Ωδή στους φίλους μου

Η ιστορία με το κόκκινο σκαθάρι που έφαγε και συνεχίζει να κατατρώει τους φοίνικες της Αθήνας, δείχνει ακόμα μία όψη της σάπιας πόλης μας. Σε μια πόλη που ούτε τους ιστορικούς της φοίνικες δε μπόρεσε να προστατεύσει, το δικό μου προστατευτικό κουκούλι είναι οι φίλοι μου.

 Ίσως μέσα από μιας δαρβινικής βάσης εξελικτική διαδικασία του είδους μου- που περιγράφεται ως πολύ ξινός και περίεργος άνθρωπος, με απέραντο φιλότιμο και τεράστια ανάγκη ανθρώπινης επαφής- έχω καταλήξει να έχω πολλούς φίλους. Αν είχα λίγους και καλούς, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι ούτε εγώ θα τους άντεχα, ούτε αυτοί θα άντεχαν εμένα. Έτσι έρχομαι συχνά στη ζωή μου σε επαφή με μία τεράστια βιοποικιλότητα φίλων, που αντιστοιχεί σε πληθώρα συνθηκών, περιστάσεων και συναισθηματικών καταστάσεων και το φοβερότερο όλων είναι ότι όλοι είναι αναντικατάστατοι σε αυτό το μικρό ή μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού μου που γεμίζουν.

Έτσι κατέληξα να έχω πολλούς φίλους. Όχι επειδή "αγαπάω τον άνθρωπο", όχι επειδή είμαι "κοινωνικό ον", όχι επειδή είμαι "επικοινωνιακός χαρακτήρας", μόνο, γιατί αποφάσισα στη ζωή μου, ότι αυτή θα είναι η επένδυσή μου, σε ένα κεφάλαιο που δε γίνεται να χάσει την αξία του γιατί θα οδηγήσει στο συναισθηματικό μου κραχ.

Έτσι έχω φίλους κολλητούς, φίλους καρδιακούς, φίλους από το σχολείο, φίλους που θα χορέψουμε χωρίς αύριο, φίλους που θα πάρω για συμβουλές στα επαγγελματικά, άλλους φίλους που θα συμβουλευτώ για τα συναισθηματικά, φίλους που κάνουν σπάνια υποχωρήσεις, φίλους που κάνουν υπερβολικές παραχωρήσεις, φίλους που κάποιες φορές φαντάζουν εντελώς απρόσιτοι και φίλους που σου γίνονται τσιμπούρι, φίλους σε κάποια άλλη χώρα που θα με φιλοξενούσαν με χαρά  και φίλους στο κοντινό μπαρ που θα με κεράσουν ένα ποτό, φίλους για τους οποίους θα έκανα ΤΑ ΠΑΝΤΑ, φίλους που μας έχουν δέσει πολύ τραυματικά γεγονότα, φίλους με τους οποίους μοιράζομαι τα πάντα- υλικά και συναισθηματικά- φίλους που δεν αγγίζουμε τίποτα βαθύτερο από το απόλυτα επιφανειακό, φίλους που τους αγαπώ με τη μασίφ ανεπάρκεια της εγωιστικής μου φύσης, φίλους που νομιιίζω ότι με νοιάζονται από τα άδυτα της χρησιμοθηρικής τους φύσης, φίλους που με κάνουν να νιώσω ότι δημιουργούν ένα δίχτυ ασφαλείας, φίλους που θα πεταχτώ απρόσκλητα για ένα καφέ, φίλους που θα με παρηγορήσουν, φίλους που θα με πρήξουν, φίλους που θα τους κάνω μιαααά ψυχανάλυση που θα τη θυμούνται όλη τους τη ζωή, φίλους που με βλέπουν στα όνειρά τους (κυρίως να παντρεύομαι), φίλους που μοιράζονται καμιά φορά τα όνειρά μου, φίλους που "τα ξέρουν όλα", φίλους που λένε το σωστό πράγμα τη σωστή στιγμή, φίλους στους οποίους προσποιούμαι ότι είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι και φίλους στους οποίους ακόμα κι αν προσποιούμαι αυτοί ξέρουν....Δέν έχω φακ μπάντις.

Ακόμα και με ένα τόσο μεγάλο δίχτυ ασφαλείας είναι αναπόφευκτο να νιώσεις κάποιες φορές μόνος. Να νιώσεις ότι κανείς δε σε σκέφτεται, καταλαβαίνει, νοιάζεται. Άλλα ευτυχώς, αυτό κρατάει λίγο, γιατί υπάρχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκεί έξω που για απειροελάχιστες στιγμές στη ζωή τους σε έχουν σκεφτεί, αναπολήσει, βοηθήσει, νοιαστεί.

Σας αγαπώ, σας αγαπώ, σας αγαπώ και χαίρομαι που υπάρχετε ακόμα κι αν εύχομαι κάποιες φορές να εξαφανιστείτε, ακόμα κι αν σας έχω έναν έναν μισήσει ανά στιγμές, ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ.