Οι δικοί μου άνθρωποι.

Το σενάριο της ευτυχίας είναι πολύ απλό και έχει για μία ακόμη φορά να κάνει με τον αέρα.

Όταν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να εκφράζεται με κλισέ, πρέπει αναγκαστικά και να αρχίσει – ειδικά με το πέρας του χρόνου – να μαθαίνει πώς να αναπαύεται μέσα σε αυτά: «μού πάει αυτός ο αέρας», «φέρε μας λίγο τέτοιον αέρα», «τι καιρό κάνει εκεί;».

Επίσης ο άνθρωπος πρέπει να μάθει πώς να απαντάει: πώς τα πέρασες? «ε, καταπληκτικά, τι να λέμε τώρα.» Πώς είναι εκεί? «ε, άλλος Θεός, άστα να πάνε, οι άνθρωποι δεν έχουν πρόβλημα».

Σκέφτομαι μερικές φορές πόσο κομπλεξικά έχουμε γαλουχηθεί να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο μίας λίγο πιο εύκολης ύπαρξης. Ενός λίγο ανώτερου επιπέδου ύπαρξης στο τέλος - τέλος. Πόσος προγραμματισμός και πόση έννοια καταναλώνεται για να μας πείσουν ότι η απλότητα ισοδυναμεί με την ηλιθιότητα, ότι η καλά αμειβούμενη εργασία είναι ταυτόχρονα και η πιο σκληρή & υποδουλωτική εργασία, ότι το να περιορίζεις τα ιδανικά σου σε 1 (την ελευθερία) αποτελεί στενομυαλιά και ξανά ηλιθιότητα. Ό, τι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία.

Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, έχω να πω ότι τους θεωρώ ηλίθιους right back. Ότι όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Ότι είναι επιλογή συνετή το να θέλεις να αράζεις κάτω από τον λαμπρό ήλιο, αλλά είναι και μια χαρά επιλογή το να σου αρέσει η κάντιλακ ή η απλή ευτυχία.

Ότι αν ήμασταν έστω λίγο πιο έξυπνοι και βαθείς απ’ όσο κομπάζουμε ότι είμαστε ως ιστορικά όντα, δε θα ξοδεύαμε τόσο διανοητικό κόπο και χρόνο για να δικαιολογήσουμε τις μίζερες επιλογές μας.

Θυμάμαι ότι πάντα όταν έρχεται αυτή η ώρα της πλύσης εγκεφάλου στους φίλους μου σχετικά με την Αμερική, το πρώτο επιχείρημα εκ μέρους μου είναι: οφείλεις να δεις τι έχει καταφέρει να κάνει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Ευτυχώς μερικοί το είδαν. Δεν θέλει μάτια βέβαια, θέλει κυρίως πόδια και εντελώς καθαρό μυαλό.

Και σε αντίθεση με τη δική μας λογική, είναι για όλους. Έτσι φτιάχτηκε. Δεν είναι απλώς ένα προνομιακό χάσμα μιας ελίτ ελληνικού πανεπιστημίου που έμαθε να ανέχεται είτε ιδεολογικές αποχρώσεις ή αγεφύρωτες διαφορές, γιατί είναι ένα χάσμα μέσα στο χρόνο σκέτα. Μία ολόκληρη λογική που αναπτύχθηκε απλά και παιδικά, μέσα στα από τα πιο κοινά ένστικτα των ανθρώπων που την εποίκησαν και συνεχίζουν να την εποικούν για μία καλύτερη (λογικά) τύχη και καλά κάνουν.

Πρώτη είδηση για εμένα όσο έλειπα, θα ήταν η αποχώρηση της Αλέκας.

Πρώτη είδηση για τους φίλους μου που έμειναν πίσω ήταν οι φράουλες,

και πρώτη είδηση για τη μαμά μου, ήταν η σημερινή: απήχθη ο πάπας της Ρώμης. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου η έκφραση του φανατισμού από οποιαδήποτε πλευρά, αλλά δε φαινόταν να το εννοεί. Μετά, να σου και οι ειδήσεις, ότι είναι πολύ σημαντικό διπλωματικό επεισόδιο αυτό, απήχθη ο πάπας της Αντιόχειας και μεγάλη αναταραχή επίκειται στη γειτονιά μας.

Πώς να εξηγήσω πάλι, ότι τα πράγματα μπορεί να είναι και απλά και ότι η γειτονιά μας θα όφειλε να είναι πολύ μεγαλύτερη?

Ελπίζω να παραμείνω έτσι μέχρι να ξαναπάω. Βρίστε όσο θέλετε.

*η φωτό είναι του ισχυρού συνεργάτη, all time classic – all rights resrvd.