Η δική μου παλαιά Αθήνα

Ναι, η παλιά Αθήνα είναι και για μένα γεγονός..Δεν πίστευα οτί
θα έφτανα τόσο γρήγορα στην βίωση αυτού του φαινομένου.
Υπάρχει αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου μια παλιά Αθήνα η
οποία ξεδιπλώνεται από την παιδική ηλικία μέχρι και την
ηλικία των βραδινών εξόδων διάρκειας ως τις πρώτες πρωϊνές
ώρες..
Πριν πω όμως για την δική μου παλιά Αθήνα να αναφερθώ στις
παλιές Αθήνες που γνωριζώ από γραπτά κείμενα αλλά και λίγο
από τα μακρινά όνειρά μου της πρώτης παιδικής ηλικίας.
Φερστ θινγκς φερστ που λένε.

Οι έξι νύχτες στην Ακρόπολη του Γιώργου Σεφέρη με έφεραν
σε επαφή με την δεκαετία του 20 στην Αθήνα.
Ο Στράτης,που είναι το συγγραφικό προσωπείο του Σεφέρη
συναντά τον Νικόλα ,τον Νώντα και τον Καλλικλή που
έπαιζαν μονά ζυγά....Τα τραμ είχαν ονόματα..¨ΑΧ ΒΑΧ¨,¨ΚΑΤΙΝΑΚΙ¨,
¨ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ¨
...Ρεκλάμες...
Νεωτερισμός...
Εδώ μας δίνονται στοιχεία για τον κοινωνικό και γεωγραφικό
χώρο.

"...η πόλη είναι μια κατάσταση του μυαλού, ένα σύνολο από έθιμα και
παραδόσεις και από οργανωμένες συμπεριφορές και συναισθήματα
τα οποία ενυπάρχουν σε αυτή την παράδοση.
Η πόλη με άλλα λόγια δεν είναι απλά ένας φυσικός μηχανισμός και
μια τεχνητή κατασκευή. Η πόλη εμπλέκεται στις ζωτικές διεργασίες
των ανθρώπων οι οποίοι τη συνθέτουν, είναι ένα προϊόν της φύσης
και ειδικά της ανθρώπινης φύσης..."
Σεφέρης.
Διαβάστε το. (Τικτακ το βιβλίο που σου έλεγα)

Οι Απάχηδες των Αθηνών αλλά και άλλα έργα που έχω ζήσει κοντά τους
μέσω της δουλειάς μου στο θέατρο, με ταξίδεψαν σε εποχές μεσοπολεμικές.
Πολλές φορές μέσα από αυτά τα έργα νοστάλγησα εποχές που δεν
έζησα.
Οι Απάχηδες συγκεκριμένα μου έδωσαν το στίγμα της Αθηναϊκής
αργκό του μεσοπολέμου όπου οι Αθηναίοι τότε πήγαιναν εκδρομή
για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς στα Πατήσια...!
Μπορείς εύκολα μέσα από τέτοια έργα να κατανοήσεις τον
τρόπο ζωής και την κουλτούρα των ανθρώπων την εποχή
του μεσοπολέμου."Ρετσίνα μεσογίτικη που ανασταίνει και νεκρούς"


Η Αθήνα του 1970 μου έδωσε εικόνες από μποέμηδες.Εικόνες από
παρέες σε μοτοσακό με καλάθι, τρίκυκλες.Μέσα σε μία τέτοια έμπαινε
και κάποιος κοντινός μου συγγενής.Λίγες οι μεγάλες παρέες της Αθήνας
τότε.Καλλιτέχνες,ποιητές,τραγουδοποιοί,απλοί ανήσυχοι.Τα Εξάρχεια
με τον ρόλο του φούρνου ιδεών.Μακρινές αναμνήσεις μπερδεμένες.
Σχεδόν σαν αναμνήσεις ονείρων..

Η δική μου παλιά Αθήνα είναι το κρυφτό,τα σκαψίματα στα άσπρα
χώματα των νέων πολυκατοικιών που χτίζονταν σαν να ξερνάγανε
τα βουνά τσιμέντα,οι βόλτες με το ποδήλατο όσο
πιό μακριά τόσο πιό δελεαστικά και άλλα παιχνιδίσματα που
βασίζονταν στον φυσικό χώρο και όχι σε κάτι τεχνητό.
Οι εξερευνήσεις σε πολυκατοικίες που ήταν στα μπετά,
τα πηδήματα απο τον πρώτο όροφο σε χώματα που
καμιά φορά είχαν από κάτω ασβέστη,η ριμούλκιση σκέϊτ από
ποδήλατο μέσω ενός οργάνου γυμναστικής που είχε μεγάλα
ελατήρια ,πράγμα κάπως επικίνδυνο..
Οι κατασκευές φρούριων από μεγάλα χαρτόκουτα ψυγείων,οι
αποστολές κατασκοπείας άλλων τέτοιων,τα περάσματα
από ταράτσα σε ταράτσα μονοκατοικιών και μη.
Η δημιουργία ομάδας ποδοσφαίρου με πρακτικά και ταμείο,
οι επισκέψεις σε άλλες γειτονιές που υπήρχαν άλλα κορίτσια,η
δημιουργία παιχνιδιών από το τίποτα όταν υπήρχε αποκλεισμός
υλικών παιχνιδιών λόγω ανούσιων σχολικών υποχρεώσεων,οι βραδινές
μπούκες στο κολυμβητήριο για μπάνιο και σίγουρα πάρα πολλοί
θα έχουν να προσθέσουν πολλά άλλα που θα δώσουν την γνώση
και την ανάμνηση που αξίζει αυτή η εποχή της παιδείας της αυτονομίας..
Αργότερα η επαιτία με σκοπό την αποκόμιση κερμάτων ικανά
σε ποσότητα να μας μεταφέρουν σε άλλες περιοχές προκειμένου να
διασκεδάσουμε με καινούργιες μουσικές ,πράγμα που δεν αποκλείω
βέβαια να γίνεται και τώρα.
Βόλτες με το τρολέ,όπως το λέγαμε,αλλά όχι μέσα,πίσω, εκεί που
είχε μία σκαλίτσα που κατέληγε στην οροφή και τις κεραίες.
Ναι,εκείνα τα τρόλλευ που ήταν στρογγυλοποιημένες οι γωνίες τους.
Αυτό το ονομάζαμε σέρφινγκ...
Θυμάμαι έκπληκτους επιβάτες των πίσω θέσεων να μας δίνουν
να καταλάβουμε πότε έπρεπε να κατέβουμε αφού φαινόταν
πότε μας "έδιναν" στον οδηγό.
Τα άντεργκράουντ πάρτι στο Κολωνάκι,περιοχή που καμία σχέση
δεν είχε με τον αέρα και την ψυχολογική μοναξιά που αποπνέει
σήμερα.Παιδιά κουλτουριάρηδων γονιών αλλά με κάποια
οικονομική άνεση έδιναν πάρτυ που δεν βασίζονταν σε
διαχωρισμό κοινωνικών τάξεων.Μία πραγματική
ανταλλαγή κοινωνικών εμπειριών χωρίς επιρροές χημικών
στοιχείων.Τα νεώτερα τουνόουαςμπέτερ δηλαδή.
Σίγουρα για κάποιους σημερινούς γονείς αυτά θα φαντάζουν
επικίνδυνα αλλά να,εδώ είμαστε,δεν πάθαμε τίποτα.
Εκδορές και αποχές από το βραδινό φαγητό όλοι
κάναμε αλλά είμαστε εδώ.Είμαστε εδώ και φοβόμαστε
τα άλλα,αυτά που δεν ελέγχονται από εμάς,δυστυχώς...
Μέχρι εκεί αναπολώ.Άντε και λίγο στα επόμενα με
σημαντικά αναγκαστικά διαλλείματα όμως.
Ίσως να μην γνωρίζω σφαιρικά "τα ανάλογα τώρα"
καθώς μετά τα 25 φεύγεις από τέτοιες συγκρίσεις και
αναγκαστικά κοιτάς μπροστά.
Για τα άλλα όμως,τα παιδικά,αναγκαστικά θα ξαναγυρίσεις
εκεί καθώς η έλευση απογόνων σε φέρνει σε μια θέση όχι
απλού θεατή αλλά "επαγγελματία αναμεταδότη".

Πριν κάτι ώρες έπαιζα κρυφτό με τρία παιδιά ηλικίας
4,7 και οχτώ χρόνων σε ένα πεζόδρομο στο Μεταξουργείο.
Η ώρα 23 και 25 και ενώ αύριο ξημερώνει μία άγια μέρα,
συνεπώς αργία και καθισιό ,μια κυρία ξετρύπωσε από μία
νεοκλασική σπηλιά υπό το τηλεοπτικό καθεστώς και μας
έβαλε χέρι για την φασαρία όπως σε ανάλογη περίπτωση,
αλλά στη μία το βράδι περίπου, θα συνέβαινε και στην εποχή
που 3-4 παραγράφους πιό πάνω ανέφερα.
Η ερώτησή μου προς αυτήν, που απέφερε και την αμηχανία
από μέρους της αλλά και των παιδιών λίγο ,ήταν αν ακούει
συχνά παιδιά να παίζουν κρυφτό.
Η παιδεία δεν είναι κάτι που πρέπει να ζητάμε καθημερινά
χωρίς να ξεχνάμε βέβαια και την ανυπαρξία της από πλευράς
κράτους.Είναι κάτι που πρέπει να ξεκινήσει από το σπίτι
με σκοπό να βγει έξω από αυτό.
Ο αστικός τόπος υστερεί αυτών των ενεργειών από πλευράς
γονέων και σηματοδοτεί μία νέα εποχή κοινωνικού αποκλεισμού
και εγκλεισμού στον ψηφιακό τόπο.
Να μην μιλήσω πάλι για την τηλεόραση...




UPDATED