"Πριν από κάθε ζήτημα να μαζεύονται από τη μια οι υπέρ και από την άλλη οι κατά και μία ο ένας μία ο άλλος να υπάρχει constructive debate."
Οπως ειπα και χτες, αυτο ειναι ενεφικτο δομικα: Οι θεσεις στα περισσοτερα θεματα δεν ειναι 2 ωστε να υπαρξει η επιχειρηματολογια σε στυλ debate με δυο θεσεις.
Εκτος αυτου, δεν μπορουμε να απαιτουμε διαλεκτικη συζητηση μεταξυ αγνωστων, με τις οποιες γνωσεις τους για το θεμα και τη διαδικασια της διαλεκτικης συζητησης, κι ολα αυτα στη δημοσια σφαιρα υπο το βλεμμα χιλιαδων ανθρωπων.
Επιμενω εντονα οτι η αυστηροτητα της θεματολογιας πρεπει να οριζει το περιεχομενο των τοποθετησεων. Αν υπαρχει αναγκη να δημιουργηθει ΑΛΛΗ συνελευση (που δε θα λεγεται ετσι για λογους εμφανεις) οπου ο καθενας θα μπορει να λεει "τι ωραια που περναμε εδω", "κατω το μνημονιο" κτλ που τα εχω ακουσει τοσες φορες. Εφοσον οι ιδιοι οι παρευρισκομενοι δεν μπορουν να πειθαρχησουν, ας τους προστατεψουμε δινοντας τους ενα βημα "να τα πουν" καπου αλλου.
Οσοι εχουν πολιτικο λογο να εκφραζουν ο,τι θελουν στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ συνελευση με απολυτη ελευθερια.
Συμφωνώ με τον τικτακ στο θέμα του πολιτειακού. Είμαστε ακόμα τόσο φρέσκιοι σε αυτό το κίνημα, που όχι μόνο δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε τι θα συζητάμε, δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε πώς θα αποφασίσουμε τι θα συζητάμε. Αναλωνόμαστε συχνά για λεπτομέρειες όπως τι θα λέει το πανο, πόσο μάλλον να αλλάξουμε το σύνταγμα. Αφήστε που, τώρα είναι που χρειαζόμαστε το σύνταγμα για να βασιστούμε πάνω του και να διεκδικήσουμε. Πώς μπορούμε να λέμε ότι η βουλή ψηφίζει δάνεια με αντισυνταγματικό τρόπο, και μετα να βάζουμε στόχους αναθεώρησης ή κατάργησης; Χρειάζεται να θυμηθούμε για ποιο λόγο είμαστε κάτω, και να βιαστούμε (όχι με την ένοια της άγαρμπης βιασύνης, αλλά με την έννοια της άμεσης ανάγκης να πάρει αυτό το κίνημα σάρκα και οστά) να απαιτήσουμε πράγματα. Πράγματα στα οποία είμαστε οι περισσότεροι ενωμένοι, αιτήματα αδιαμφισβήτητα, εκεί πρέπει να εστιάσουμε πρώτα. Να σταματήσουμε την καραμελίτσα που λέει "να κοιτάμε αυτά που μας ενώνουν" και να την κάνουμε πράξη. Ας πάψει αυτή η δυσκοιλιότητα να προσπαθούμε να συμφωνήσουμε ακόμα και το "και" ή το "," και να εξετάσουμε τις σημαντικότερες διεκδικήσεις μας. Ας πάρουμε πρώτα θεση, να γίνουμε επικίνδυνοι, υποπλογίσιμοι σε πολιτικά ζητήματα και μετά κοιτάμε και τα υπόλοιπα. εδώ θα είμαστε, δε φεύγουμε..
4 σχόλια:
"Πριν από κάθε ζήτημα να μαζεύονται από τη μια οι υπέρ και από την άλλη οι κατά και μία ο ένας μία ο άλλος να υπάρχει constructive debate."
Οπως ειπα και χτες, αυτο ειναι ενεφικτο δομικα: Οι θεσεις στα περισσοτερα θεματα δεν ειναι 2 ωστε να υπαρξει η επιχειρηματολογια σε στυλ debate με δυο θεσεις.
Εκτος αυτου, δεν μπορουμε να απαιτουμε διαλεκτικη συζητηση μεταξυ αγνωστων, με τις οποιες γνωσεις τους για το θεμα και τη διαδικασια της διαλεκτικης συζητησης, κι ολα αυτα στη δημοσια σφαιρα υπο το βλεμμα χιλιαδων ανθρωπων.
Επιμενω εντονα οτι η αυστηροτητα της θεματολογιας πρεπει να οριζει το περιεχομενο των τοποθετησεων. Αν υπαρχει αναγκη να δημιουργηθει ΑΛΛΗ συνελευση (που δε θα λεγεται ετσι για λογους εμφανεις) οπου ο καθενας θα μπορει να λεει "τι ωραια που περναμε εδω", "κατω το μνημονιο" κτλ που τα εχω ακουσει τοσες φορες. Εφοσον οι ιδιοι οι παρευρισκομενοι δεν μπορουν να πειθαρχησουν, ας τους προστατεψουμε δινοντας τους ενα βημα "να τα πουν" καπου αλλου.
Οσοι εχουν πολιτικο λογο να εκφραζουν ο,τι θελουν στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ συνελευση με απολυτη ελευθερια.
Άφησα στο real-democracy.gr εδώ ένα σχόλιο περί "αντιπροσωπευτικότητας" στη ΛΣΠΣ.
Συμφωνώ με τον τικτακ στο θέμα του πολιτειακού.
Είμαστε ακόμα τόσο φρέσκιοι σε αυτό το κίνημα, που όχι μόνο δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε τι θα συζητάμε, δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε πώς θα αποφασίσουμε τι θα συζητάμε.
Αναλωνόμαστε συχνά για λεπτομέρειες όπως τι θα λέει το πανο, πόσο μάλλον να αλλάξουμε το σύνταγμα.
Αφήστε που, τώρα είναι που χρειαζόμαστε το σύνταγμα για να βασιστούμε πάνω του και να διεκδικήσουμε.
Πώς μπορούμε να λέμε ότι η βουλή ψηφίζει δάνεια με αντισυνταγματικό τρόπο, και μετα να βάζουμε στόχους αναθεώρησης ή κατάργησης;
Χρειάζεται να θυμηθούμε για ποιο λόγο είμαστε κάτω, και να βιαστούμε (όχι με την ένοια της άγαρμπης βιασύνης, αλλά με την έννοια της άμεσης ανάγκης να πάρει αυτό το κίνημα σάρκα και οστά) να απαιτήσουμε πράγματα.
Πράγματα στα οποία είμαστε οι περισσότεροι ενωμένοι, αιτήματα αδιαμφισβήτητα, εκεί πρέπει να εστιάσουμε πρώτα.
Να σταματήσουμε την καραμελίτσα που λέει "να κοιτάμε αυτά που μας ενώνουν" και να την κάνουμε πράξη.
Ας πάψει αυτή η δυσκοιλιότητα να προσπαθούμε να συμφωνήσουμε ακόμα και το "και" ή το "," και να εξετάσουμε τις σημαντικότερες διεκδικήσεις μας.
Ας πάρουμε πρώτα θεση, να γίνουμε επικίνδυνοι, υποπλογίσιμοι σε πολιτικά ζητήματα και μετά κοιτάμε και τα υπόλοιπα. εδώ θα είμαστε, δε φεύγουμε..
συμφωνώ απόλυτα κ με τους 2 σας
Δημοσίευση σχολίου