Η χθεσινή εμπειρία στην πλατεία Συντάγματος, μου δίνει το θάρρος να πάρω τη σκυτάλη από το post της Ιωσηφίνας "Λόγια". Όπως, πολύ σωστά αναφέρει, η χρήση του λόγου οφείλει να είναι ποτισμένη με μετριοπάθεια. Το ίδιο πνεύμα θα πρέπει να διέπει και τις πράξεις μας. Στην πρώτη μέρα της διαμαρτυρίας #25Mgr, υπήρξε μια σχεδόν βουβή αγανάκτηση που περιφερόταν στην πλατεία και στους δρόμους γύρω της. Είτε λόγω της ασάφειας των προταγμάτων της - που είναι απόλυτα δικαιολογημένο από τη φύση της - είτε από το απρόσμενο μέγεθός της, είτε από την έλλειψη αντίστοιχης κινηματικής εμπειρίας. Αυτό που θεωρώ ότι παράχθηκε χτες, ήταν μια συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμάς. Δεν αναφέρομαι σε ταξικούς συντρόφους ή ομοϊδεάτες αλλά σε ανθρώπους που αμφισβητούν τα διλήμματα και τις προκάτ πολιτικές λύσεις που τόσα χρόνια αποτελούσαν τις εφεδρείες της δημοκρατίας. Αν θέλουμε να εμφανιστεί στο τέλος μιας μακράς πορείας κάποια αλλαγή ουσίας, πρέπει πρώτα να υπάρξει η ιδέα της. Όλη η troll-ικότητα με την οποία επιτέθηκαν στο πείραμα αυτό μερικοί, διαψεύστηκε χτες. Έτσι, γεννήθηκε η ιδέα της δυνατότητας που έχουμε, υπό τις συνθήκες που οι ίδιοι ορίζουμε. Αυτό το μικρό επίτευγμα, αυτό δηλαδή που έκανε τόσους να κοιμηθούν καλύτερο ύπνο το βράδυ που μας πέρασε, είναι ένα μεγάλο βήμα από την αδράνεια της ματαιότητας προς την ενδεχομενικότητα της προσπάθειας.
Για να επιστρέψω στη μετριοπάθεια, η δράση μας δε φανερώνει σημάδια αλαζονείας, προς το παρόν, πράγμα θετικό. Μόνο μερικά πυροτεχνήματα ενθουσιασμού, απαραίτητα για την εσωτερική εμψύχωση των υποκειμένων της. Υπάρχει "ανάγκη για πολλή εργασία" (quoting Chaca) και εμπόδια συνείδησης μπροστά μας. Έχουμε όμως ένα τεράστιο πλεονέκτημα : μπορούμε να δούμε πίσω και να εννοήσουμε ότι το μοντέλο της μεταπολίτευσης, σε αυτή εδώ τη Republica, δεν προοιωνίζει ευχάριστο μέλλον.
Παραθέτω :
Το κουτί της Πανδώρας
Παραλληλογράφος
7 σχόλια:
Τι θα «γεννήσουν» οι πλατείες;
note: είναι #25Mgr
Χωρίς να θέλω να παραμείνω απαισιόδοξη μετά τη χθεσινή επιτυχία μας, όλων, και με πάσα την κουβέντα σου ότι όλοι κοιμηθήκαμε καλύτερα χθες βράδυ...
Θα ήθελα να σχολιάσω λίγο όλη αυτη την κίνηση..
Μια κίνηση, που αν δεν είχε έρθει ως ξενόφερτη μόδα από μακριά θα είχε άραγε καμιά επιτυχία... Γιατί το λέω αυτό;
Μια φίλη δεν πείστηκε για το ότι δεν θα πέσει ξύλο στο σύνταγμα, παρα μόνο όταν άκουσε ότι η διαμαρτυρία "είναι με την ισπανική συνταγή"
Η μαμά μου μού τηλεφώνησε χθες για να κατέβω στο σύνταγμα, και να φέρω και κανένα ταμπούρλο! Γιατί θα είναι με την ισπανική συνταγή.
Η αστυνομία, ενημερωμένη για την ιδιοσυγκρασία της συγκέντρωσης, παρέμεινε στη θέση της αμέτοχη.
Τα κόμματα απείχαν και οι κομματόφιλοι, υπήρξαν διακριτικοί!
Ο κόσμος, αποφασισμένος να παραμείνει ανώνυμος, αντέδρασε με αποδοκιμασία όταν μια άλλη πορεία, ενσωματώθηκε στη συγκέντρωση. Εκεί κάπου σε μια συνάντηση των δύο, παραλίγο να γίνει μεγάλος καβγάς, αλλά ευτυχώς, πάνω που η κυνική μου μεριά άρχισε να χασκογελάει, όλοι έδωσαν τόπο στην οργή και η ζωή συνεχίστηκε...
Η συγκέντρωση συνεχίστηκε ειρηνικά και με κοινή συλλογική ψυχολογία για αρκετές ώρες. Τι είναι όμως αυτό που την έκανε τέτοια;
Γιατί δεν μπορούμε μόνοι μας, και γιατί όποτε έχουμε μόνοι μας προσπαθήσει στο παρελθόν να διαμαρτηρηθούμε καθιστοί, ή όρθιοι, πάντως άοπλοι, έχουμε καταπιεί χημεία και τέρατα;
Τι είναι αυτό που άλλαξε τη σημερινή διαμαρτυρία και την έκανε ΣΙΓΟΥΡΑ ειρηνική;
Η απαλλαγή απο ταμπέλες και σήματα;
Απλώς θέλουμε μια έτοιμη καινούρια συνταγή για να τα καταφέρουμε; Κάτι δοκιμασμένο, ή απλά μια πρόκληση, αφού την πρόσκληση την αγνοήσαμε;
Η ΕΛΑΣ έπιασε τους "Αφγανούς δολοφόνους" της 3ης Σεπτεμβρίου.
Η Ελας όμως δε μας είπε, μήπως έψαξε αυτούς που, μπροστά σε εκατοντάδες μάρτυρες ξυλοκόπησαν το κεφάλι του παληκαριού στην πορεία;
Γιατί, πόσο χειρότερο είναι ένας άψυχος πυροβολισμός απο απόσταση, άσχετα με το αποτέλεσμά του, από ένα βάναυσο ξυλοκόπημα με γκλομπ στο κεφάλι, κατ' εξακολούθηση απο πολλά άτομα ταυτόχρονα; Πόσο πιο μπρουταλιστικη έκφραση μίσους και διάθεσης ανθρωποκτονίας με ολοκληρωτική πρόθεση;
Αλλά κυρίως, πώς γίνεται να μην αντιδράσαμε σε αυτή την ενέργεια, όταν τότε με ένα και μόνο πυροβολισμό κάψαμε την πόλη όλη;
Μήπως έπρεπε να έχουμε θάνατο για να αντιληφθούμε τη δολοφονική πράξη αστυνομικών προς πολίτη;
Τι είναι αυτό που τελικά καθορίζει την αντίδρασή μας ή τη δράση μας σαν πολίτες αυτής της ανώμαλης χώρας;
Τι είναι αυτό που ορίζει τη συλλογική συμπεριφορά, ανταπόκριση, αλληλεπίδραση με τα γεγονότα;
Ποια ηθική τελικά καθορίζει αυτό το αλλοπρόσαλλο κίνημα;
Ζούμε με τα ωφέλη των κόπων των γονιών μας, μια γενιά που τρώει βούτυρο και μέλι και ντομάτα και ψωμί και αφοδεύει νεο-αναρχιπικες ιδέες και αμπελοφιλοσοφίες, και οι αντιδράσεις μας προσαρμόζονται κατα περίσταση.
Όσο και αν μου άρεσε η χθεσινή συγκέντρωση, δεν ήταν κάτι δικό μας, και δεν είναι κάτι που θα κρατήσει...
Η κοινή ηθική δεν είναι κάτι που θα έρθει απ' έξω σαν σημαία, αλλά απο μέσα σαν συμπεριφορά, πεποίθηση, και σιγά σιγά θα γίνει απαίτηση και κίνημα!
Αυτό το απ ' έξω κούφιο συναπάντημα ήταν μεν επίκαιρο, και σίγουρα χωρούσε να ανιπροσωπεύσει όλες μας τις αντιρρήσεις περι όλων όσων μας στοιχειώνουν, όμως δεν ξέρω αν ήταν και γνήσιο, αληθινά αγανακτισμενο, έτοιμο να σκάσει ή έτοιμο να πάρει δρόμο με την πρώτη κρότου- λάμψης...
Ελπίζοντας να μην ξεφουσκώσει και , κλείνοντας, απο την άλλη πλευρά του νομίσματος, είναι τόσο όμορφη η κοινή δράση των λαών δύο χωρών, οι διάλογοι και τα πλακάτ, τα συνθήματα και τα πανό, (είτε είναι φήμες είτε όχι) το ντόμινο αυτό της αλληλεγγύης, και η αξιέπαινη αντίδραση μας στο να αντιγράψουμε κάτι καλο, χωρίς εγωισμούς, ας το κάνουμε και ας μην ήταν δική μας ιδέα, και ας χρειάστηκε λίγη ειρωνία, φτιαχτή ή αληθινή για να μας σπρώξει..
μπράβο Τικ Τακ, ωραιο ποστ. συμφωνω θέλει ..πολλή δουλειά τώρα. και όχι μόνο 'δουλειά' αλλά και δημιουργική σύνθεση και πράγματα πεταμένα στην πορεία να μαζευτούν με τρόπο.
ελπίζω -όπως ίσως με ξέρουν κάποιοι θα έιναι λογικό να ελπίζω τώρα για αυτό που συμβαίνει βαθιά- και μόνο ελπίδα και υποστήριξη θέλω να βλέπω.
αγαπητή φίλη μου που απαντάς ανώνυμα, θέλω πολύ να καθίσω και να μιλήσω μαζί σου , μιας και έχεις πολλές εγνοιες μαζί αραδιασμένες σε ένα σχόλιο.
Δεν είναι όλα ένα και ούτε έχει τόση δα σημασία αν ήταν ή όχι από την Ισπανία η σπόντα για μια μάζωξη μοναδική στην Ελλάδα τώρα η αφορμή ή η αιτία. Συγκεκριμένα θα έπρεπε να το αφήσουμε στους ιστορικούς και τους κοινωνιολόγους να το πούνε, και μάλιστα όχι τώρα , γιατί όλοι θα έπρεπε να είναι *κεί* και να συμμετέχουν ελεύθεροι από κολλήματα του χθες.
αποτελείς, ίσως εν αγνοία σου (?) ένα παράγοντα που δε βοηθά σε κάτι , παρα ΑΝΤΙδρα _όπως κάναμε όλα τα χρόνια που πέρασανε_ και μάλιστα το κάναμε χωρίς πραγματική ανάγκη ή διάθεση για αποτέλεσμα.
προτείνω ψυχραιμία
σε όσες κούφιες νεοαναρχίπικες αμπελοσοφίες βλέπεις γύρω σου, υπήρχε καιρό τώρα -κ μόλις διαφαίνεται- μια μεγάλη μερίδα πολιτών , νέων και όλων των αποχρώσεων που θέλουν να συνδιαλαγούν και να αποφασίσουν την τύχη τους με αρχές και όραμα. Αν αυτό δε σε συγκινεί για μια Δημοκρατική πρόθεση, τότε φοβάμαι δε λειτουργεί καλά το πράμα, γιατί όπως ίσως ξέρεις το πολίτευμα αυτό λειτουργεί καλά όταν ΟΛΟΙ συμμετέχουν.
Εν τέλει με θλίβει η σοβαρή σου καταδίκη εν τη γενέσει του πράγματος.
Ιδεαληστής
βρε τι καλά που τα λένε και οι δύο ανώνυμοι και ο ΤΤ
και πόσο διαφορετικά
φαίνεται έτσι πως οι άνθρωποι μπορούν διαρκώς να συμφωνούν και να διαφωνούν όταν μιλούν
για αυτό, καλά λέει η ιωσιφίνα, ότι όταν μιλάς, πρέπει να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό σου...γιατί από την άρθρωση εξαρτάται η το εύρος και το πλαίσιο της συμφωνίας και της διαφωνίας
όμως το κρίσιμο τελικά έρχεται στην απόφαση, όπως είπε και ο ναζιστικός απολογητής, καίτοι μεγάλος διανοητής, Carl Schmitt
εκεί, κάποια στιγμή, πρέπει να τελειώσουν οι συμφωνίες και διαφωνίες των λόγων...και να έρθει η απόφαση και η όποια πράξη (θετική, αρνητική, εκούσια ακόυσια, αποχής ή μή κλπ κλπ)
εκεί στην Πνύκα πρέπει να πάρουμε απόφαση πότε φτιάχνουμε την Ακρόπολη, πότε κάνουμε πόλεμο, πότε επιβάλλουμε χορηγίες και πότε επιτρέπουμε θεωρικά
και αυτή η απόφαση είναι πολύ δύσκολο πράγμα (για να δώσουμε και ένα τόνο απολογίας σε όσους αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς...διότι εμείς τι θα αποφασίζαμε στη θέση τους;)
υγ: όταν τελικά δεν αποφασίζεις, σέρνεις ένα άρμα για αιώνες, και καταντά θλιμμένη ανάμνηση ενός παρελθόντος χρωματιστού που, ενώ δεν είχε μέλλον, δεν του το αποκόψαμε και το αφήσαμε να κυλά. πρέπει να αποφασίζεις, αλλά τι απόφαση θα πάρεις;
να τη κ η πούτσα
Μαλλον έχεις δίκιο ιδεαλιστή.
Οι ενοχές είναι για το παρελθόν, η κριτική για το μέλλον, και τα πολλά λόγια, για το Σύνταγμα.
Η μιζέρια για τα σκουπίδια.
Και τα σκουπίδια για τους κάδους και τα κουτάκια στην ανακύκλωση!
Τα λεμε εκεί!
Ανωνυμη,
Νομιζω οτι η αφορμη για την ειρηνικη εξελιξη της διαμαρτυριας δεν εχει μεγαλη πολιτικη σημασια. Σιγουρα σε ψυχολογικο επιπεδο θα ειχε καποιο νοημα μια αναλυση των αιτιων. Μπορει οπως η εθνικη ποδοσφαιρου ´ηθελε τον Γερμανο της´ , το κινημα να ´ηθελε τον Ισπανο του ´.
Για την αστυνομικη βια, τι να σου πω, δικαια πραγματα λες.
Για την διαμαρτυρια καθ´ εαυτη ενω αρχικα λες ´´ Όσο και αν μου άρεσε η χθεσινή συγκέντρωση, δεν ήταν κάτι δικό μας, και δεν είναι κάτι που θα κρατήσει... ´´
λιγο αργοτερα ελπιζεις. ΑΥΤΟ κανουμε ολοι. Ουτε εμενα με ενοχλει η κοπια, οπως ουτε εσενα που απαντας στα αρχικα σου ερωτηματα στο τελος του σχολιου σου.
Ανωνυμε,
Η διχαστικη νοοτροπια ειναι ευκολη. Η ενωτικη απαιτει προσπαθεια.
Δημοσίευση σχολίου