Η αλεπού η πονηρή

Κάθε βράδυ μετά τις 10 εμφανίζεται η ίδια γνωστή αλεπού κάτω από το παράθυρό μου.
Μάλιστα την βλέπω να έρχεται από μακρυά κουνιστή και λυγιστή στο πεζοδρόμιο μέχρι να πλησιάσει και τελικά να χάσω οπτική επαφή λόγω ενός δέντρου που βρίσκεται στον κήπο. Σχεδόν την έχω ιυοθετήσει αφού πολλές φορές της μιλάω-σφυράω και πιστεύω βαθύτατα ότι με αναγνωρίζει. Μερικές φορές έχει τύχει να βγω από το σπίτι και αυτή να είναι έξω από την πόρτα με αποτέλεσμα να τρέχει με ελαφρά πηδηματάκια προς τη κατεύθυνση που πηγαίνω και τελικά να πηδάει τα κάγκελα ενός μεγάλου προαυλίου που μάλλον συνδέεται με το μεγάλο πάρκο-κοιμητήριο και με την ασφάλεια που της παρέχουν τα κάγκελα να με κοιτάει περήφανη που κέρδισε μια ισάξια θέση σε μια αγγλική πόλη ως επιζούσα του παράφορου κυνηγιού αλεπούς που επιδίδονταν η αγγλική αριστοκρατία.
Σήμερα που ο Βάσκος συγκάτοικος πάτησε ένα από τα πολλά κουλουριαστά κακάκια που βρίσκονται στον κήπο κατάλαβα τι συμβαίνει!

Η φωτό δεν είναι από τον δικό μου κήπο, αλλά κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι.