν είναι προϊον της συνείδησης. Για την φαντασίωση λέμε το ίδιο προφανώς φέρουμε ευθύνη. Είπα , τη χτίζεις.
Αναφέρεις το δίκαιο που είναι μια κοινωνική σύμβαση και εκεί το εντεταλμένο όργανο είναι προφανώς η σκέψη ,οι λογικές λύσεις (με την έννοια εδώ της κοινης λογικής).
το όνειρο δεν είναι κοινωνική σύμβαση.
Αρα τα θεματα είναι 3
1/ δε μιλαμε εδώ για το τι είναι το όνειρο (πρεπει να αφήνουμε τα πράγματα να μιλάνε για τον εαυτό τους) , μιλαμε για το πως προσπαθείς να το μετρήσεις εσύ (καλη ώρα με εξίσωση). Εννοώ οτι το σχήμα σου δεν είναι προφανώς απόλυτο αλλα μια φόρμα για να επικοινωνηθεί ο προβληματισμός
2/το παράδοξο στον ξύπνιο σου να είσαι υποκείμενο και όταν πέφτεις για ύπνο να φαίνεται οτι εργάζονται σε εσένα παραπάνω απο ενα υποκείμενα (θετοντας το μεχρι τότε γνωστό ως συνείδηση σε θεση αντικειμένου) . Η διατύπωση αυτή εδώ είναι εμπειρική , δεν είναι ψυχολογική
3/ το αν ο άνθρωπος είναι η συνειδησή του. Γιατι νομίζω οτι μόνο τοτε μπορούμε να πουμε οτι η συνείδηση είναι "η ομπρέλα όλων-μα-όλων των ενεργημάτων"
Δημοσίευση σχολίου