Το χρονικό της ήττας (κλεμμένος τίτλος)

Γενικά πιστεύω ότι αν έρθει η ώρα να βγάλω κάρτα απεριορίστων διαδρομών, αυτή θα είναι και η χρονική στιγμή προσδιορισμού της αρχής της ήττας. Ήττα με την έννοια ότι η ρουτίνα έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς σου. Εγώ, ενάντια στη ρουτίνα σαν έννοια εν γένει, δεν είμαι. Η ρουτίνα μπορεί να γίνει από αγκαθωτό στεφάνι- αξεσουάρ στο Γολγοθά μιας επαναλαμβανόμενης και μίζερης καθημερινότητας μέχρι πουπουλένιο μαξιλαράκι να ξεκουράσεις το γεμάτο έννοιες κεφάλι σου.
Απλά...η κάρτα απεριορίστων διαδρομών δεν είναι μόνο μια έκφανση του κλειστού κυκλώματος μιας προδιαγεγραμμένης πορείας (πάω στη δουλειά-γυρνάω σπίτι από τη δουλειά). Όχι, δεν είναι απλά κάτι τέτοιο...είναι και η τρομακτική οργάνωση της καθημερινότητας πάνω σε μία απαρέγκλιτα απαράλλακτη πορεία. Και πνίγομαι...εντάξει, υπάρχουν και χειρότερα υπάρχουν κι άλλοι που το υπερεγώ τους δεν τους αφήνει καν να μπουν σε μέσα μαζικής μεταφοράς...για να μην αναφερθώ σε κλειστοφοβικούς και αγοραφοβικούς..!
Σήμερα το πρωί πήρα το τρόλεϊ μαζί με άλλους ταλαίπωρους για να πάω στη δουλειά. Μου άρεσε γιατί βρήκα θέση αριστοκρατική στον πάγκο ας το πούμε έτσι πίσω πίσω που κανονικά είναι για να βάζεις τις τσάντες και τέτοια. Ήμουν πιο πάνω από τους πάντες, αυτάρκης χωρίς να κοιτάω λιγούρικα τις θέσεις των άλλων των "τυχερών", γιατί είχα μια θέση που καταφχαριστιόμουν αλλά και που κανένας δεν ήθελε.
Γυρνώντας σπίτι ξαναπήρα το τρόλλευ σκεφτόμενη ότι ίσως πιο παλιά μάλλον δεν υπήρχαν καν οι παραπάνω προβληματισμοί στο κεφάλι μου. Δίπλα μου ένας γκέι τυπάς μίλαγε με κρασιά με ειδημοσύνη και επαγγελματισμό Έλεγε ότι έπρεπε να ταξιδέψει στο Μπορντώ και οπωσδήποτε στη Σάμο και Βαρκελώνη και πώς θα τα προλάβαινε που έπρεπε να συναντήσει τον τάδε και μετά να δοκιμάσει σέρι από το ΔεΘυμαμαιΠού και διάφορα τέτοια και λέω αααχ τί ωραία δουλειά είναι αυτή, την οποία δε ξέρω καν να προσδιορίσω...Τί δουλειά κάνει άραγε αυτός ο κατα τα φαινόμενα τυχερός τυπάς?..
Και επειδή ο συνειρμός μου είναι και Πολύ Μαλάκας ξαναγυρνώ σε αυτήν την ακαθόριστη μαλλιαρή μπάλα προβληματισμού που λέγεται "Κατά πόσο σε καθορίζει σαν άνθρωπο και σε χαρακτηρίζει αυτό που λέμε ότι you do for the living"?
Και χάνω τη στάση.
Και τα παίρνω και θυμάμαι στο μεταξύ μέσα στα νεύρα μου αυτή τη μπλόγκερ του ελληνικού σταρ σύστεμ του μπλόγκινγκ την εξ ψιλικατζού (εικάζω ότι είναι σταρ και παλιά και τέτοια να πούμε αφού την ξέρω μέχρι κι εγώ που' μαι άσχετη) η οποία αν δεν κάνω κανά τρομερό λάθος ήταν ψιλικατζού και μετά είδαν πόσο ωραία γράφει και την πήραν οι διαφημιστικές κι όλοι χαίρονταν που βρήκε το δρόμο του το κορίτσι, κι έκανε κάτι που ήταν δημιουργικότερο από το να πουλά τσίχλες κι εισιτήρια και γουάου εκεί στις χλίδες στη διαφημιστικής από προλετάριος, γιάπης και δε πήγε χαμένη κι αυτή η τόσο δημιουργική γραφή της και όλα σούπερ, ώσπου αυτή συνεχίζοντας να γράφει στο μπλογκ που από ψιλικατζού-εικάζω- θα χε γίνει εξ ψιλικατζού αρχίζει μια ωραία πρωία να γράφει από το γιάπικο γραφείο της- το είχα διαβάσει κατα τύχη αυτό το ποστ της- για το πόσο ζηλεύει τους πακιστανούς εργάτες της μιας δεκάρας οι οποίοι τρυγούσαν τα σταφύλια στις εκτάσεις των Μεσογείων.

(!)

...............αυτό έχω μόνο να πω..................

δηλαδή
μια ηρωιδούλα της μικροαστικής τάξης γίνεται γιάπισσα και μετά συνειδητοποιεί ότι τελικά αγνότητα υπάρχει μόνο στο προλεταριάτο, στη χειρονακτική εργασία. Ποιόοο ψιλικατζίδικο και ποιάαα διαφημιστική? η αλήθεια βρίσκεται στον τρύγο, η ζωή βρίσκεται στο χώμα, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται.
Και μετά λες, ναι ρε παιδί μου, υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν τον βρίσκουν ποτέ το δρόμο τους, τί να κάνουμε?..
Επειδή λοιπόν κι εγώ κάποιες φορές αισθάνομαι σαν το χαρισματικό παιδάκι που όλοι του έλεγαν "Μπράβο τι καλό μυαλό!" και τελικά δεν έκανε τίποτα και με βλέπουν σαν εκείνα τα πουλάκια που επειδή βαριούνται να πετάνε χοροπηδάνε σα χαζοχαρούμενα. Κι επειδή δεν έχω βρει το δρόμο μου ακόμα, γράφω εδώ τις δύο δουλειές που θα 'θελα να κάνω σε περίπτωση που κάποιος φοβερός scout ταλέντων διαβάσει αυτό το κείμενο.
Δουλειά 1η:
Θα ήθελα να είμαι σε νοσοκομεία και άλλα πνιγηρά μέρη όπου υπάρχει ανοργανωσιά και όπου η απίστευτη γραφειοκρατεία απλά είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας αρρώστιας. Σε μέρη όπου η ταλαιπωρία του πολίτη χτυπάει κόκκινα και να φροντίζω για την εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών, να βοηθάω τις γριές που δεν έχουν κανένα στον κόσμο ή τους νιγηριανούς που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά για να συμπληρώσουν τις διάφορες αιτήσεις. Να μην έχω κάποιου τύπου διοικητική ή οργανωτική θέση, ούτε να δρω σαν κοινωνική λειτουργός, αλλά απλά να είμαι το ανθρώπινο πρόσωπο ενός άκαμπτου ογκόλιθου που λέγεται "Δημόσια Υγεία στην υπηρεσία του Πολίτη". Στη Σουηδία μπορεί να υπάρχει κανένα τέτοιο πόστο, α μωρή κακομοίρα!..
Δουλειά 2η:
Τα μπαρ τα θεωρώ βαρετά. Ανούσια. Η διασκέδαση σε αυτά μου φαίνεται στείρα. Ιδανική δουλειά για μένα: να δουλεύω σε μπαρ. Μπαίνεις... και μετά τη μπάρα ένα μικρό βαθράκι όλο δικό μου. Μια σκηνή μικρότερη κι από 2 επί 2 κι επί σκηνής εγώ να τραγουδάω playback τα αγαπημένα μου κομμάτια. Τόσο πιο ενδιαφέρον από μια απλή σύνθεση μπαρ-μπάρμαν-ποτά-πελάτες...Όχι! δεν το θεωρώ τρελλό άλλοι έχουν κάνει πολύ χειρότερα!